اشعار و نوشته هاي عاشقانه

[باران 686]

همه میپرسند
چیست در زمزمه مبهم آب
چیست در همهمه دلکش برگ
چیست در بازی آن ابر سپید
روی این آبی آرام بلند
که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال
چیست در خلوت خاموش کبوترها
چیست در کوشش بی حاصل موج
چیست در خنده جام
که تو چندین ساعت
مات و مبهوت به آن می نگری
نه به ابر
نه به آب
نه به برگ
نه به این آبی آرام بلند
نه به این خلوت خاموش کبوترها
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام
من به این جمله نمی اندیشم
من مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را با باد
نفس پاک شقایق را در سینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
نبض پاینده هستی را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل
همه را میشنوم
می بینم
من به این جمله نمی اندیشم
به تو می اندیشم
ای سراپا همه خوبی
تک و تنها به تو می اندیشم
همه وقت
همه جا
من به هر حال که باشم به تو میاندیشم
تو بدان این را تنها تو بدان
تو بیا
تو بمان با من تنها تو بمان
جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو به جای همه گلها تو بخند
اینک این من که به پای تو درافتاده ام باز
ریسمانی کن از آن موی دراز
تو بگیر
تو ببند
تو بخواه
پاسخ چلچله ها را تو بگو
قصه ابر هوا را تو بخوان
تو بمان با من تنها تو بمان
در دل ساغر هستی تو بجوش
من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش

 

[aynaz.m]

 

[anahita1370]

باز کن پنجـــــــــره ها را که نسیم

روی بالش پــــــری از قاصدکی
خسته از راهـــــــی سخت
پشت در منتظـــر است
تا بگوید کـه چـه سان


دل من بیتاب است

 

[anahita1370]

باز کن چشمت را​

​

​

که جهانی در من​

​

​

تشنه ذوب شدن در تپش نگاه توست​

​

​

باز کن چشمت را . . .​

​

 

[anahita1370]

[h=2]از تو چه پنهان
[/h] گاهی آنقدر خواستنی می شوی
که شروع می کنم


به شمارش تک تک ثانیه ها


برای یک بار دیگر رسیدن به


تو...

 

[شبگرد23]

ﺗﻮ
ﺑﻮﺗﻪﺍﯼ ﮔﻞﺳﺮﺥ،
ﻣﻦ
ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﻧﺎﺷﯽ .
ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺸﮑﻔﯽ
ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻡ .

‏( ﺭﺿﺎ ﮐﺎﻇﻤﯽ)

 

[anahita1370]

طنین نفسهای تو
​

ضریاهنگ شعریست


گوش نواز.


چون رقص سنگ و جویبار.


کاش!


دمادم نفسهایت را


در زیر و بم خوابهایم


می بلعیدم.


تا مست شوم در تو و آنچه از توست.


سرمست رویای بودنت


بیصدا می خزم در خود.


تا در آغوش تو صبح شود.


و با آفتاب دستانت بیدار شوم.

 

[شبگرد23]

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﻡ.
ﺍﯾﻦﺟﺎ،
ﻫﯿﭻﮐﺪﺍﻡ ﺯﺑﺎﻥِ ﻫﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﻢ
ﻧﻪ ﻣﻦ،
ﮐﻪ ﻣُﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ
ﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐﺧﺎﻧﻪ،
ﮐﻪ ﻣُﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺑﻬﺎﺀ!

‏( ﺭﺿﺎ ﮐﺎﻇﻤﯽ

 

[anahita1370]

در حضور خارها هم می شود یک یاس بود

در هیاهوی مترسک ها پر از احساس بود

می شود حتی برای دیدن پروانه ها

شیشه های مات یک متروکه را الماس بود

کاش می شد، حرفی از کاش می شد هم نبود

هرچه بود احساس بود وعشق بود و یاس بود...

 

[anahita1370]

این چه حرفیست که در عالم


بالاست بهشت!!!!


هرکجا وقت خوش افتاد ،


همان جاست بهشت....


دوزخ از تیرگی بخت درون تو بود


گر درون تیره نباشد همه دنیاست بهشت

 

[شبگرد23]

خوش به حال آسمان:
چه راحت بغض می کند...
گریه می کند...
فریاد می زند...
و چقـــــــــــدر خوشبخت است
وقتی هرکجا باشی و باشد
با توست..

 

[naghmeirani]

​

هیچ کس حق ندارد
راه عشق را قضاوت کند
جز آنکه
در عشق سفر کرده باشد

پرویز صادقی
​

 

[شبگرد23]

از کاش
می‌خواند ـ
کو کو
بر درختی که نیست...

غلامرضا بروسان

 

[naghmeirani]

​

خیالت چون پرنده
هوا را می شکافد
و من با بوی گل های سرخ
به ابرها می رسم
آنجا که رؤیاها
به زندگانی مشغولند
و من برای واژه هایم
این قناری های در قفس
از هوایت
آسمان می چینم

پرویز صادقی
[COLOR=#eseses][COLOR=#eseses][COLOR=#eseses][COLOR=#eseses][COLOR=#eseses]
[/COLOR][/COLOR][/COLOR][/COLOR][/COLOR]

 

[شبگرد23]

کم می آوریم
خودمان را ...
مثل آسمان این روزها
که معلوم نیست چرا نمی بارد در این فصل ...
که کم آورده ...

 

[aynaz.m]

افسانه نباف عشق را به بهای گرفتن اسکانس بیشتر فروختند

 

[anahita1370]

[FONT=times new roman, times, serif]میان دیوارهای روشن سکوت
خانه ای شیشه ای ساخته ام .

خانه ای باتمام زوایای زندگی یک انسان .
خانه ای به وسعت تمام عشقها ، قلبها ، کینه ها، سکوت ها.
خانه ای با شادیهایی از جنس ستاره های طلایی
و احساسی به رنگ آسمان .

خانه ای که درهایش از جنس نور است و
پنجره هایش رو به آفتابگردانهای خندان باز می شوند.

خانه ای پر از هوای " تو"
و نفسی از تبار " عشق " .

در هنگامه آمدنت
سکوت شیشه ها به رنگ آبی ترین بهشت زمینی
زندگی را فریاد می زنند .

حتی اگر با قدمهایی از جنس سکوت بیایی ...[/FONT]​

​

 

[paneldovom]

محض رضای عشق

محض رضای عشق

[h=2]محض رضای عشق[/h]

تاریک کوچه‌های مرا آفتاب کن
با داغ‌های تازه، دلم را مجاب کن ابری غریب در دل من رخنه کرده است
بر من بتاب، چشم مرا غرق آب کن ای عشق ای تبلور آن آرزوی سبز
برخیز و چون سکوت، دلم را خطاب کن ای تیغ سرخ زخم، کجا می‌روی چنین
محض رضای عشق، مرا انتخاب کن ای عشق، زیر تیغ تو ما سر نهاده‌ایم
لطفی اگر نمی‌کنی، اینک عتاب کن سلمان هراتی​

 

[aynaz.m]

شانه ات را دیر آوردی ســرم را بــــاد بردخشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد
آه ای گنجشکهای مضطرب شرمنده ام
لانه ی بر شاخه هــــای لاغرم را باد برد
من بلوطی پیــر بـودم پای یک کـــوه بلند
نیمم آتش سوخت ، نیم دیگرم را باد برد
از غزلهایم فقط خاکستری مانده بـه جا
بیت های روشن و شعله ورم را باد برد
با همین نیمه همین معمولی ساده بساز
دیــــر کردی نیمـه ی عاشق ترم را باد برد
بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بـــال و پـرم را بـــاد بـرد..​

 

[zahra.71]

من این نیمه شبهایی که از خواب تو بیدار می شوم
و
خالی از رؤیای تو می شوم را دوست ندارم
من از شبهای طولانی ، من از بی تو بودن بیزارم !

 

[anahita1370]

از تو دلگیرم نمیدانم که میدانی هنوز؟


یا که از شرمندگی از دیده پنهانی هنوز؟


هر چه آمد بر سرم از مهربانیهای توست


چون که از مهر و وفا چیزی نمیدانی هنوز


خون دل در چشم غمناکم تماشا کردنیست


تا چه دیدی در تماشاخانه گریانی هنوز؟


خوب میدانم که میدانی نمی بخشم ترا


اشگ اگر آورده باشی یا که نالانی هنوز


دست در دستم نهادی تا که آبادم کنی


ای بسا ویران تو بودی چونکه ویرانی هنوز


عقده های کهنه در پستوی دل نم کرده اند


تو همان مشتی نمک بر زخم سوزانی هنوز


سر به زیر افکنده ای چیزی نمیگوئی چرا؟


گوئیا از آنچه کردی خود پشیمانی هنوز


دیده ی گریان تو دل ر ا هراسان میکند


تا چه خواهد شد سرانجامم پریشانی هنوز


از خدا دم میزنی اما نمیدانی که من


ای دریغا تازه فهمیدم که شیطانی هنوز
​

جلیل چرخی(پائیز)

​

 

[anahita1370]

شاهد مرگ غم انگیز بهارم چه کنم؟
ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم؟

نیست از هیچ طرف راه برون‌شد ز شبم
زلف افشان تو گردیده حصارم چه کنم؟

از ازل ایل و تبارم همه عاشق بودند
سخت دلبسته‌ی این ایل و تبارم چه کنم؟

من کزین فاصله غارت شده‌ی چشم تو‌ام
چون به دیدار تو افتد سرو کارم چه کنم؟

یک به یک با مژه‌هایت دل من مشغول است
میله‌های قفسم را نشمارم چه کنم؟


سید حسن حسینی

 

[شبگرد23]

ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ
ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎْ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ.
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺩﯾﺪﻩﺍﯼ
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﯼ
ﺩﺭ ﺩﺳﺖﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﺎﺯﯾﮕﻮﺵ!

‏( ﺭﺿﺎ ﮐﺎﻇﻤﯽ)

 

[P O U R I A]

گــــوینــد چـــرا تو دل بدیشان دادی
ولله کــــه من ندادم ایشـــــان بردند

ابوسعید ابا الخیر

 

[aynaz.m]

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی ...
اونی که زود میرنجه
زود میره، زود هم برمیگرده.
اما اونی که دیر میرنجه
دیر میره، اما دیگه برنمیگرده.
هستندکسانی که روی شانه هایتان گریه میکنند
و وقتی شما گریه میکنید دیگر وجود ندارند.
از درد های کوچک است که آدم می نالد
وقتی ضربه سهمگین باشد، لال می شوی.
به یک‏ جایی از زندگی که رسیدی
می فهمی رنج را نباید امتداد داد
باید مثل یک چاقو که چیزها را می‏برد و از میانشان می‏گذرد
از بعضی آدم‏ها بگذری و برای همیشه تمامشان کنی.
بزرگ‌ترین مصیبت برای یک انسان این است که
نه سواد کافی برای حرف زدن داشته‌باشد
نه شعور لازم برای خاموش ماندن.
مهم نیست که چه اندازه می بخشیم
بلکه مهم این است که در بخشایش ما چه مقدار عشق وجود دارد.
وسعت دوست داشتن همیشه گفتنی نیست، گاه نگاه است و گاه سکوت ابدی.
توانایی عشق ورزیدن؛ بزرگ‌ترین هنر جهان است.
اگر بتوانی دیگری را همانطور که هست بپذیری و هنوز عاشقش باشی؛ عشق تو واقعی است.
همیشه وقتی گریه می کنی اونی که آرومت میکنه دوستت داره اما اونی که با تو گریه میکنه عاشقته.
همیشه یک ذره حقیقت پشت هر"فقط یه شوخی بود "
-یک کم کنجکاوی پشت" همین طوری پرسیدم "
-قدری احساسات پشت"به من چه اصلا "
-مقداری خرد پشت " چه بدونم"
-و اندکی درد پشت" اشکالی نداره" هست...

 

[naghmeirani]

​

دلم
ایلاتیِ چشم های تو ست
به هر طرف که می روند
من یک قبیله کوچ می شوم


"پرویز صادقی"

 

[P O U R I A]

محض دو قدم با تو از مدرسه در رفتم
چشمت به عروسک خورد تا جیب پدر رفتم
این خاصیت عشق است باید بلدت باشم
سخت است ولی باید در جذر و مدت باشم

علیرضا آذز

 

[رجایی اشکان]

دارد به جانم لرز می افتد ، رفیق ؛ انگار پاییزم
دارم شبیه برگ های زرد و خشک از شاخه می ریزم

در خود فرو می میرم و چشمی مرا اینسان نمی بیند
آهسته دارم می روم از دست ، من با خود گلاویزم

دارد به گرد خویش می چرخاندم هر لحظه ، هر ساعت
من عقربه ؟! نه ... مثل عقرب زهرها در خویش می ریزم

دارد به گرد خویش می چرخا ندم من در خویش می پیچم
من مار ؟! نه ... من مار زخمی ؟! نه ... ولی از زخم لبریزم

سرشار از زخمم بیا ، زردم بیا ، دستت نمک دارد
تا شور انگیزانیم ، با شوق از این خاک برخیزم

برفی ، زمستانی ، تگرگی ، نرم نرمک می رسی از راه
دارد به جانم لرز می افتد ، رفیق ؛ انگار پاییزم

"محمد علی آل مجتبی"

 

[رجایی اشکان]

عمیقاً باور دارم که فقط یک بار در زندگی روی می‌دهد.
کسی را پیدا می‌کنی که دنیا را برایت کاملاً دگرگون می‌کند.
چیزهایی را به او می‌گویی که به هیچکس نگفته‌ای و او هم همه آنها را می‌فهمد
و هر لحظه احساس می‌کنی که منتظر است تا بیشتر بفهمد و بشنود.
آرزوهایی را که باور داری برآورده می‌شوند به او می‌گویی.
همچنین آرزوهایی که هرگز برآورده نشدند.
همچنین داستان همه شکست‌هایی را که زندگی به تو هدیه کرد.
هر چه روی می‌دهد، بیصبرانه در انتظاری تا او را بیابی و برایش بگویی
و می‌دانی که به اندازه‌ی تو هیجان زده می‌شود، حتی اگر قبلاً هزار بار، همان ماجرا را برایش گفته باشی.
بدون اینکه دلیل خنده‌ات را بپرسد، می‌تواند با تو بخندد و خوشحالی کند.
بدون اینکه دلیل گریه ات را بپرسد، می‌تواند با تو گریه کند و غم آلوده شود.
هرگز به تو احساس بد بودن یا کم بودن نمی‌دهد. حس می‌کنی که برایش کافی هستی.
چیزهای زیبایی را در تو پیدا می‌کند که قبلاً هرگز ندیده ای و مهربانی‌هایی که قبلاً هرگز نکرده‌ای.
در کنارش هرگز حسادت و رقابت را تجربه نمی‌کنی. وقتی کنار توست،‌ تنها چیزی که حس می‌کنی آرامش است.
تو را به خاطر خودت دوست دارد به این معنی که در مقابلش، مجبور نیستی که وانمود کنی فرد دیگری هستی.
تمام آن چیزهایی که برای دیگران بی معنی است، برای تو معنا پیدا می‌کند.
تکه کاغذی حتی بدون نوشته، پیاده روی حتی بدون مقصد و نتیجه و موسیقی حتی بدون آنکه واژه ای از آن را بفهمی!
خاطرات کودکانه دوباره برایت زنده می‌شوند. شفاف و روشن. درست مثل همان روزهای کودکی.
رنگ‌ها روشن‌تر می‌شوند و جذاب‌تر.
خنده دوباره سهم خود را در زندگی‌ات باز می‌یابد. جوری که گاه فکر می‌کنی قبلاً هرگز چنین نخندیده بودی.
وقتی هست، مجبور نیستی حرف بزنی و سکوت را بشکنی. همین که هست کافی است.
چیزهایی که برایت هرگز جذاب نبود، جذاب می‌شود. چون می‌دانی که برای او جذاب است.
و چیزهایی که اولویت تو بود، ناخواسته فراموش می‌شود. چون می‌دانی اولویت او نیست.
هر جا می‌روی یاد او می‌افتی و هر چه می‌شنوی او را تداعی می‌کند.
به خود می‌گویی که اگر او اینجا بود چه می‌کرد و چه می‌گفت.
حتی چیزهای بی ربط هم او را تداعی می‌کند. مثل آسمانی که زیبا نیست.
یا ابری که هیچ ویژگی خاصی ندارد. یا نسیمی چنان آرام که از نوازش موهایت هم ناتوان است.
قلبت را به دستش می‌سپاری با آنکه می‌دانی فرصتی برای شکستن قلبت ایجاد کرده ای
و می‌دانی که تنها اعتماد مطلق و حتی آسیب پذیر شدن، لذت مطلق را به ارمغان می‌آورد.
امنیت برایت معنای جدیدی می‌یابد: اینکه او بخشی از دنیای توست و برای همیشه، بخشی از دنیای تو خواهد ماند.
باب مارلی

 

[رجایی اشکان]

بوسه های خداحافظی تلخ اند
تلخ
و تلخ تر آنکه ما هر دو شاعریم
قطار ها سوت می کشند
و شاعرانی که نزدیک ایستگاه خانه دارند
شعر های غمگین تری می نویسند