خلاصه عملکرد دستگاه
پالس اکسی متر در حین مراقبت غیر تهاجمی پایدار میتواند پیش از آنکه کمبود اکسیژن رخ دهد ، نمایش سریعی از تغییرات سطح اکسیژن دهی بیمار به دست دهد. دستگاههای پالس اکسی متر درک و کاربرد آسانی دارند و از آنجا که فرکانس تحلیل خون سرخرگی را کاهش میدهند ، بنابراین نیاز به استفاده از بسیاری از روشهای گران قیمت را حذف میکنند.
پالس اکسی متر برای تشخیص درصد اشباع اکسیژن هموگلوبین در خون سرخرگی از اصل اختلاف جذبی نور استفاده میکند (هنگامی که از یک خون شریانی استفاده میشود ، SpO2 میزان SaO2 داخل شریان را تعیین و نشان میدهد).
اکسیژن سنجی یا پالس اکسی متری با قراردادن یک سنسور بر بستر عروق دارای شریانچه های نبض دار میسر می شود. این کار توسط یک سنسور نوری که بر روی عروق شریانی نبض دار قرار میگیرد ، انجام میشود (معمولا روی انگشت شخص قرار میگیرد). در یک طرف دو LED که فرستنده امواج نوری هستند ، قرار داشته و در طرف دیگر یک فتودیود که گیرنده امواج است ، قرار میگیرد. منابع نوری LEDهایی هستند که نور را در دو طول موج مختلف منتشر میکنند و آشکار ساز نوری نیز در واقع یک فتودیود است. (فتودیود با جذب فوتون ، الکترون آزاد کرده و با یک تناسب غیرخطی به اندازه گیری کمیتی که میخواهیم کمک میکند).
دو طول موج نوری (قرمز یا مادون قرمز) که توسط پالس اکسی متر مورد استفاده قرار میگیرند، بصورت مجزا توسط هموگلوبین اکسیژن دار )2(HbO و نیز هموگلوبین بدون اکسیژن (HbH) جذب میشوند. مشخصات جذب2 HbO و HbH در طول موج قرمز تفاوت چشمیگیری دارند، اما در طول موج مادون قرمز بیشتر شباهت دارند.