اسطوره های فوتبال جهان

[بوگاتی رنسانس]

طبق معمول سلام به همه بازدید کننده های عزیز

توی این تاپیک لیست اسطوره های جهان رو همراه با بیوگرافیشون گذاشتم ، امیدورام که خوب باشه


پله (برزیل)


تولد: بیست و سوم اکتبر 1940
محل تولد: ترس کوراکوس - برزیل
باشگاهها: سانتوس ، نیویورک کاسموس
مهمترین افتخارات: برترین ورزشکار قرن بیستم به انتخاب کمیته بین المللی المپیک ، برترین فوتبالیست قرن بیستم، قهرمان جام جهانی 1958، 1962 و 1970، بهترین بازیکن جام جهانی 1970، مرد سال فوتبال آمریکای جنوبی 1973، قهرمان جام بین قاره ای با سانتوس 1962 و 1963، رکورددار گلزنی در بازی های رسمی با 1281 گل
92 بازی، 77 گل تیم ملی برزیل


حضور در جام جهانی: چهار دوره (1958، 1962، 1966 و 1970) - 14 بازی، 12 گل




"من متولد شدم برای فوتبال همان طور که بتهوون برای موسیقی متولد شد." بی تردید این جمله ای برازنده برای برترین فوتبالیست تاریخ است. بازیکنی که تمام قله های افتخار را در این ورزش فتح کرد و نقشی فراوان در عالم گیر کردن آن به عنوان ورزشی زیبا و هیجان انگیز داشت.
ادسون آرانتس دوناسیمنتو ملقب به پله در اکتبر 1940 در ترس کوراکوس کشوربرزیل متولد شد. پدرش یک فوتبالیست آماتور بود و ادسون کوچک در یازده سالگی توسط والد ماردی برتو یکی از مربیان استعدادیاب برزیل کشف شد. در 15 سالگی به باشگاه سانتوس پیوست و در سپتامبر 1956 نخستین بازی خود را مقابل کورینتیانس به انجام رساند و اولین گل خود را در دروازه این تیم جای داد. در سال 1957 در لیگ ایالت سائوپائولو با تیم سانتوس به مقام دوم رسید و با 36 گل زده آقای گل شد تا صاحب پیراهن شماره 10 برزیل در جام جهانی 1958 سوئد شود جایی که او را به عنوان یک نابغه به جهانیان شناسانده شد. مثلث طلایی پله، واوا و ننه گارینشا تیم ها را مقهور هنر فوتبال برزیل کرد و در بازی سوم برزیل در جام در برابر شوروی پای پله 17 ساله به گل زنی باز شد. پس از پیروزی بر فرانسه قدرتمند در نیمه نهایی، دیدار فینال با درخشش فوق العاده پله در برابر سوئد با نتیجه 5-2 به سود برزیل به پایان رسید تا این تیم برای نخستین بار فاتح جام جهانی شود.
چهار سال بعد در شیلی، پله در نخستین دیدار آسیب دید تا از روی نیمکت شاهد درخشش هم تیمی هایش و قهرمانی دوباره برزیل باشد. در همین سال او به همراه سانتوس قهرمان برزیل، جام لیبرتادورس و فاتح جام بین قاره ای شد، عناوینی که در سال بعد هم با گلزنی های او برای سانتوس تکرار گردید.
در جام جهانی 1966 پله آسیب دید و تیم برزیل هم از دور مسابقات حذف شد تا چهار سال بعد در مکزیک تلاشی دوباره برای فتح جام جهانی توسط برزیلی ها شکل گیرد. تیم های برزیل، ایتالیا و اروگوئه هر کدام دو بار قهرمان جام جهانی شده بودند و هر کدام که قهرمان جام جهانی 1970 می شدند طبق توافق اولیه فیفا فاتح همیشگی جام ژوله ریمه می شدند.
برزیل با حضور پله، کارلوس آلبرتو، توستائو، جرزینهو، ریوه لینو و ... پس از غلبه بر انگلیس مدافع عنوان قهرمانی شکست ناپذیر می نمود و ایتالیا هم موفق شد با درخشش ریوا، سینا، ماتزولا و فاکتی تا نیمه نهایی پیش رود. در این مرحله برزیل اروگوئه را خرد کرد و ایتالیا در ماراتنی نفس گیر آلمان غربی را مغلوب نمود. در دیدار پایانی، پله با ضربه سری دیدنی گل اول برزیل را زد و با هنرمندی تمام کنترل میانه میدان را در دست گرفت تا پایه گذار پیروزی تاریخی 4-1 تیمش بر ایتالیا و تصاحب همیشگی جام ژوله ریمه شود.
پس از 17 سال حضور در سانتوس، پله در سال 1975 راهی نیویورک شد و سه فصل در تیم کاسموس بازی کرد و در طی 64 دیدار برای این تیم 37 گل هم به ثمر رساند.
در پایان قرن بیستم، چهره افسانه ای فوتبال برزیل عنوان بهترین فوتبالیست و بهترین ورزشکار قرن را تصاحب نمود.دوران پرشکوه بازیکنی که زمین سبزتابه حال به خود ندیده است در کاسموس به پایان رسید.وی مدتی هم به عنوان وزیر ورزش کشور برزیل در خدمت مردم فقیر کشورش بود.




فرانتس بكن باوئر(آلمان)


تولد:یازدهم سپتامبر 1945
محل تولد:مونیخ -آلمان
باشگاهها:مونیخ 1906، بایرن مونیخ، نیویورک کاسموس، هامبورگ
مهمترین افتخارات: قهرمان جام جهانی 1974، نایب قهرمانی جام جهانی 1966، مقام سوم جام جهانی 1970، قهرمان جام ملت های اروپا 1972،فینالیست جام ملت های اروپا 1976،قهرمان جام باشگاههای اروپا 1974، 1975، 1976، قهرمان جام در جام اروپا 1967، قهرمان بوندس لیگا 1969، 1972، 1973 و 1974، مرد سال فوتبال اروپا 1972 و 1976 (به عنوان بازیکن)-قهرمان جام جهانی 1990، نایب قهرمان جام جهانی 1986، مقام سوم جام ملت های اروپا 1988 (به عنوان مربی)
تیم ملی آلمان :103 بازی، 14 گل
حضور در جام جهانی:سه دوره (1966، 1970، 1974)- 18 بازی، 5 گل




او استثنایی ترین چهره تاریخ فوتبال آلمان است و تنها فردی در جهان که تمامی افتخارات ممکن در جام جهانی را کسب کرده است، به عنوان بازیکن و سرمربی قهرمان جهان شده و رئیس کمیته برگزاری یک دوره از جام جهانی هم بوده است.فرانس بکن باوئر ملقب به «قیصر» در سال 1945 در مونیخ به دنیا آمد و در دوران نوجوانی در باشگاه پسران مونیخ 1906 فوتبال را فراگرفت و خیلی زود جذب بایرن مونیخ شد.وی یکی از جوانترین بازیکنان تاریخ بایرن مونیخ بود که در 13 سالگی به این تیم پیوست و تا پایان دوران شکوفای بازی خود به پیراهن این تیم وفادار ماند.او به بایرن کمک کرد تا درسال 1965 به لیگ دسته اول آلمان صعود کند و با این تیم به چهار عنوان قهرمانی در سال های بعد دست یافت.در همین سال او در سن بیست سالگی به تیم ملی دعوت شد و یازده سال ستون اصلی تیم ملی آلمان بود.بکن باوئر اولین بازی ملی خود را در جریان مسابقه های مقدماتی جام جهانی 1966 در برابر سوئد انجام داد و با پیروزی در این دیدار، آلمان به جام جهانی راه یافت.وی اولین بار پست سوئیپر را به دنیای فوتبال نشان داد.در جام جهانی انگلیس او درخشان ترین بازیکن تیم ملی آلمان غربی بود که در این رقابت ها چهار گل (ازجمله دو گل در دیدار نیمه پایانی برابر شوروی) به ثمر رساند و به همراه تیمش در دیدار پایانی جام حضور یافت.در دیدار نهایی برابر انگلیس، هلموت شوئن مربی وقت تیم اورا مأمور مهار بابی چارلتون کرد که همین امر باعث محدود شدن بکن باوئر گردید و تیم آلمان در وقت اضافی، بازی را 4-2 به حریف واگذار کرد.


در جام جهانی 1970 بکن باوئر یک بار دیگر چهره ای پرفروغ از خود به نمایش گذاشت بخصوص در دیدار نیمه نهایی جام برابر ایتالیا که به شکست آلمان ها در وقت اضافی انجامید.در این دیدار کتف وی شکست ولی وی با کتف بسته بازی کرد.دو سال بعد تیم آلمان با رهبری او به مقام قهرمانی جام ملت های اروپا دست یافت.در این دوره از رقابت ها، بازی عمیق، روان و باتدبیر بکن باوئر زمان و امکان لازم را برای گونترنتزر فراهم می کرد تا بتواند دیوار دفاعی تیم های مقابل را در هم بشکند و برای مهاجمان تیم از جمله گرد مولر فرصت های گلزنی فراهم کند.در این سال عنوان بهترین بازیکن اروپا هم به کلکسیون افتخارات قیصر افزوده شد.


سال 1974 کشور آلمان غربی میزبان جام جهانی شد و میزبان با رهبری کاپیتان قدرتمند خود در نقش یک لیبرو موفق به کسب مقام قهرمانی شد.در دیدار نهایی ، هلند پدیده جام با رهبری کرایف مغلوب تجربه فراوان بازیکنان حریف شد تا بکن باوئر بالاخره جام جهانی را بالای سر برد.


از سال 1974 تا 1976 بایرن مونیخ سه سال پیاپی به عنوان قهرمانی جام باشگاه های اروپا دست یافت و پس از سومین قهرمانی این تیم، بکن باوئر راهی آمریکا شد تا در کنار پله در تیم کاسموس نیویورک بازی کند.او برای بازی در این تیم 5/2 میلیون دلار دریافت کرد که در زمان خود یک رکورد محسوب می شد.


پس از پایان دوران بازی او در سال 1984 پست سرمربیگری تیم ملی آلمان غربی را پذیرفت و همراه این تیم در جام جهانی 1986 تا دیدار پایانی پیش رفت ولی در مقابل آرژانتین 3-2 مغلوب شد و به مقام نایب قهرمانی جهان رسید.چهار سال بعد تیم آلمان با ارائه بازی های درخشان و هجومی به مقام قهرمانی جهان رسید تا بکن باوئر به اسطوره ای دست نیافتنی برای فوتبال کشورش بدل شود.او پس از آنکه از تیم ملی خداحافظی کرد و مدتی در المپیک مارسی و سپس در بایرن مونیخ به مربیگری پرداخت.پس از چند سال او به کادر مدیریتی باشگاه محبوبش اضافه شد و به عنوان رئیس باشگاه بایرن مونیخ فتح جام باشگاه های اروپا در سال 2001 را جشن گرفت.بکن باوئر به عنوان رئیس کمیته برگزاری جام جهانی 2006 آلمان بار دیگر نقشی پر رنگ در شکوه جهانی این ورزش ایفا نمود.




دیگو آرماندو مارادونا


متولد :۳۰ اکتبر۱۹۶۰
محل تولد : ویلا فیوریتو، امروزه پاتریدو در ایالت بوینس‌آیرس.
فوتبالیست آرژانتینی.


وی فوتبال دهه نود را به خودش اختصاص می‌دهد.
تیم ملی آرژانتین توانست در زمان او سال ۱۹۸۶، جام جهانی فوتبال را متعلق به خود کند و در سال ۱۹۹۰ به نایب‌قهرمانی جهان دست یابد.
زندگی مارادونا همواره با حواشی زیادی همراه بوده است و با وجود حادثه تیراندازی او به سمت چند خبرنگار که به مجروح شدن یک نفر ازآنان انجامید هنوز از چهره های محبوب خبرنگاران به شمار میرود.
مارادونا هنگامی که کودکی هشت ساله بود با انجام حرکات نمایشی با توپ فوتبال در اماکن عمومی سعی می‌کرد بخشی از خرج خانواده فقیرش را تامین کند.
در همین زمان بود که یک خبرنگار از او بزرگ‌ترین آرزویش را پرسید. مارادونای کوچک در برابر دوربین تلویزیون گفت دوآرزوی بزرگ دارد.
یکی اینکه بتواند با تیم آرژانتین به جام جهانی برود ودیگری اینکه در جام جهانی قهرمان شود.
مارادونا در دوران جوانی درخشش خود را با تیم بوکاجونیورز آرژانتین آغاز کرد و پس از آن به بارسلونای اسپانیا رفت.
و با این تیم به مقام قهرمانی جام حذفی اسپانیا رسید. در جام جهانی 1982 علی رقم انجام بازیهای دیدنی به دلیل یک حرکت غیر ورزشی در دیدار برابر برزیل در دور دوم از زمین اخراج شد و بدون مارادونا آرژانتین از جام جهانی خداحافظی کرد.
چهار سال بعد در جام جهانی 1986 در مکزیک مارادونا فوتبال زیبای خود را به نمایش گذاشت. در اوج حساسیت های این جام دو تیم آرژانتین و انگلستان در مرحله یک چهارم نهایی در برابر هم قرار گرفتند.
جنگ جزایر فالکلند در میدان ورزشی به منصه ظهور رسید. مارادونا با به ثمر رساندن دو گل تاریخی موجب پیروزی آرژانتین شد. نخستین گل مسابقه را مارادونا در ابتدای نیمه دوم با دست به ثمر رساند و چند دقیقه بعد در حالی که در میانه های میدان صاحب توپ شده بود با دریبل زدن هفت بازیکن انگلیسی توپ را وارد دروازه پیتر شیلتون (دروازه بان انگلستان) نمود.


هنرنمایی خارق العاده مارادونا آرژانتین را به قهرمانی جهان در سال 1986 می رساند.
مارادونا همچنین توانست باشگاه ناپولی ایتالیا را دوبار در سالهای 1987 و 1989 به مقام قهرمانی لیگ ایتالیا برساند.و در سال 1990 نیز به همراه این تیم جام یوفا را فتح نمود.
در جام جهانی 1990 که به میزبانی ایتالیا برگزار میشد تیم آرژانتین توانست به کمک مارادونا ایتالیای میزبان را در مرحله نیمه نهایی در ورزشگاه شهر ناپولی شکست دهد.
پس از جام جهانی درگیری مارادونا با سران باشگاه ناپل که با سازمان مافیای حاکم براین شهر نیز چندان غریبه نبودند آغاز شد. ناگهان در پایان یک مسابقه لیگ ایتالیا اعلام شد آثار استفاده از کوکائین در بدن مارادونا یافت شده است.
فیفا او را 15 ماه از شرکت در رقابت های فوتبال محروم کرد. ولی مارادونا دردسر های بیشتری را نیز برای خود خرید. در شهر ناپل شایع شد که پلیس این شهر متن ضبط شده ماکلمات تلفنی مارادونا و یکی از مقامات مافیارا در اختیار دارد که ثابت می کند او در یک شبکه گسترده خلافکاری و توزیع مواد مخدر دست داشته است.
مارادونا که ظاهراً به بوئنوس آیرس پناه برده بود در خانه خود مورد هجوم پلیس آرژانتین واقع می‌شود و باز اعلام می‌شود در خانه اش مقادیر زیادی مواد مخدر کشف شده است. مارادونا دیگر نمی توانست به ناپل بازگردد. او پس از پایان دوره محرومیتش مدتی را در باشگاه سویل اسپانیا گذراند و سپس به نیوولز در آرژانتین رفت .
زمانی که قصد خداحافظی از فوتبال را داشت به سفارش آلفیوباسیله( سرمربی تیم ملی آرژانتین در جام جهانی 1994) در آستانه جام جهانی 1994 باردیگر پیراهن تیم ملی را به تن کرد تا به تیم بحران زده آرژانتین روحیه بدهد.
با شروع مسابقات جام جهانی 1994 تماشاگران بار دیگر توانایی های مارادونا را به چشم دیدند و آن را تحسین نمودند.
هنگامی که در بازی برابر یونان گلی زیبا را برای تیمش به ثمر رساند کمتر کسی تصورمی نمود که این تیم شکست پذیر باشد ولی در پایان بازی آرژانتین و نیجریه (که مارادونا به عنوان بهترین بازیکن زمین شناخته شده بود) آزمایش دوپینگ مارادونا مثبت از آب درآمد. فیفا در همان روز مارادونا را دوسال از شرکت در مسابقات فوتبال محروم کرد. آرژانتین پس از از دست دادن کاپیتانش چیزی برای گفتن نداشت و در دور یک هشتم نهایی توسط رومانی از گردونه رقابت ها خذف شد .
از سال ۲۰۰۵، مارادونا به عنوان مجری تلویزیونی کار می‌کند.بدون شک در کهکشان جهان فوتبال مارادونا نامی ماندگار خواهد بود بازیکنی که قهرمان جام جهانی فوتبال شد تا به آرزوی دیرین خود دست یابد.






یوهان کرایف(هلند)


تولد:بیست و پنجم آوریل 1947
محل تولد:آمستردام- هلند
باشگاهها: آژاکس آمستردام، بارسلونا، لس‌آنجلس آزتکز، واشینگتن دیپلماتس، لوانته، فاینورد
مهمترین افتخارات:نایب قهرمان جام جهانی 1974، بهترین بازیکن جام جهانی 1974، قهرمان جام باشگاههای اروپا 1971، 1972 و 1973، قهرمان جام باشگاههای جهان 1972، مرد سال فوتبال اروپا 1971، 1973 و 1974
تیم ملی هلند: 48 بازی، 33 گل
حضور در جام جهانی:یک بار (1974) - 7 بازی، 5 گل








اسطوره فوتبال هلند و باشگاه آژاکس و یکی از پنج بازیکن برتر تاریخ فوتبال جهان، در سال 1947 در آمستردام متولد شد. فوتبال خود را در باشگاه آژاکس آمستردام آغاز نمود و به همراه این تیم سه بار در سالهای 1973-1971 فاتح جام باشگاههای اروپا شد.
تکنیک ناب و قدرت رهبری فوق‌العاده او در کنار تاکتیکهای نوین رینوس میشل از تیم ملی هلند یک مدعی جهانی ساخت. در کنار نیسکنز، رپ، ویلکس و سایر مردان پرتلاش هلند، او به دیدار نهایی جام جهانی 1974 رسید.
در جام جهانی 1974، تیم هلند با بازیهای دیدنی کرایف موفق شد با شکست دادن برزیل و آرژانتین در مرحله ماقبل فینال برگزارکننده دیدار نهایی در برابر میزبان مسابقات یعنی آلمان غربی باشد.
با شروع بازی و طی 16 پاس پیاپی که میان بازیکنان هلند رد و بدل شد، یوهان کرایف صاحب توپ شد و در محوطه جریمه با خطای برتی فوگتس سرنگون گردید تا داور نقطه پنالتی را نشان دهد. ضربه پنالتی نیسکنز در دقیقه اول بازی به ثمر رسید و امیدهای فراوانی برای قهرمانی هلند ایجاد کرد ولی ژرمن‌ها با تلاش بی وقفه خود در نهایت به پیروزی 2 بر 1 دست یافتند تا هلند در عین شایستگی فراوان دوم شود.
یوهان کرایف عنوان بهترین بازیکن جام جهانی را به دست آورد و در این سال برای سومین بار مرد سال فوتبال اروپا شد. کرایف پس از ده سال حضور موفق در آژاکس به بارسلونا رفت و در اولین فصل حضورش به مقام قهرمانی لیگ اسپانیا دست یافت.
او در طی پنج فصل حضور در بارسلونا 143 بازی در لیگ اسپانیا انجام داد و 48 گل به ثمر رساند. در اردوی تیم ملی هلند برای حضور در جام جهانی اتفاقاتی روی داد که موجب کناره‌گیری کرایف و عدم شرکتش در جام جهانی گردید. شاید اگر کرایف در آرژانتین حضور داشت هلند قهرمان جام جهانی 1978 می شد. در سال 1979 او به تیم لس آنجلس آزتکز پیوست و یک فصل برای این تیم بازی کرد ولی دوباره به هلند بازگشت و این بار در تیم فاینورد حضور یافت و به همراه این تیم سه بار به مقام قهرمانی لیگ هلند دست یافت و در سال 1984 از فوتبال کناره‌گیری نمود و به عنوان مدیر به آژاکس بازگشت.
در سایه مدیریت او تیم آژاکس فاتح جام برندگان جام اروپا در سال 1987 شد. کرایف به بارسلونا رفت و روی نیمکت این تیم نشست و ضمن کسب جام‌های متعدد قهرمانی با این تیم در سال 1992 به مقام قهرمانی جام باشگاههای اروپا این بار در کسوت سرمربی رسید.




زین الدین زیدان(فرانسه)


تولد:بیست و سوم ژوئن 1972
محل تولد:مارسی - فرانسه
باشگاهها:کن(92-1988)، بوردو(96-1992)، یوونتوس(2001-1996)، رئال مادرید(2006-2001)
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1998، نایب قهرمان جام جهانی 2006، قهرمان جام ملت های اروپا 2000، قهرمان جام باشگاه های اروپا 2002، بهترین بازیکن جام جهانی 1998 و 2006، بهترین بازیکن جام ملت های اروپا 2000، مرد سال فوتبال جهان 1998، 2000 و 2003، مرد سال فوتبال اروپا 1998، بازیکن برترنیم قرن اروپا به انتخاب یوفا (2004)
تیم ملی فرانسه:108 بازی، 31 گل
حضور در جام جهانی: سه دوره ( 1986، 2002 و 2006)- 13 بازی، 6 گل






زین الدین زیدان در 23 ژوئن 1972 در مارسی به دنیا آمد.
پدر و مادر او یک زوج مهاج الجزایری و مسلمان بودند و آنها در یک منطقه مهاجرنشین فرانسه به نام کاستیل زندگی می کردند.
از خیابان های مارسی او خیلی زود جذب باشگاه «یواس سن هنری» شد و بعد از گذراندن دوره ای در آکادمی «المپیک» توسط ژان وارود برای باشگاه کن انتخاب شد.
به علت استعداد فوق العاده، زیدان در کن ماندنی شد و 61 بازی در لیگ فرانسه برای این تیم انجام داد.در سال 1992 به بوردو رفت و دوران موفقیت او در این تیم آغاز شد و هواداران بوردو به او لقب «زیزو» دادند.
پس از دو سال او به تیم ملی دعوت شد و در 17 آگوست 1994 در برابر جمهوری چک اولین بازی ملی خود را انجام داد.او در دقیقه 63 هنگامی که فرانسه دو بر صفر عقب بود وارد زمین شد و با به ثمررساندن دو گل بازی را به تساوی کشاند.
زیدان چون ملیت فرانسوی الجزایری داشت می توانست برای الجزایر هم بازی کند، اما عبدالحمید کرمالی مربی الجزایر او را به تیم ملی دعوت نکرد زیرا که معتقد بود زیدان بازیکن سریعی نیست و زیزو فرانسه را برگزید.امه ژاکه به او اعتماد کرد و در جام ملت های اروپا در سال 1996 پیراهن شماره 10 تیم ملی را به وی داد و با وجود او و ژورکایف بر نام کانتونا و ژینولا خط قرمز کشید.
در جام ملت ها فرانسه در نیمه نهایی و در ضربات پنالتی مغلوب جمهوری چک شد و حذف گردید.پس از این رقابت ها زیدان به تورین رفت تا در یوونتوس بازی کند.
یوونتوس در دو فصل پیاپی به فینال جام باشگاه های اروپا رسید ولی در هر دو دوره مغلوب شد.سال 1998 فرا رسید، سالی که با فتح اسکودتو آغاز شد و فرانسه که میزبان جام جهانی بود انتظار قهرمانی را می کشید.
جام جهانی به خوبی آغاز شد و با رهبری زیدان تیم فرانسه دو بازی اول را به راحتی پشت سر نهاد البته زیزو در بازی مقابل عربستان در دقیقه 70 اخراج شد تا دیدار مرحله یک هشتم را هم از دست بدهد.تیم هماهنگ ژاکه موفق شد از سد ایتالیا و کرواسی بگذرد تا خروس ها (لقب تیم فرانسه) به دیدار نهایی برسند و زین الدین زیدان در رویایی ترین شب زندگیش با دو گلی که با ضربه سر وارد دروازه برزیل کرد تبدیل به اسطوره جدید فوتبال این کشور شود.سال 1998 با کسب عنوان های مرد سال اروپا و جهان برای زیدان به پایان رسید.
در حد فاصل 2001-1999هر چند در یوونتوس عنوانی نصیب زیدان نشد ولی زیدان همراه با فرانسه به مقام قهرمانی جام ملت های اروپا رسید جامی که تحت تأثیر هنرنمایی های وی بود و عنوان مرد سال جهان را برایش به ارمغان آورد.در سال 2001 زیدان یوونتوس را ترک کرد و با قراردادی که همچنان رکورد نقل و انتقالات فوتبال جهان محسوب می شود (65 میلیون دلار) راهی رئال مادرید شد.در رئال، زیدان پس از چندی رهبری میانه میدان را به دست گرفت و تمامی ستارگان این تیم ازجمله فیگو، رائول، کارلوس و ... را تحت تأثیر قرار داد و موجبات قهرمانی این تیم در جام باشگاه های اروپا در فصل 02-2001 را فراهم کرد.
در دیدار پایانی در گلاسکو زیدان یک گل استثنایی به بایرلورکوزن زد تا رئال برای نهمین بار قهرمان اروپا شود.اما روزهای تیره فرا رسیدند، درحالیکه فرانسه یکی از شانس های اصلی قهرمانی جام جهانی 2002 محسوب می شد، پیش از شروع جام زیدان را از دست داد و بازگشت زیزو در دیدار آخر گروهی با دانمارک هم چاره ساز نشد و مدافع عنوان قهرمانی در دور اول رقابت ها با جام وداع کرد.


پس از جام جهانی زیدان بار دیگر باعث موفقیت رئال شد و با این تیم به مقام قهرمانی جام بین قاره ای ولیگ اسپانیا دست یافت.
همچنین به تیم فرانسه کمک کرد تا با هشت پیروزی پیاپی به دور نهایی یورو 2004 صعود نماید.در دسامبر 2003 او برای سومین بار عنوان مرد سال فوتبال جهان را مال خود کرد.هر چند یورو 2004 با درخشش زیزو برای فرانسوی ها خیلی خوب آغاز شد ولی آنها در دیدار یک چهارم نهایی برابر یونان شکست خوردند و حذف شدند.
پس از این ناکامی زیدان از تیم ملی کناره گیری کرد ولی به علت کسب نتایج ضعیف تیم فرانسه در مسابقه های مقدماتی جام جهانی 2006 و فشار مطبوعات، مردم و حتی درخواست ژاک شیراک،رئیس جمهور فرانسه به تیم ملی بازگشت و باعث صعود فرانسه به جام جهانی شد.
اوضاع رئال مادرید پر ستاره خیلی خوب نبود و زیدان اعلام نمود پس از جام جهانی برای همیشه با فوتبال وداع خواهد کرد.
جام جهانی 2006 در حالی آغاز شد که کارشناسان شانس چندانی برای فرنسه قائل نبودند ولی رهبری زیدان و نظم تیمی فوق العاده فرانسوی ها باعث شد آنها با حذف اسپانیا به مرحله یک چهارم نهایی صعود کنند و پس از هشت سال یک بار دیگر مقابل برزیل قرار گیرند.
این بار برزیل مدافع عنوان قهرمانی و شانس اول فتح جام به شمار می رفت ولی زیدان در شب رویایی دیگری چنان ستارگان این تیم را مقهور هنرنمایی استثنایی خود کرد که فرانسه را مستحق پیروزی نمود و باعث پیروزی یک بر صفر تیمش شد.
شکست پرتقال بار دیگر آنها را به دیدار نهایی رهنمون کرد جایی که ایتالیا آماده بود انتقام فینال یورو 2000 را از زیدان بگیرد.در حالیکه هفت دقیقه تا پایان وقت اضافه دوم و ضیافت پنالتی ها مانده بود تحریکات ماتراتزی مدافع بی اخلاق تیم ایتالیا باعث عکس العمل زیدان و در نتیجه اخراج وی و از دست رفتن قهرمانی تیم فرانسه شد، هر چند فرانسوی ها کسب مقام دوم جهان را هم مدیون درخشش ستاره خود بودند.زیدان این چنین با دنیای فوتبال خداحافظی کرد و تبدیل به یکی از چند اسطوره بی بدیل تاریخ فوتبال شد.




آلفردو دی استفانو(آرژانتین - اسپانیا)




تولد: چهارم جولای 1926
محل تولد:بوینوس آیوس- آرژانتین
باشگاهها:ریورپلات، هوراکان، میلوناریوس، رئال مادرید، اسپانول
مهمترین افتخارات:قهرمان لیگ آرژاتین 1945، 1947، قهرمان کوپا آمریکا 1947، قهرمان جام باشگاه های اروپا 1956، 1957، 1958، 1959، 1960، قهرمان جام باشگاه های جهان 1960، پنج بار آقای گل لیگ اسپانیا، مرد سال فوتبال اروپا 1957 و 1959.
تیم ملی آرژانتین : 7 بازی، 7 گل
تیم ملی اسپانیا: 31 بازی، 23 گل






بی شک آلفردو دی استانو بزرگترین اسطوره تاریخ باشگاه رئال مادرید است.
نابغه ای که این باشگاه را به پر افتخارترین تیم تاریخ اروپا بدل ساخت وقتی که عامل اصلی پنج قهرمانی پیاپی این تیم در جام باشگاه های اروپا شد. دی استفانو در سال 1926 در بوینوس آیرس متولد شد و تحت تعلیم پدرش مهارت های اولیه فوتبال را آموخت.
او با تیم محلی بارانکاش شروع کرد و در هفده سالگی توسط مدیر باشگاه ریور پلات کشف شد و به این تیم پیوست.
از آنجا که در یورپلات امکان خودنمایی چندانی نیافت به مدت یک سال در هوراکان به طور قرضی بازی کرد و در 25 بازی 10 گل برای این تیم به ثمر رساند.
در بازگشت به ریورپلات، دی استفانو در طی سه فصل برای تیمش 49 گل به ثمر رساند و در سال 1947 با این تیم قهرمان آرژانتین شد.
سپس راهی میلوناریوس یکی از باشگاه های کلمبیا شد و در طی پنج سال 167 گل برای این تیم به ثمر رساند. به دنبال اخراج آرژانتین از فیفا، امکان ادامه فوتبال حرفه ای برایش ممکن نبود ،بنابراین راهی اسپانیا شد و به دنبال توافق مدیران میلوناریوس با رئال مادرید به این تیم پیوست. باشگاه بارسلونا که پیش از آن با ریورپلات بر سر انتقال دی استفانو به توافق رسیده بود جنجالی به راه انداخت که موجب دخالت فدراسیون فوتبال اسپانیا شد و مقرر گردید که دی استفانو یک سال برای رئال مادرید و سال دیگر برای بارسلونا بازی کند ولی وقتی مسئولان بارسلونا تمرین وی را دیند از سهم خود انصراف دادند.
دی استفانو هنر خود را در اولین دیدار با بارسا به نمایش گذاشت و با چهار گلی که به ثمر رساند باعث پیروزی 5-0 رئال مادرید شد.
در طی یازده فصل حضور این نابغه بزرگ، باشگاه رئال مادرید به هشت عنوان قهرمانی در لیگ اسپانیا دست یافت و پنج بار جام باشگاه های اروپا را فتح کرد. دی استفانو به عنوان یک مهاجم از مهارت های قابل توجهی برخوردار بود از جمله بازی با هر دو پا و همچنین قدرت بازی سازی و حتی شرکت در کارهای دفاعی.
یکی از بیادماندنی ترین بازی های او، فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1960 بود که طی آن تیم اینتراخت فرانکورت با سه گل او و چهار گل فرانس پوشکاش 7-3 شکست خورد و رئال مادرید به پنجمین قهرمانی خود دست یافت.
دی استفانو در سال های 1957 و 1959 عنوان برترین بازیکن اروپا را به دست آورد و پس از کناره گیری از رئال مادرید،در سال 1964 به اسپانول پیوست و دو فصل برای این بازی کرد تا بالاخره در سن 40 سالگی کفش های خود را برای همیشه بیاویزد. دی استفانو در سالهای بعد به مربیگری روی آورد و با هدایت والنسیا این تیم را به مقام قهرمانی جام حذفی اسپانیا در سال 1979 رساند.
مدتی هم سرمربی رئال مادرید بود و سپس سال ها به عنوان ریاست افتخاری این باشگاه در کنار تیم سابقش بوده است.






گارینشا(برزيل)


تولد:بیست و هشتم اکتبر1933،وفات: 1983
محل تولد: پائوگرانده - برزیل
باشگاهها:پائوگرانده، بوتافوگو، کورینتیانس، آ.‌جی. بارانکوئیلا(کلمبیا)، فلامینگو، رداستار پاریس(فرانسه)
مهمترین افتخارات: قهرمان جام جهانی 1958 و 1962 ، بهترین بازیکن جام جهانی 1962، قهرمان لیگ برزیل 1962
تیم ملی برزیل: 57 بازی، 15 گل
حضور در جام جهانی:3دوره( 1958،1962 1966)


شکل ناهنجار مادرزادی پاها، که عمل دوران کودکی تنها اندکی از نقص آن کاسته بود به طور عجیبی باعث شهرت «مانوئل فرانسیسکو دو سانتوز» ملقب به گارینشا شد. او در بیست وهفتم اکتبر 1933 با یک پای چپ پیچ‌خورده و یک پای راست خمیده در برزیل به دنیا آمد و بدون آنکه تحت تاثیر معلولیت آشکار خود قرارگیرد، دوران شگفت انگیز و باشکوهی را در تاریخ فوتبال سپری کرد.
گارینشا با بوتافوگو در سالهای 1957، 1961 و 1962 قهرمان ایالت «ریو» شد و در سال 1962 عنوان غیررسمی قهرمانی برزیل را به دست آورد.
گارینشا، «پرنده گریخته بهشت» در 18 سپتامبر 1955 برای اولین با پیراهن تیم ملی برزیل را مقابل شیلی بر تن کرد . سه سال بعد او در اوج شهرت جهانی بود.
در 15 ژوئن 1958، ویسنته فئولا مربی تیم ملی برزیل از ژول و آلتافینی برای بازی در تیم ملی صرفنظر کرد و با فرستادن گارینشا و پله به زمین تسلیم آرزوهای بازیکنان دیگر شد.
فئولا با این تصمیم، بازیکنانی هفت سال جوانتر از بازیکان ثابت را روانه میدان جام جهانی کرد و هیچگاه از این تصمیم خود ، پشیمان نشد.
زیرا تا مرحله پایانی پله شش گل زد و همه این گلها را گارینشا به طرز درخشانی پایه‌گذاری کرد. گارینشا در این زمان به عنوان بهترین گوش راست جهان مشهور شد. چهار سال بعد در جام جهانی 1962 شیلی، پله در مسابقه دوم دور اول مصدوم شد و حالا نوبت گارینشا بود که پرچم پیشتازی و رهبری تیم برزیل را در دست بگیرد و در واقع چهار گل او بود که برزیل را تا مرحله نهایی پیش برد. جایی که برزیل با پیروزی سه بر یک مقابل چکسلواکی از عنوان قهرمانی خود دفاع کرد.


در جام جهانی 1966 گارینشا همچنان در تیم ملی کشورش حضور داشت و در اولین مسابقه یک گل زیبا با ضربه آزاد مقابل تیم بلغارستان به ثمر رساند.
اما شکست سه بر یک مقابل مجارستان، پایان دوران بین‌المللی گارینشا را رقم زد و به این ترتیب وداع غم‌انگیز گارینشا با تیم ملی صورت گرفت.
گارینشا در سال 1969 برای یک فصل با تیم فلامینگو قرار داد بست اما به دلیل مصدومیت زانو، مجبور به کناره‌گیری از فوتبال شد.
سرانجام گارینشا در بیستم ژانویه 1983 در فقر مطلق با زندگی وداع گفت.






لِو یاشین(شوروي)


تولد: بیست و دوم نوامبر 1929،وفات:1990
محل تولد:مسکو- شوروی
باشگاهها:دینامو مسکو (1970-1950)
مهمترین افتخارات:قهرمان جام ملت های اروپا 1960، مقام چهارم جام جهانی 1966، مدال طلای المپیک 1956، برترین دروازه بان جهان در قرن بیستم، مرد سال فوتبال اروپا 1963، قهرمان لیگ شوروی 1954، 1955، 1957، 1959 و 1963
تیم ملی شوروی: 75 بازی
حضور در جام جهانی:چهار دوره ( 1958، 1962، 1966، 1970)- 12 بازی




عنکبوت سیاه لقبی بود که به دروازه بان افسانه ای شوروی داده بودند.
لو یاشین در مسکو به دنیا آمد و فوتبال خود را از سال 1950با تیم دینامو مسکو آغاز کرد.
او مدتی درتیم هاکی روی یخ دینامو به عنوان دروازه بان بازی کرد و همراه این تیم در سال 1953 قهرمان شوروی شد ولی از این سال به بعد به طور جدی به فوتبال پرداخت و در طی یک سال به پیراهن تیم ملی رسید.
اولین بازی ملی وی در برابر سوئد و در هشتم سپتامبر 1954 بود که با پیروزی (7-صفر) شوروی به پایان رسید.از این پس او به دروازه بان اصلی تیم ملی شوروی بدل شد، دروازه بانی که عامل موفقیت های این تیم در سال های بعد بود.
در المپیک 1956 ملبورن به لطف درخشش یاشین، تیم شوروی به مدال طلای فوتبال دست یافت و دو سال بعد در جام جهانی 1958 حضور پیدا کرد.
اوج موفقیت های شوروی در این سال ها، اولین دوره جام ملت های اروپا به سال 1960 بود که با هنرنمایی یاشین پس از پیروزی بر تیم یوگسلاوی (2-1) با فتح جام به پایان رسید و افسانه عنکبوت سیاه آغاز شد.


در جام جهانی 1966 انگلیس، تیم شوروی با رهبری دروازه بان خود تا مرحله نیمه نهایی پیش رفت و در نهایت به مقام چهارم رسید.یاشین در سال 1963 عنوان بازیکن سال اروپا را به دست آورد، عنوانی که تنها یک بار به یک دروازه بان تعلق گرفته است.
پس از سال ها درخشش و افتخار آفرینی در سطح ملی، لویاشین در ژانویه 1971 در حالیکه 75 بار پیراهن تیم ملی کشورش را به تن کرد و برای دینامو مسکو 326 بازی انجام داده بود از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
او در 207 مسابقه از 438 دیدار رسمی خود (47%) گلی دریافت نکرد که رکوردی جالب توجه است.


دروازه بان افسانه ای فوتبال در سال 1990 پس از بیماری طولانی درگذشت و فیفا به احترام وی از جام جهانی 1994 جایزه ای را تحت نام یاشین به بهترین دروازه بان جام جهانی اهدا می کند.






فرانس پوشکاش مجارستان




تولد:دوم آوریل 1927،وفات: هفدهم نوامبر 2006


محل تولد:بوداپست- مجارستان
باشگاهها:کیش پشت هونود (مجارستان)، رئال مادرید
مهمترین افتخارات:قهرمان فوتبال المپیک 1952، قهرمان جام باشگاه های اروپا 1959،1958، 1960 و 1966، نایب قهرمان جام جهانی 1954، بهترین بازیکن جام جهانی 1954، قهرمان جام یاشگاههای جهان 1960
تیم ملی مجارستان :84 بازی، 83 گل
حضور در جام جهانی:دو دوره (1954 و 1962)- 6 بازی، 4 گل




اسطوره بی بدیل فوتبال مجارستان که مظهر دوران طلایی تیم ملی این کشور در دهه 50 بود در حالی در سال 2006 چشم از جهان فروبست که موفقیت هایی تکرار نشدنی در کارنامه خود ثبت کرده بود.
فرانس پوشکاش در سال 1927 در کیش پشت به دنیا آمد و با ظاهری که داشت (قد کوتاه، چاق و چهار شانه) کمتر به یک فوتبالیست شباهت داشت. از آنجایی که او یک افسر ارتش بود و برای یک تیم نظامی بازی می کرد، او را « افسر کوچک مهار نشدنی» نامیده بودند.


او به همراه تیم هونود به موفقیت های زیادی دست یافت و چهار بار لیگ مجارستان را فتح نمود.
پوشکاش کاپیتان تیم ملی مجارستان در دوران طلایی این تیم، تیمی که به «جادویی ها» ملقب بود و در حد فاصل 54-1950 بی شکست ماند و در طی این سال ها به مدال طلای المپیک 1952 هلسینکی و همچنین نایب قهرمانی جام جهانی 1954 دست یافت، بود.


در جام جهانی 1954، تیم مجارستان در مرحله اول تیم ملی آلمان غربی را 8-3 شکست داد ولی در دیدار پایانی در حالیکه 2 بر صفر جلو بود 3-2 یاخت و از قهرمانی دور ماند.
از مشهورترین بازی های پوشکاش و تیم ملی مجارستان، مصاف تاریخی این تیم با تیم ملی انگلیس در سال 1953 ویمبلی لندن بود که به پیروزی 6-3 مجارها انجامید.


پس از انقلاب کمونیستی 1956 در مجارستان، پوشکاش در یکی از سفرهای ملی به اسپانیا رفت و تابعیت این کشور را گرفت و در آنجا ماندگار شد و به رئال مادرید پیوست.
در رئال به همراه آلفرد و دی استفانو زوجی را تشکیل داد که از رئال تیمی شکست ناپذیر ساخت. وی به همراه این تیم چهار بار فاتح جام باشگاههای اروپا شد و 324 گل در طی حضورش در این تیم به ثمر رساند.
از جمله چهار گلی که در فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1960 در برابر تیم اینتراخت فرانکورت به ثمر رساند.
پوشکاش در طی 85 بازی ملی برای مجارستان 84 گل به ثمر رساند که سال ها این رکورد دست نخورده بود تا اینکه علی دایی اسطوره فوتبال ایران این رکورد را شکست.




پوشکاش در سال 1966 باز نشسته شد و به مربیگری روی آورد و در کشورهای مختلف از جمله اسپانیا، کانادا، ایالات متحده، یونان، شیلی، مصر، پاراگوئه، استرالیا، عربستان مربیگری کرد.
وی مدتی هم سرمربی تیم ملی کشوش بود ولی نتوانست با این تیم به جام جهانی 1994 صعود کند.
اسطوره فوتبال مجارستان و یکی از هفت چهره برتر تاریخ فوتبال جهان در سال 2006 پس از چندین سال مبارزه با بیماری چشم از جهان فروبست.








بابی چارلتون(انگلستان)




تولد:یازدهم اکتبر 1937
محل تولد:آشینگتون - انگلستان
باشگاهها:منچستر یونایتد، پریستون نورث‌اند
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1966، بهترین بازیکن جام جهانی 1966، قهرمان جام باشگاههای اروپا 1968، قهرمان لیگ انگلیس 1957، 1965 و 1967، قهرمان جام حذفی انگلیس 1963، مرد سال فوتبال اروپا 1966
تیم ملی انگلیس:106 بازی، 49 گل
حضور در جام جهانی:2 دوره( 1966،1970 )




بابی چارلتون اسطوره فوتبال انگلیس و یکی از برترین بازیکنان تاریخ فوتبل جهان در سال 1937 در آشینگتون کانتی ردهام متولدشد. در هفده سالگی با تیم منچستر یونایتد قراداد امضاد نمود و به جرگه بازیکنان این تیم پیوست.
او نخستین بار در فصل 1956-57 برای منچستر در لیگ انگلیس به میدان رفت و در طی 14 مسابقه 10 گل به ثمر رساند و همراه این تیم فاتح مسابقات لیگ شد.
سال بعد در جریان سقوط هواپیمای حامل بازیکنان یونایتد در فرودگاه مونیخ از این حادثه جان سالم به در بردند و در فینال جام حذفی حضور یافت هر چند این مسابقه دو بر صفر به سود بولتون به پایان رسید. در همین سال او نخستین بازی ملی اش را برای تیم


ملی انگلستان در برابر اسکاتلند انجام داد که با پیروزی 4 بر صفر انگلیس به پایان رسید. بالاخره چارلتون به همراه منچستر در دیدار پایانی جام حذفی 1963 مقابل لستر به پیروزی رسید تا فاتح این جام شود.
در جام جهانی 1962 به همراه تیم ملی انگلیس حضورداشت ولی علی‌رغم ارائه بازی‌های بسیار خوب به موفقیتی دست نیافت.
در دهه 1960 او به همراه جورج بست و دنیس‌لاو مثلثی فوق‌العاده در تیم منچستر یونایتد تشکیل داد که دو مقام قهرمانی لیگ و یک مقام قهرمانی جام باشگاههای اروپا دستاورد آن بود.
اما اوج هنر چارلتون جام جهانی 1966 بود که به همراه تیم ملی انگلیس به مقام قهرمانی جهان رسید.
در این مسابقات رهبری فوق‌العاده او و گل‌های حساسی که به ثمر رساند (به خصوص دو گلی که به پرتقال در نیمه‌نهایی زد) پایه‌گذار اولین و آخرین قهرمانی انگلیس در جم جهانی بود.
در پایان جام جهانی 1966 او عنوان بهترین بازیکن جام را کسب نمود و در این سال‌ صاحب توپ طلای بهترین بازیکن فوتبال اروپا هم شد.
در دیدار تیم‌های ملی انگلیس و آلمان غربی در مرحله یک چهارم پایانی جام جهانی 1970 که به شکست سه بر دو آنها انجامید، چارلتون یک صدوششمین و آخرین بازی ملی خود را انجام داد و رکورد 49 گل ملی را از خود بر جای نهاد که تا امروز شکسته نشده است.
سه سال بعد پس از انجام 606 بازی در لیگ انگلیس و به ثمر رساندن 198 گل برای منچستر یونایتد از فوتبال حرفه‌ای کناره‌گیری نمود.
بابی چارلتون در سال 1994 به پاس خدمات فراوانش به لقب «سر» مفتخر گشت.






اوزه بیو (پرتغال)


تولد: بیست و پنجم ژانویه 1942
محل تولد:لورنکو مارکوئز - موزامبیک
باشگاهها:بنفیکا (پرتغال)، بوستون (ایالات متحده)، تورنتو متروکروتیا (کانادا)، لاس و گاس کوئیک سیلور (ایالات متحده)
مهمترین افتخارات:مقام سوم جام جهانی 1966، آقای گل جام جهانی 1966، قهرمان جام باشگاههای اروپا 1962، قهرمان باشگاههای پرتقال (5بار)، آقای گل باشگاههای پرتقال (7بار)، برنده کفش طلایی اروپا 1968 و 1973، مرد سال فوتبال اروپا 1965
تیم ملی پرتغال:64 بازی، 46 گل
حضور در جام جهانی: یک دوره (1966) - 6 بازی، 9 گل


اوزه بیو اولین بار در ماه مه 1961 پیراهن بنفیکا لیبسون را برتن کرد. قبل از این او در باشگاه اسپوتینگ کلوب موزامبیک توپ می زد. اولین فصل حضور اوزه بیو مصادف شد با اولین مقام قهرمانی باشگاههای اروپا برای بنفیکا. اما این رخداد قبل از این بود که اوزه بیو در بنفیکا جای ثابتی برای خود دست و پا کند.
در دوم مه 1962، زمانی که اوزه‌بیو بیست سال داشت یکی از وقایع مهم زندگی او رخ داد. مسابقه فینال جام قهرمانان اروپا، ورزشگاه المپیک آمستردام و رویارویی با رئال مادرید، قهرمان پنج دوره جام قهرمانان، نیمه اول با سه گل پوشکاش و با نتیجه 3 بر 2 به نفع رئال مادرید به پایان رسید.
اما لحظات باشکوه اوزه‌بیو فرا رسید، مدافعان رئال مادرید هیچ راهی برای مهار این مهاجم نیافتند.
او توانست سه گل به رئال مادرید تحمیل کند و به این ترتیب دوران درخشان اوزه‌بیو از آمستردام آغاز شد و در آسمان فوتبال جهان اوج گرفت. اما این تنها شاهکار این جادوگر نبود و در جام جهانی 1966 در مرحله یک چهارم نهایی بعد از اینکه پرتغال، مجارستان، برزیل و بلغارستان را مغلوب کرد، به مصاف کره‌شمالی‌ای رفت که در مرحله قبل به طور باورنکردنی ایتالیا را حذف کرده بود. کره شمالی که برای پیوستن به تاریخ آمده بود، در عرض 22 دقیقه به برتری 3 بر صفر رسید.
گویی مرگ سایه انداخته بود. اما بعد از این اوزه بیو در عرض 33 دقیقه چهارگل (دو گل از روی نقطه پنالتی) به ثمر رساند.
این بازی در نهایت با نتیجه 5 بر3 به سود پرتقال به پایان رسید. در آن جام پرتقال به لطف گلزنی‌های اوزه‌بیو به مقام سوم جام جهانی رسید. ضمن اینکه اوزه بیو با 9 گل به عنوان آقای گل جام شناخته شد.
ویژه گی مشخص و همیشگی اوزه‌بیو، استواری و ثابت قدمی به همراه سرسختی همه‌جانبه برای رسیدن به دروازه حریف با آخرینسرعت ممکن بود.
بدون آنکه این سرعت باعث شود او از نظر تکنیکی کم بیاورد. قدرت چرخش و دریبل او درخشان می‌نمود و دقت شوتهای سنگین او همتا نداشت.
بنابراین باورنکردنی نیست که او در 64 بازی ملی، برای پرتغال 46 گل به ثمر رساند و همچنین بیش از 300 گل برای بنفیکا در لیگ پرتغال هدیه آورد.
اوزه‌بیو باعث شد بنفیکا سه بار دیگر به فینال جام قهرمانان راه یابد اما هر سه بار از رسیدن به قهرمانی بازماند.
اوزه بیو در سال 1965 بازیکن سال اروپا شد و قبل از این دوبار در رقابت برای رسدن به این مقام، دوم شد.
او از سال 1975 به ایالات متحده رفت و برای چند باشگاه آمریکایی بازی کرد و سپس به بنفیکا برگشت و به عنوان کمک مربی، خدمت خود را برای این تیم از سر گرفت.
همچنین بارها به عنوان مفسر فوتبال در تلویزیون پرتغال ظاهر شد.






ميشل پلاتيني (فرانسه)


تولد:بیست و یکم ژوئن 1955
تولد:جوئف - فرانسه محل
باشگاهها:نانسی، سنت اتین، یوونتوس
مهمترین افتخارات:قهرمان جام ملت های اروپا 1984، مقام سوم جام جهانی 1986، بهترین بازیکن جام جهانی 1982، قهرمان جام باشگاه های اروپا1985، قهرمان جام برندگان جام اروپا 1984، مرد سال فوتبال اروپا 1983، 1984 و 1985، مرد سال فوتبال جهان 1984 و 1985، آقای گل و بهترین بازیکن جام ملت های اروپا 1984
تیم ملی فرانسه: 72 بازی ، 41 گل
حضور در جام جهانی:سه دوره (1978، 1982 و 1986) - 16 بازی ، 6 گل


میشل پلاتینی که نوه یک مهاجر ایتالیایی تبار بود در سال 1955 در فرانسه متولد شد و مبدل به برترین چهره فوتبال قاره اروپا در دهه 80 گردید.
او فوتبال حرفه ای را با باشگاه نانسی و در سال 1972 آغاز کرد و پس از هفت فصل حضور در این تیم به سنت اتین پیوست.
او در المپیک 1976 در تیم فرانسه حضور داشت و دو سال بعد در اولین جام جهانی زندگی اش به میدان رفت. او به سنت اتین کمک کرد تا قهرمان لیگ فرانسه شود و سپس با مبلغ 7/1 میلیون دلار درسال 1982 به یوونتوس پیوست. در همین سال در جام جهانی اسپانیا او به همراه فرانسه به مقام چهارم رسید و با ارائه بازی های زیبا به عنوان بهترین بازیکن جام انتخاب شد.
پلاتینی پنج فصل طلایی را در یوونتوس گذراند و با این تیم به دو عنوان قهرمانی لیگ ایتالیا و یک قهرمانی اروپا دست یافت.
او در سه سال پیاپی عنوان بهترین بازیکن اروپا را به دست آورد که در نوع خود رکورد جالب توجهی است. اوج هنرنمایی پلاتینی جام ملت های اروپا در سال 1984 بود که تیم فرانسه با نه گل او به مقام قهرمانی اروپا رسید.
در آن زمان تیم ملی فرانسه با حضور وی، ژان تیگانا، آلن ژیرس، لوییس فرناندز و ... پرقدرت ترین تیم اروپا بود و با این ترکیب عازم مکزیک شد تا افتخاری دیگر در جام جهانی به دست آورد.
در جام جهانی 1986 مکزیک، تیم فرانسه با رهبری پلاتینی موفق به حذف برزیل در یک چهارم نهایی شد، دیداری که زیباترین بازی تاریخ جام جهانی خوانده می شود.
یاران پلاتینی در نیمه نهایی مغلوب آلمان غربی درضیافت پنالتی ها شدند تا پس از پیروزی بر بلژیک به عنوان سوم جام جهانی رضایت دهند.
اسطوره بزرگ فوتبال فرانسه و باشگاه یوونتوس در سال 1987 در دیداری که بزرگترین ستارگان فوتبال جهان در آن حضور داشتند از دنیای توپ گرد خداحافظی کرد.
پلاتینی به عنوان مسئول برگزاری جام جهانی 1998 توانایی های خود را در مدیریت فوتبال به نمایش گذاشت و پس از آن به عضویت کمیته اجرایی فیفا درآمد.
درماههای آغازین سال 2007 پلاتینی به عنوان رییس جدید یوفا انتخاب شد تا یکی از تاثیرگذارترین چهره های فوتبال دنیا در آغاز قرن بیست و یکم باشد.




لوتار ماتائوس (آلمان)


تولد: بیست و یکم مارس 1961
محل تولد: ارلانگن - آلمان
باشگاهها:بوروسیا مونشن گلادباخ (84-1978)، بایرن مونیخ(88-1984)، اینتر(92-1988)، بایرن مونیخ(2000-1992) و نیوجرسی مترواستارز(می-سپتامبر 2000)
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1990، نایب قهرمان جام جهانی 1982 و 1986، بهترین بازیکن جام جهانی 1990، قهرمان جام ملت های اروپا 1980، قهرمان جام یوفا 1991 و 1996، قهرمان بوندس لیگا 1985، 1986، 1987، 1994، 1997 و 1999، قهرمان سری A ایتالیا 1988، مرد سال فوتبال اروپا 1990، مرد سال فوتبال فیفا 1991، رکورددار بازی در جام جهانی
تیم ملی آلمان:150 بازی، 23 گل
حضور در جام جهانی:پنج دوره (1982، 1986، 1990،1994 و 1998)- 25 بازی، 6 گل


او پایدارترین بازیکن تاریخ فوتبال اروپاست که بیست و دو سال در سطح اول فوتبال این قاره بازی کرد.همچنین او رکورددار حضور و بازی در تاریخ جام جهانی است که در پنج دوره آن حضور داشته است.
لوتار ماتئوس در مارس 1961 در منطقه ارلانگن آلمان غربی متولد شد.فوتبال حرفه ای را از هفده سالگی با بوروسیا مونشن گلادباخ آغاز کرد و خیلی زود به تیم ملی آلمان غربی دعوت شد که تحت مربیگری یوپ دروال قصد حضور در جام ملت های اروپا 1980 در بلژیک را داشت.
ماتئوس جوان اولین بازی ملی خود را در چهاردهم ژوئن 1980 در برابر هلند انجام داد و تا جام ملت های اروپا 2000 به جز وقفه ای کوتاه عضو ثابت تیم ملی کشورش بود.وی پنج فصل در گلادباخ بازی کرد و 162 بازی برای این تیم انجام داد و در سال 1984 به بایرن مونیخ پیوست و در اولین فصل حضور قهرمان سری A شد.در تیم ملی، ماتئوس در جام جهانی 1982 حضور یافت و به همراه ژرمن ها تا دیدارنهایی جام پیش رفت که در آنجا مغلوب ایتالیا شدند به مقام نایب قهرمانی جهان دست یافتند.پس ازناکامی در یورو 84، فرانس بکن باوئر سرمربی تیم ملی شد و ماتئوس به عنوان یکی از هافبک های تیم ملی در جام جهانی 1986 مکزیک حضور یافت.
در این جام هم تیم آلمان در دیدار پایانی مغلوب شد تا ناگزیر چهار سال دیگر منتظر بمانند تا با درخشش فوق العاده ماتئوس در خط میانی و نظم تیمی مثال زدنی در جام جهانی 1990 قهرمان شوند.
کاپیتان آلمان ها بهترین بازیکن جام بود و گلی که در برابر یوگسلاوی زد عنوان زیباترین گل سال را به دست آورد.در این سال ماتئوس مرد سال فوتبال اروپا شد و مجله ورلد ساکر اورا به عنوان برترین بازیکن سال جهان انتخاب کرد.
سال بعد مثلث او، آندریاس بره مه و یورگن کلینزمن کمک کرد تا اینتر قهرمان جام یوفا شود.ماتئوس در تابستان 1992 پس از آنکه جام ملت های اروپا را به علت آسیب دیدگی از دست داد به بایرن مونیخ پیوست و تقریباً تا پایان دوران بازی اش در سال 2000 در این تیم ماند.برای جام جهانی 1994، برتی فوگتس سرمربی وقت تیم ملی وی را دعوت کرد تا در آخرین نقطه خط دفاعی قرار گیرد،
ماتائوس و سایر بازیکن های کهنه کار آلمان حریف بلغارستان در یک چهارم پایانی نشدند تا وداعی تلخ با جام جهانی داشته باشند.ماتائوس و کلینزمن که در بایرن هم با یکدیگر هم بازی بودند دچار اختلافات شدیدی شدند که فوگتس را بر آن داشت برای جلوگیری ازمشکلات تیم ملی کلینزمن را به یورو 96 ببرد و از کاپیتان سابق تیم ملی چشم پوشی کند.
ماتائوس در آستانه جام جهانی 98 به تیم ملی بازگشت و این بار به عنوان لیبرو در خدمت تیم بود و بی شک یکی از بهترین ها آلمان در فرانسه بود هرچند آلمان ها همانند دوره قبل در مرحله یک چهارم پایانی حذف شدند.دو سال بعد و در یورو 2000 و در برابر پرتقال، اسطوره دو دهه فوتبال آلمان برای همیشه با تیم ملی وداع کرد.ماتائوس پس از دوران بازی به مربیگری روی آورد و از سال 2004 به عنوان سرمربی هدایت تیم ملی مجارستان را بر عهده گرفت.






جوزپه میاتزا(ايتاليا)


تولد: 1910 ،وفات :1979
محل تولد:میلان- ایتالیا
باشگاهها:اینتر، میلان، یوونتوس، آتالانتا، اینتر
مهمترین افتخارات: قهرمان جام جهانی 1934 و 1938
تیم ملی ایتالیا :53 بازی، 33 گل
حضور در جام جهانی:2 دوره (1934،1938 )


جوزپه میاتزا در سال 1927 یعنی در سن 17 سالگی به عضویت اینتر ناسیوناله (اینتر میلان) درآمد و خیلی سریع به عنوان یک تمام کننده عالی، خود را نشان داد. او مهارت خاصی در مقهور کردن دروازه بانها در شرایط تک به تک داشت و حتی گاهی در یک محوطه کوچک به راحتی توپ را با عبور دادن از سنگربان حریف وارد دروازه می کرد.
او در دومین سال حضورش در اینتر، 33 گل به ثمر رساند و در فصل 30-1929 یعنی اولین سال برگزاری لیگ ملی ایتالیا (سری A) نیز 31 گل برای اینتر به ارمغان آورد.
در سال 1930 میاتزا به تیم ملی دعوت شد و در اولین بازی دو گل به ثمر رساند تا ایتالیا، سوییس را 4 بر 2 شکست دهد. در همان سال ایتالیا باهت تریک میاتزا، مجارستان، یکی از قدرتهای بزرگ جهان را مغلوب کرد.
در جام جهانی 1934، ویتوریو پوزو مربی وقت ایتالیا تصمیم گرفت یک ریسک در مورد میاتزا انجام دهد و او را که یک مهاجم سنتی بود در پست مهاجم نفوذی قرار دهد. میاتزا در دور دوم یک گل حیاتی به اسپانیا زد و در بازی فینال با وجود مصدومیت، پاس گلی برای چیاویو مهیا کرد تا ایتالیا 2 بر یک چکسلواکی را مغلوب کند.
4 سال بعد در فرانسه، باز هم میاتزا برای تیم ملی ایتالیا و این بار به عنوان کاپیتان بازی کرد. این بار هم قدرت گلزنی میاتزا فدای تاکتیک تیمی ایتالیا شد و او باز هم بیشتر نقش گل سازی را ایفا کرد تا زمینه را برای قهرمانی دوباره ایتالیا در جام جهانی فراهم کند.
کمی بعد از دومین قهرمانی ایتالیا، میاتزا دچار مصدومیت جدی از ناحیه زانو شد.
او در سال 1939 با تصمیمی عجیب از اینتر راهی میلان شد اما با آغاز جنگ جهانی تعداد بازیهای وی برای میلان کمتر از تعداد انگشتان دست بود.
در ادامه او به یوونتوس و سپس به آتالانتا رفت و در فصل 47-1946 به عنوان مربی-بازیکن به اینتر بازگشت.
رکورد گلهای ملی میاتزا برای ایتالیا تا سال ها باقی ماند و در نهایت توسط لوییجی ریوا شکسته شد. در سطح باشگاهی هم میاتزا در 440 بازی در سری A، تعداد 269 گل وارد دروازه حریفان کرد. در هنگام مرگ جوزپه میاتزا در سال 1979 دو باشگاه اینترمیلان و آث میلان توافق کردند که نام ورزشگاه سن سیرو را به افتخار این اسطوره جاودانه به «جوزپه میاتزا» تغییر دهند.






بابی مور(انگلستان)


تولد:دوازدهم آوریل 1941،وفات : 1993
محل تولد:بارکینگ - انگلستان
باشگاهها:وستهام یونایتد، فولام، سیاتل ساندرز (ایالات متحده)
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1966، قهرمان جام برندگان جام اروپا 1965، مرد سال فوتبال انگلیس 1964
تیم ملی انگلستان: 108 بازی، 2 گل


بابی مور فقید، بی‌شک یکی از برترین مدافع تاریخ فوتبال جهان بوده است. مور فوتبال حرفه ای را با قراردادی که با وستهام یونایتد امضا نمود، در سال 1958 آغاز کرد و خیلی زود مراحل ترقی را پیمود.
بابی مور در سال 1962 برای نخستین بار پیراهن تیم ملی انگلستان را برتن کرد و با استعدادی که از خود بروز داد به همراه تیم ملی در جام جهانی 1962 شیلی حضور یافت و در تمامی مسابقات تیم کشورش، به عنوان بازیکن ثابت بازی کرد. توانایی او در تکل کردن، ارسال پاس‌های بلند در زمان حمله و همچنین شخصیت فوق العاده اش موجب شد در سن 25 سالگی بازوبند کاپیتانی تیم ملی را در اختیار بگیرد و در طول یک دهه 90 بار آن را بر بازوی خود ببندد.
به لطف قدرت او در دفاع و رهبریش، تیم وستهام در سال 1965 با پیروزی بر مونیخ 1860 فاتح جام برندگان جام اروپا شد. سال بعد به لطف حضور او و ستارگانی چون گوردن بنکس، ‌بایی چارلتون و جفت هورست، انگلستان فاتح جام جهانی شد. در این رقابت‌ها تیم انگلیس تا مرحله نیمه‌نهایی هیچ گلی دریافت نکرد و در بازی با پرتقال تنها از روی نقطه پنالتی دروازه‌اش باز شد.
در دیدار نهایی و در وقت اضافه حضور با بی مور باعث حفظ برتری انگلیس شد تا جام جهانی در خانه حفظ شود. چهار سال بعد یک بار دیگر بابی مور در جام جهانی به عنوان کاپیتان، تیم انگلیس را رهبری کرد ولی این بار آلمان‌ها در دیدار یک چهار نهایی موجب حذف انگلیس از جام شدند.
در سال 1973، پس از 108 بازی برای تیم ملی، در دیداری دوستانه مقابل ایتالیا در ویمبلی بابی مور برای همیشه با پیراهن شماره شش تیم ملی خداحافظی کرد.
سال بعد او پس از انجام 642 مسابقه برای وستهام به تیم فولام پیوست و سه فصل موفق را هم در این تیم سپری نمود و 150 بار به میدان رفت.
بابی مور در دوران بازیگری اش 900 بار در میادین رسمی حضور یافت و همواره به واسطه نجابت و شخصیت فوق‌العاده‌اش دیگران را تحت تأثیر قرار داد.
سر بابی مور در سال 1993 در اثر ابتلا به سرطان در سن پنجاه و دو سالگی دار فانی را وداع گفت.




دنیس لاو (اسكاتلند)


تولد:بیست و چهارم فوریه 1940
محل تولد: آبردین - اسکاتلند
باشگاهها:هادرزفیلد، ‌منچستر سیتی، ‌تورینو (ایتالیا)، منچستر یونایتد، منچستر سیتی
مهمترین افتخارات: قهرمانی جام باشگاههای اروپا 1968، قهرمان لیگ انگلیس 1965 و 1967، قهرمان جام حذفی انگلیس 1963، مرد سال فوتبال اروپا 1964
تیم ملی اسکاتلند:55 بازی، 30 گل


چهرة شاخص تاریخ فوتبال اسکاتلند در سال 1940 در آبردین متولد شد.
در پانزده سالگی به تیم‌ هادرزفیلدتاون پیوست که در آن زمان تحت رهبری بیل شنکلی -مربی موفق سال‌های بعد لیورپول- قرار داشت.
در طی سه سال، لاو در 81 مسابقه 16 گل برای این تیم به ثمر رساند و پس از دعوت شدنش به تیم ملی اسکاتلند در سال 1959 و در سن نوزده سالگی به منچستر سیتی پیوست.
این باشگاه برای در اختیار گرفتن این ستاره جوان 55 هزار پوند پرداخت که در آن زمان رکورد نقل و انتقال در فوتبال بریتانیا به شمار می آمد.
لاو در فصل 61-60 در 44 مسابقه 21 گل برای منچستر سیتی به ثمر رساند و پس از ارائه پیشنهاد یک صدهزارپوندی باشگاه تورینو ایتالیا که رکورد جدیدی در اروپا بود راهی ایتالیا شد.
هر چند طرفداران تورینو وی را خیلی دوست داشتند ولی او تنها یک فصل در سری A گذراند و با قراردادی 115 هزار پوندی به منچستر یونایتد رفت و یازده فصل بسیار موفق را در این تیم گذراند.
در سال 1963 در جریان دیدار نهایی جام حذفی انگلیس یکی از سه گل منچستر را وارد دروازه لستر سیتی کرد تا اولین عنوان قهرمانی زندگیش را به چنگ آورد.
سال بعد او برای منچستر یونایتد در 30 مسابقه لیگ 30 گل به ثمر رساندو عنوان بهترین بازیکن سال اروپا را به دست آورد. در فصل 65-1964 او به همراه منچستر قهرمان لیگ انگلیس شد و در این راه بیست و شش بار گلزنی کرد. دو سال بعد او این عنوان را تکرار کرد و در سال 1968 مقام قهرمانی جام باشگاههای اروپا را پس از یک فصل سخت که توأم با آسیب‌دیدگی بود به کارنامه‌اش افزود.
لاو در سال 1973 پس از یک یک مصدومیت طولانی به منچستر سیتی بازگشت و آخرین سال دوران بازیگری‌اش را در این تیم گذراند.
لاو همواره بهترین بازیکن تیم ملی اسکاتلند بود و زمانی که در جریان جام جهانی 1974 آخرین بازی ملی اش را انجام داد، 55 بازی ملی و 30 گل را در کارنامه خود داشت.
در پایان فصل 74-1973 او پس از انجام بیش از 400 مسابقه در لیگ انگلیس برای همیشه با فوتبال وداع کرد.






جرزینهو (برزيل)


تولد: بیست وپنجم دسامبر 1944
محل تولد:کاسیاس - برزیل
باشگاهها:بوتافوگو، مارسی (فرانسه)، کروزیرو، پوتوگوئزا (ونزوئلا)
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1970، قهرمان جام باشگاههای آمریکای جنوبی1976
تیم ملی برزیل:80 بازی، 18 گل


فیلهوخاویر ونتورا معروف به جرزینهو در فوتبال برزیل گام در ردپای گارینشا گذاشت.
در جام جهانی 1966 آنان، دردو مسابقه کنار هم بازی کردند، اما به دنبال خداحافظی گارینشا از تیم ملی و به دنبال شکست انتقادآمیز برزیل مقابل مجارستان، جرزینهو از جناح چپ به جناح راست منتقل و در سالهای بعد به عنوان بهترین مهاجم گوش راست دنیا، شناخته شد.
جرزینهو در پانزده سالگی، پای میز قرارداد تیم بوتافوگو نشست.
او در سالهای 1967 و 1968 با این تیم به قهرمانی ایالت «ریو» رسید ضمن اینکه در 1968 به قهرمانی برزیل موسوم به «تابرازیل» دست یافت.
جرزینهو اولین بار در هفتم ژوئن 1964 برای تیم ملی برزیل بازی کرد. این بازی که در ایالت «ریو» برگزار شد و برزیل با نتیجه 4 بر یک تیم پرتقال را شکست داد.
بعد از ناکامی برزیل در جام جهانی 1966 انگلیس، در جام جهانی 1970 دوران موفقیت برزیل و جرزینهو آغاز شد.
این مهاجم با حرکاتی غیرقابل پیش بینی و با قدرت دریبل زنی غیرقابل مهار و با مهارت یکسان در دریبل با هر دو پا جام جهانی 1970 مکزیک را با زدن دو گل به چکسلواکی آغاز کرد و به دنبال آن بازدن یک گل در هربازی مقابل انگلیس، رومانی، پرو، اروگوئه و در فینال مقابل ایتالیا ، برزیل را به قهرمانی رساند.
بنابراین او بازدن گل در هر مسابقه از این حیث رکوردداری بی‌رقیب ماند.
ضمن اینکه بین گلزنان جام جهانی بعد از «گرد مولر» آلمانی در رده دوم ایستاد. ضمن اینکه با پاسهای استثنایی خود زمینه را برای گلزنی پله، ریوه لینو و توستائو فراهم کرد و خود را به عنوان یک گلساز بزرگ مطرح ساخت.
جرزینهو در جام 1974 آلمان نتوانست مانند جام قبل پرفروغ باشد و تنها دو گل به ثمر رساند او در سوم مارس 1982 در ریودوژانیرو بعد از بازی مقابل چکسلواکی با فوتبال ملی خداحافظی کرد.
در اعتبار 23 ساله بازیهای ملی، 80 بار حضور و 18 گل ملی به ثبت رسیده است.






خوان آلبرتو شیافینو (اروگوئه-ايتاليا)


تولد:بیست و هشتم جولای 1925 ،وفات : 2004
محل تولد:مونته ویدئو- اروگوئه
باشگاهها:ناسیونال اروگوئه، پنارول اروگوئه، میلان، آ.اس.رم
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1950 و مقام چهارم 1954، قهرمان سری A ایتالیا 1955، 1957 و 1959، قهرمان جام یوفا 1961، بهترین بازیکن جام جهانی 1950
تیم ملی اروگوئه: 48 بازی، 12 گل
تیم ملی ایتالیا:9 بازی، 7 گل


حضور در جام جهانی: 1950 و 1954 (9 بازی، 7 گل)


خوان شیافینو در بیست و هشتم جولای 1925 از یک پدر ایتالیایی و مادر اروگوئه ای متولد شد.
در دوران نوجوانی در باشگاههای پالرمووالمپیا بازی می کرد.
مدتی در ناسیونال مونته ویدئو بازی کرد ولی خیلی سریع به تیم رقیب یعنی پنارول پیوست (1943).
او خیلی سریع مشهور شد و طرفدارانش به او لقب «په په pepe» دادند.
او با پنارول در سالهای 1944، 49، 51، 53 و 1954 قهرمان لیگ اروگوئه شد.
شیافینو اولین بازی ملی خود را در جولای 1945 مقابل آرژانتین انجام داد.
پنج سال بعد در جام جهانی 1950 او یکی از عوامل اصلی قهرمان اروگوئه بود. جام جهانی اوج هنرنمایی این هافبک بلند قد و استثنایی بود.
شیافینو در دیدار نهایی یکی از دو گل پیروزی بخش تیم کشورش را به برزیل زد تا ضمن کسب قهرمانی، به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی انتخاب شود.
در جام جهانی 1954، اروگوئه برای دفاع از عنوان قهرمانیش به سوئیس سفر کرد ولی حضور تیم های قدرتمندی چون مجارستان، آلمان غربی و اتریش مانع از تکرار این عنوان شد.
شیافینو در این جام هم عنصری بسیار ارزشمند بود و یکی از عوامل اصلی پیروزی بر انگلیس در یک چهارم نهایی و صعود به جمع چهار تیم به شمار می رفت.
دو شکست در برابر مجارستان و اتریش باعث شد اروگوئه در مکان چهارم جهان قرار گیرد که با توجه به خیل مصدومان این تیم، مقام بدی نبود.


درخشش فوق العاده په په در جام جهانی 1954 سوئیس باعث شد تا مسئولان تیم میلان به سراغش بیایند و در ازای مبلغ 300 هزار دلار که در آن زمان رکوردی در جهان محسوب می شد، او را به خدمت بگیرند.
به واسطه ایتالیایی بودن پدرش او خیلی سریع تابعیت ایتالیایی پذیرفت و بدین ترتیب از مزایا و قوانین بازیکنان بومی بهره مند شد.
پس از حضور او در میلان و درخشش روسونری ها (لقب میلان) سه بار فاتح اسکودتو شدند.
او در طی 6 فصل، 149 بار با پیراهن میلان به میدان رفت و برای این تیم 47 گل به ثمر رساند.
در سال 1960 به رم پیوست و در سال 1961 با این تیم قهرمان جام یوفا شد.
شیافینو در سال 1954 در مقابل آرژانتین نخستین بازی ملی اش را برای ایتالیا انجام داد ولی نتوانست موفقیت هایش در پیراهن اروگوئه را تکرار نماید.
په په در سال 1962 برای همیشه با فوتبال وداع گفت و کفش هایش را آویخت.
در همین سال به اروگوئه بازگشت و مدتی رهبری تیم پنارول و سپس تیم ملی اروگوئه را بر عهده گرفت.
شیافینو در 14 نوامبر 2004به علت کهولت سن درگذشت.






روبرتو باجو(ايتاليا)


تولد:هجدهم فوریه 1967
محل تولد:کالدونیا - ایتالیا
باشگاهها:ویچنزا، فیورنتینا، یوونتوس، میلان، بولونیا، اینتر، برشا
مهمترین افتخارات: نایب قهرمان جام جهانی 1994، مقام سوم جام جهانی 1990، مرد سال فوتبال اروپا 1993، مرد سال فوتبال جهان 1993، قهرمان جام یوفا 1993، قهرمان سری A 1995 و 1996
تیم ملی :55 بازی، 29 گل
حضور در جام جهانی:سه دوره (1990، 1994 و 1998 ) - 17 بازی، 9 گل


بودای کوچک در سال 1967 در کالدونیا شهر کوچکی در شمال ویچنزا به دنیا آمد. او از همان کودکی استعداد خود در بازی با توپ را به خوبی نشان می داد و در نوجوانی، آنتونیومورا استعدادیاب باشگاه ویچنزا کشف شد!!
و به این باشگاه پیوست که در سری C باشگاههای ایتالیا حضور داشت.
در فصل 85-1984 باجو 12 گل در 29 بازی به ثمر رساند و به این تیم کمک کرد تا به دسته B صعود نماید.
در این سال او به فورنتینا پیوست و در بیست و یکم سپتامبر 1985 اولین بازی خود در سری A را انجام داد.
در فیورنتینا او استعدادهای خود را بروز داد و چنان درخشید که در نوامبر 1988 به تیم ملی دعوت شد و نخستین بازی ملی خود را برابر هلند انجام داد.
در فصل 89-1988 موفق بثمر رساندن 17 گل در 32 بازی شد و به همراه فیورنتینا تا فینال جام یوفا پیش رفت.
در پایان فصل او با رقم 5/7 میلیون پوند که رکورد جدیدی در دنیای فوتبال بود، یوونتوس پیوست.
علاقه هواداران فلورانسی به وی به حدی بود که در اعتراض به فروش باجو شهر را به آشوب کشیدند. در اولین فصل حضور در یوونتوس او موفق شد 14 گل به ثمر رساند و یکی از مهاجم های ایتالیا در جام جهانی 90 باشد.
ایتالیا هرچند میزبان جام جهانی بود ولی در کمال ناباوری مغلوب تیم آرژانتین در نیمه نهایی و در ضربات پنالتی شدند و پس از پیروزی برابر انگلیس به مقام سوم جام جهانی رسیدند.
باجو در جام 90 دو گل به ثمر رساند، یکی برابر جمهوری چک که زیباترین گل جام 90 و یکی از ده گل برتر تاریخ جام های جهانی نام گرفت و دیگری برابر انگلیس دردیدار رده بندی جام. در طی سال های 90 تا 94 او در یوونتوس فوق العاده ظاهر شد و به عنوان کاپیتان تیم موفق به فتح جام یوفا در سال 1993 شد.
در پایان سال او به عنوان برترین بازیکن فوتبال اروپا و جهان برگزیده شد.
ستاره فوتبال ایتالیا، امید اصلی این تیم در جام جهانی 1994 بود.
تیم ایتالیا جام را بسیار بد آغاز کرد و به سختی به مرحله دوم صعود نمود. روبرتو باجو در سه دیدار اول موفق به گل زنی نشد ولی در دیدار مرحله یک هشتم نهایی برابر نیجریه در حالیکه ایتالیا تا دقیقه 88 با یک گل از حریف خود عقب بود، به لطف دو گل باجو از شکست گریخت.
سه گل دیگر از باجو، تیم ایتالیا را به فینال رساند ولی در دیدار پایانی پس از 120 دقیقه مقاومت برابر برزیل، یاران باجو در ضربات پنالتی مغلوب شدند تا بار دیگر از دست یابی به جام قهرمانی باز بمانند.
پس از جام جهانی او به علت مصدومیت تعداد زیادی از بازی های یوونتوس را از دست داد و پس از بي مهری مدیران این تیم در پایان فصل به میلان پیوست.
او در میلان دوفصل ناموفق را سپری کرد و آریگو ساچی مربی تیم ملی ایتالیا هم او را به جام ملت های اروپا در سال 1996 نبرد.
در جولای 1997 باجو به بولونیا پیوست و 22 گل در سری A به ثمر رساند تا بار دیگر پیراهن تیم ملی ایتالیا را در جام جهانی به تن کند.
در جام جهانی 1998 هم او دوبار برای ایتالیا گل زنی کرد ولی این بار آنها در یک چهارم نهایی مغلوب فرانسه شدند و به خانه بازگشتند و باجو برای همیشه از تیم ملی کناره گیری کرد.


پس از جام جهانی او به اینتر پیوست و دوفصل در این تیم بازی کرد و در سال 2000 به برشا رفت و پس از چهار فصل موفق در این باشگاه کوچک در 28 آوریل 2004 در بازی تیم ملی ایتالیا برابر اسپانیا برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد.
او در دوران بازی خود 205 گل در سری A به ثمر رساند تا پنجمین گلزن برتر تاریخ لیگ ایتالیا باشد، همچنین او با به ثمر رساندن 76 گل در 91 ضربه پنالتی رکورد دار موفق بودن ضربات پنالتی در ایتالیاست.






بيلي رايت(انگلستان)


تولد:ششم فوریه 1924 ، وفات :1994
محل تولد:ایرون بریج - انگلستان
باشگاهها:ولورهمپتون وندرز
مهمترین افتخارات: اولین بازیکن تاریخ فوتبال که از مرز یک صد بازی ملی گذشت، مرد سال فوتبال انگلیس 1952، قهرمان جام حذفی انگلیس 1949، قهرمان لیگ انگلیس 1954، 1958 و 1959
تیم ملی انگلستان: 105 بازی (90 دیدار به عنوان کاپیتان)


بیلی رایت یکی از اسطوره های فوتبال انگلیس، در ششم فوریه 1924 به دنیا آمد. در شانزده سالگی با ولورهمپتون وندرز قرارداد امضاء کرد هر چند که میجر باکلی مربی افسانه‌ای تیم، او را بیش از حد کوچک انجام می‌دانست.
پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1946 نخستین بازی ملی‌اش را انجام داد. در نهمین سال حضورش در ولورهمپتون با پیروزی سه بر یک برابر لسترسیتی در مسابقه نهایی جام حذفی بر اولین جام قهرمانی زندگی‌اش بوسه زد.
حضور در جام جهانی 1950 برزیل و انجام بازی‌های درخشان، او را در تیم ملی ثبیت نمود. رایت در دو جام جهانی بعدی هم تیم ملی کشورش را همراهی کرد ولی انگلستان نتوانست موفقیتی کسب نماید.
در سال 1954، رایت با رهبری تیم ولورهمپتون در میانه میدان به اولین عنوان قهرمانی لیگ انگلیس دست یافت و این موفقیت را چهار سال بعد هم تکرار نمود. در سال 1959 در جریان دیدار با تیم ملی آمریکا او یک صدوپنجمین و آخرین بازی ملی‌اش را انجام داد.
در طی سیزده سال حضور در تیم ملی، رایت تنها 5 بازی از 108 بازی تیم ملی انگلیس پس از جنگ جهانی دوم را از دست داد و نخستین بازیکن فوتبال جهان بود که از مرز یک صد بازی ملی گذشت.
در این سال او جایزه ویژه‌ای برای یک عمر خدمت به فوتبال دریافت نمود.
در سال 1962 او به عنوان مربی به تیم آرسنال پیوست. بیلی رایت در سال 1994 در سن هفتاد سالگی دار فانی را وداع گفت.






دانیل پاسارلا (آرژانتين)


تولد: بیست و پنجم مه 1953
محل تولد:بوینوس آیرس - آرژانتین
باشگاهها:ریورپلات، فیورنتینا، اینترمیلان، ریورپلات
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1978، کسب پنج عنوان قهرمانی لیگ آرژانتین
تیم ملی آرژانتین:70 بازی، 22 گل


دانیل پاسارلا یکی از مقتدرترین مدافعان تاریخ جام جهانی محسوب می شود او برای هر تیمی یک رهبر کامل محسوب می شد و از همان سالهای اول بازی، کاپیتانی تیم ملی و باشگاهی که در آن باز می‌کرد را به عهده داشت. او با وجود قد 174 سانتیمتری خیلی خوب سر می‌زد و بیشتر گلهایی را که به ثمر رساند با ضربه سر بود.
تعداد گلهایی که او به عنوان یک مدافع زده در نوع خود منحصر به فرد بوده است. او در 298 بازی ای که در لیگ آرژانتین انجام داد 99 گل به ثمر رساند. این روند بعد از رفتن او به ایتالیا نیز ادامه داشت.
پاسارلا در جام جهانی 1978 که در کشور خودش برگزار شد به عنوان کاپیتان تیم ملی آرژانتین را همراهی کرد و توانست عنوان قهرمانی را به دست آورد. عنوان «کاپیتان بزرگ» لقبی بود که پاسارلا به راستی لیاقت آن را داشت.
در جام جهانی 1982، آرژانتین نتوانست به مرحله نیمه‌نهایی برسد و حتی گل پاسارلا به ایتالیا کاری از پیش نبرد.
در مقدماتی جام 1986 پاسارلا با وجود داشتن 33 سال سن همراه تیم آرژانتین بود اما به علت مصدومیت، مرحله نهایی جام جهانی را از دست داد.
او در سال 1989 در حالیکه در باشگاه محبوب خود ریورپلات بازی می‌کرد، از فوتبال کناره‌گیری کرد.
در سال 1998 به سمت مربیگری تیم ملی آرژانتین منصوب شد اما پس از ناکامی آرژانتین در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی، از این سمت کناره‌گیری کرد.






گرد مولر (آلمان غربي)


تولد:سوم نوامبر 1945
محل تولد:نوردینگن - آلمان
باشگاهها:نوردیگن(64-1963)، بایرن مونیخ(79-1964)، فورت لودردیل ایالات متحده(80-1979)،
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1974، مقام سوم جام جهانی 1970، آقای گل جام جهانی 1970، قهرمان جام ملت های اروپا 1972، آقای گل جام ملت های اروپا 1972، قهرمان جام باشگاه های اروپا 1974، 1975 و 1976، قهرمان جام در جام اروپا 1967، قهرمان لیگ آلمان 1969، 1972، 1973 و 1974، آقای گل اروپا (برنده کفش طلایی) 1970 و 1972، هفت بار آقای گل لیگ آلمان، مرد سال فوتبال اروپا 1970
تیم ملی آلمان:62 بازی، 68 گل
حضور در جام جهانی:دو دوره (1970 و 1974)- 13 بازی، 14 گل


او برترین گلزن تمام دوران است و شاید بهترین سنتر فوروارد.گرد مولر در تمامی رقابت هایی که حضور داشته از خود رکورد گلزنی بر جای نهاده است که شاید مهم ترین آن به ثمر رساندن 14 گل در دو دوره جام جهانی باشد که در سال 2006 رونالدو موفق شد این عدد را به 15 برساند (البته در سه دوره حضور و 18 بازی).او با 176 سانتی متر قد یکی از بهترین سرزنان فوتبال جهان بود.


گرد مولر درنوردیگن متولد شد و فوتبال را با باشگاه شهرش آغاز کرد و در سال 1964 به بایرن مونیخ پیوست و با 35 گل که در فصل اول حضورش به ثمررساند باعث صعود این تیم به لیگ دسته اول بوندس لیگا شد.
مولر در دوران موفق حضورش در بایرن مونیخ که تا سال 1979 به طول انجامید در بوندس لیگا 365 گل طی 472 مسابقه به ثمر رساند (رکوردی دست نیافتنی) و در طی 74 دیدار اروپایی 66 گل وارد دروازه حریفان بایرن مونیخ کرد که موجب قهرمانی آنها در سه فصل پیاپی جام باشگاه های اروپا شد.
همچنین چهار قهرمانی لیگ و چهار قهرمانی جام حذفی به لطف گل های تمام نشدنی مولر و حضور بکن باوئر برای بایرن مونیخ به دست آمد.در طی 14 فصل او هفت بار آقای گل بوندس لیگا شد و دو بار هم کفش طلای اروپا را به چنگ آورد.
مولر وقتی در سی و چهار سالگی به لیگ آمریکا رفت در آنجا هم برای تیمش 33 گل در طی دو فصل زد.


در عرصه ملی،مولر در جام جهانی 1970 در مکزیک یکی از ارکان اصلی تیم ملی آلمان غربی بود که با ده گلی که طی 6 دیدار برای تیمش به ثمر رساند ضمن کسب عنوان آقای گلی جام جهانی موجب کسب مقام سوم جام جهانی برای تیم آلمان شد.
دو سال بعد آلمان ها به لطف گل های او به مقام قهرمانی اروپا رسیدند تا شانس اول قهرمانی جام جهانی 1974 باشند که میزبانیش را بر عهده داشتند.
در جام جهانی 74 تیم آلمان تا دیدار پایانی پیش رفت و مولر سه گل در این راه برای تیمش به ثمر رساند.
در دیدار پایانی دو تیم 1-1 مساوی بودند که مولر با یک گل تماشایی نتیجه را به نفع آلمان تغییر داد و در نهایت باعث قهرمانی تیم ملی کشورش شد.این آخرین دیدار ملی وی بود، در حالیکه او طی هشت سال حضور 68 گل طی 62 مسابقه برای ژرمن ها زده بود.






مارکو فان باستن (هلند)


تولد:سی و یکم اکتبر 1964
محل تولد:اوترخت - هلند
باشگاهها:اوترخت(81-1980)، آژاکس(87-1981)، میلان(93-1987)
مهمترین افتخارات:قهرمان جام ملت های اروپا 1988، آقای گل یورو 88، قهرمان جام باشگاه های اروپا 1989 و 1990، قهرمان جام بین قاره ای 1989 و 1990، قهرمان جام برندگان جام اروپا 1987، قهرمان سری A ایتالیا 1988، 1992 و 1993، مرد سال فوتبال اروپا 1988، 1989 و 1990، مرد سال فوتبال جهان 1992
تیم ملی هلند : 58 بازی، 24 گل
حضور در جام جهانی: یک دوره (1990)- 4 بازی


او پس از کرایف شایسته ترین محصول باشگاه آژاکس است و بزرگترین مهاجمی که تاریخ فوتبال هلند تا به حال داشته است.
مارکو فان باستن فوتبال حرفه ای را از سال 1980 در باشگاه اوترخت آغاز کرد و در سال 1981 در حالیکه تنها هفده سال داشت به آژاکس پیوست وهفت فصل رویایی را در این تیم گذراند.
فان باستن در آژاکس به سه عنوان قهرمانی لیگ هلند و سه جام حذفی دست یافت و در سال 1987 با رهبری این تیم به مقام قهرمانی جام برندگان جام اروپا رسید.


فان باستن اولین بازی ملی خود را در هفتم اکتبر 1983 مقابل ایسلند انجام داد و در همان سال اولین گل ملی خود را وارد دروازه بلژیک کرد.پس از درخشش وی در آژاکس،سیلویو برلوس*********** مالک میلان او را به جوزپه میاتزا آورد و پس از اضافه کردن گولیت و ریکارد مثلث تیم ملی هلند را در باشگاهش ایجاد نمود.این مثلث رویایی موفق شد طی سال های 90-1988، دو قهرمانی سری A، دو قهرمانی جام باشگاه های اروپا و دو قهرمانی جام بین قاره ای برای میلان به ارمغان آورد و این تیم را تبدیل به مطرح ترین باشگاه جهان فوتبال کند.
فان باستن به همراه گولیت، ریکارد، کومان و فان بروکلن در جام ملت های اروپا در سال 1988 بازی هایی را به نمایش گذاشت که یادآور خاطرات خوش دهه هفتاد و کرایف بزرگ بود.
رینوس میشل که اوایل دهه هفتاد با ستارگانش انقلابی در فوتبال به پا کرده بود، نسل جدید فوتبال هلند را به سمت فتح یورو 88 رهنمون کرد.
فان باستن پنج گل در این رقابت ها به ثمر رساند (از جمله گل استثنایی اش در دیدار پایانی برابر شوروی) و همراه هلند قهرمان اروپا شد.در این سال او موفق شد عنوان مرد سال اروپا را هم به دست آورد، عنوانی که در سال های 1989 و 1992 هم تکرارشد تا از این نظر در کنار یوهان کرایف و میشل پلاتینی که هر یک صاحب سه توپ طلایی اروپا شده اند، قرار گیرد.
در میلان، هلندی های این تیم تمامی افتخارات را طی سه فصل به دست آوردند ولی در تیم ملی هلند، مثلث طلایی آنها چندان موفق نبود و در جام جهانی 1990 و یورو 92 تیم هلند ره به جایی نبرد.
البته فان باستن در میلان چنان درخشید که عنوان بازیکن سال جهان را در سال 1992 کسب کرد ولی متأسفانه این پایان دوران پرشکوه مهاجم جوان هلند بود.
فان باستن در سال 1993 و در جریان دیدارپایانی جام باشگاه های اروپا برابر مارسی که به شکست میلان انجامید آسیب دید و چنان این آسیب دیدگی شدید بود که ناگزیر در سن 29 سالگی برای همیشه از فوتبال کناره گیری کرد.
وی پس از سال ها دوری با قبول پست سرمربیگری تیم ملی هلند به عرصه جهانی بازگشت و هر چند در جام جهانی 2006 در مرحله یک هشتم نهایی توسط پرتغال حذف شد ولی بازی های جالب توجه شاگردان جوانش باعث ابقای او در این سمت شد.




ریموند کوپا (فزانسه)


تولد:سیزدهم اکتبر 1931
محل تولد:نوله مین - فرانسه
باشگاهها:اس.سی. اوانژه،ریمس ،رئال مادرید،ریمس
مهمترین افتخارات:مقام سوم جام جهانی 1958،بهترین بازیکن جام جهانی 1958،قهرمان جام باشگاههای اروپا 1957،1958،1959 ،قهرمان لیگ اسپانیا 1957،1958،قهرمان لیگ فرانسه 1953،1955،1960،1962،مرد سال فوتبال اروپا 1958


تیم ملی فرانسه :45 بازی ،18 گل


ریموند کوپا در یک خانواده معدنچی لهستانی در «نو-له-مین» در فرانسه به دنیا آمد. نام واقعی او کوپا ژفسکی بود. خود او هم در معدن کار می کرد، محل زندگی کوپا در کنار یک زمین فوتبال بود که در روزهای تعطیل آخر هفته محکی برای استعداد فوتبال او شد.
او در سن 18 سالگی به تیم دسته دومی «اس.سی. اوانژه» ‌پیوست. طوی نکشید آلبرباتو، مربی نامدار و مشهور تاریخ فوتبال جهان به نیروی فوق العاده کوپا پی برد و در سال 1951 او را به ورزشگاه «ریمس» که روزگاری شهرت جهانی داشت برد.
او در آنجا در سالهای 1953 و 1955 به قهرمانی فرانسه رسید.
اولین حضور بین المللی او در برابر تیم آلمان در روز 5 اکتبر 1952 در ورزشگاه کلمب پاریس بود. او در دو بازی اول جام جهانی 1954 در مقابل تیمهای ملی یوگسلاوی و مکزیک ظاهر شد.


فینال جام قهرمانان اروپا در 13 ژوئن 1956 بین ریمس و رئال مادرید اگرچه با پیروزی چهار بر سه رئال و قهرمانی این تیم به پایان رسید، اما در نتیجه نمایش خیره کننده کوپا در این بازی، رئال مادرید خواهان او شد و به این ترتیب کوپا به این تیم پیوست.
کوپا سه سال در رئال مادرید باقی ماند و در کنار ستارگانی مانند دی استفانو، پوشکاش و جنتو، سالهای طلایی را برای این تیم رقم زد.
ریموند کوپا با قد کوتاهش که فقط 68/1 متر بود در جام جهانی 1958 سوئد به خلق هیجان و لحظات تحسین برانگیزی نایل آمد.
ژوست فونتین گلزن بی مهار تیم ملی فرانسه که در این جام با به ثمر رساندن 13 گل ضمن کسب مقام آقای گلی، رکوردی دست نیافتنی را به دست آورد از پاسهای طلایی و بی نقص کوپا تغذیه می شد.
در این جام فرانسه به مقام سوم جام جهانی دست یافت. کوپا نیز به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی شناخته شد و در همان سال کفش طلایی بهترین بازیکن اروپا را نیز جایزه دریافت کرد.
ریموند کوپا که «ناپلئون فوتبال» لقب گرفت در سال 1959 به رمس برگشت و بار دیگر موفقیت را به این تیم بازگرداند.
تیم رمس در سالهای 1960 و 1962 قهرمانی فرانسه را بدست.
کوپا در 11 نوامبر 1962 در 31 سالگی در برابر تیم ملی مجارستان آخرین بازی ملی خود را انجام داد.






رودگولیت (هلند)




تولد: اول سپتامبر 1962
محل تولد:آمستردام - هلند
باشگاهها:هارلم، فاینورد، PSV آیندهوون، میلان، سامپدوریا، چلسی
مهمترین افتخارات: قهرمان جام ملتهای اروپا 1988، قهرمان جام باشگاههای اروپا 1989 و 1990، قهرمان جام باشگاههای جهان 1989 و 1990، قهرمان سوپر جام اروپا 1989 و 1990، قهرمان سری A ایتالیا 1988، 1992 و 1993، مرد سال فوتبال اروپا 1987، مرد سال فوتبال جهان 1987 و 1989
تیم ملی هلند : 64 بازی، 16 گل
حضور در جام جهانی:یک دوره (1990) - 4 بازی، یک گل


کاپیتان سورینامی الاصل تیم هلند در دهه هشتاد، فوتبال حرفه ای را در سال 1979 در هارلم آغاز کرد. استیل عالی و توانایی بازی سازی و گل زنی اش باعث شد در سال 1981 به تیم ملی هند دعوت شد و نخستین بازی ملی اش را در اول سپتامبر همین سال برابر سوییس انجام دهد.
پس از درخشش در هارلم او در سال 1982 به فاینورد پیوست و در طی سه فصل برای این تیم 30 گل در هشتاد و پنج بازی به ثمررساند و پس از آن راهی باشگاه آیندهوون شد.
به همراه این تیم او دوباره قهرمان لیگ هلند شد و پس از انجام 68 بازی و 46 بار گلزنی برای آنها با شکستن رکورد نقل و انتقالات جهان به میلان ایتالیا پیوست و در پایان سال 1987 عنوان مرد سال فوتبال اروپا و جهان را از آن خود ساخت و توپ طلایی خود را به نلسون ماندلا رهبر مبارزان با نژاد پرستی آفریقای جنوبی که در زندان بود اهدا کرد.
رودگولیت در کنار مارکوفان باستن و فرانک ریکارد، مثلثی را شکل داد که موجب قهرمانی هلند در جام ملت های اروپا در سال 1988 و قهرمانی تیم میلان در جام باشگاههای اروپا در سال 1988 و 1989 شد.


در جام جهانی هلند، گولیت و هم تیمی هایش با قبول شکست برابر آلمان غربی در مرحله یک هشتم نهایی از ادامه راه بازماندند.
این تنها جام جهانی زندگی گولیت بود؛ چراکه پیش از آغاز جام جهانی 1994 او به علت اختلاف نظر با کادر فنی تیم ملی، اردوی تیم را ترک کرد تا مسابقه با اسکاتلند در ماه می 1994 آخرین بازی ملی او باشد.
او پس از 6 فصل حضور در میلان به سامپدوریا پیوست و دو فصل هم برای این تیم بازی کرد و سپس راهی انگلیس شد و به باشگاه چلسی پیوست.
سه فصل حضور در چلسی که با مربیگری وی هم همراه بود باعث حضورش در نیوکاسل پس از رفتن کیگان شد.
گولیت در هدایت نیوکاسل بسیار ناکام بود و پس از فصلی کابوس وار به کشورش بازگشت و در سال 2003 به کادر رهبری هلند پیوست و یک سال با این تیم همراه بود.




سیلویو پیولا (ايتاليا)


تولد: 29 اکتبر 1913،وفات : 1996
محل تولد:لوملینا- ایتالیا
باشگاهها:پرو ورچلی، لاتزیو، تورینو، یوونتوس، نووا
مهمترین افتخارات:قهرمان جام جهانی 1938، آقای گل سری A در 1937 و 1943، رکورددار گلزنی در سری A با 274 گل
تیم ملی ایتالیا: 34 بازی ، 30 گل
حضور در جام جهانی:یک دوره (1938)- 4 بازی ،5 گل


پیولا در پیدمونت واقع در لوملینا به دنیا آمد و با تیم پروورچلی در فصل 30-1929 در لیگ ایتالیا حضور یافت.
نخستین بار پیولا در 24 مارس 1935 پیراهن تیم ملی ایتالیا را بر تن کرد و در پیروزی 2 بر صفر ایتالیا بر اتریش زننده هر دو گل بود.
او در سال 1934 به لاتزیو پیوست و هشت سال در این تیم بازی کرد و در فصل 37-1936 با پیراهن این تیم آقای گل سری A شد.
در جمع مهاجمان برجسته جام جهانی 1938 بی شک او برترین بود که با قدی بلند و سرعتی بسیار بالا برای هر مدافعی بازیکنی خطرناک بود.
او در این جام 5 گل زد از جمله دو گل در بازی پایانی در برابر مجارستان و قهرمان جام جهانی شد. در ماه مه 1939 در جریان دیدار ایتالیا با انگلیس در میلان او با مشت توپی را در درون دروازه قرارداد که داور آن را پذیرفت.
با شروع جنگ جهانی دوم او هم مانند دیگران فرصت بازی در تیم ملی را از دست داد.
پیولا در زمان بازیگریش موفق شد 274 گل در 539 بازی در لیگ ایتالیا به ثمر رساند که رکوردی جاودانه است.
او در سال 1953 برای همیشه فوتبال را کنار نهاد و به مربیگری روی آورد و تیم ملی زیر بیست و سه سال ایتالیا را در سال 1954 در برابر انگلستان رهبری کرد.






ریکاردو زامورا(اسپانيا)


تولد: 21 ژانویه 1901
محل تولد:بارسلونا - اسپانیا
باشگاهها:اسپانول،بارسلونا ،اسپانول ،رئال مادرید
مهمترین افتخارات:بهترین بازیکن جام جهانی 1934،مدال برنز المپیک 1932
تیم ملی اسپانیا :46 بازی


ریکارد و زامورا در سال 1901 میلادی در شهر بارسلونا متولد شد. دروازه بان پردوام فوتبال اسپانیا از سال 1920 تا 1936 به مدت 16 سال حضوری پرفروغ و مؤثر در دروازه باشگاهها و تیم ملی کشورش داشت.
زامورا در المپیک 1920 همراه تیم ملی اسپانیا در دور نهایی حضور یافت. در آن دوره دو تیم بلژیک و اسپانیا به دیدار نهایی رسیدند ولی با تصمیم کمیته فنی فوتبال، این مسابقه برگزار نشد و بلژیک خود به خود به مدال طلا رسید.
اسپانیا به لطف درخشش زامورا، بر هلند (3-1) چیره شد تا به مدال نقره دست یابد.
در المپیک 1924 اسپانیا در دیدار اول مقابل ایتالیا یک بر صفر شکست خورد و حذف شد.
زامورا در جریان دیدار تاریخی اسپانیا و انگلستان در سال 1929 در مادرید بهترین بازیکن میدان بود.
اسپانیا با درخشش زامورا که توپ های فراوانی را مهار کرد به پیروزی 4 بر 3 دست یافت.


اوج درخشش زامورا، در جام جهانی 1934 بود. اسپانیا در دیدار اول، برزیل را 3-1 شکست داد.
در مرحله دوم آنها به دیدار میزبان مسابقات ایتالیا رفتند. درخشش فوق تصور زامورا مانع پیروزی ایتالیایی ها شد که از حمایت داور هم برخوردار بودند و در نهایت این مسابقه 1-1 تمام شد ولی زامورا آسیب دید و نتوانست در دیدار تکراری دو تیم حضور یابد.
در دیدار دوم ایتالیا با تک گل جوزپه میاتزا به برتری رسید.
بازی زامورا در دو مسابقه ای که حضور داشت، آن قدر درخشان بود که عنوان بهترین بازیکن جام جهانی را از آن خود کرد.
زامورا در دوران بازی خود در تیم های بارسلونا، اسپانیول و رئال مادرید بازی کرد و به همراه بارسلونا در سالهای 1920 و 1922 و با رئال مادرید در سالهای 1934، 1935 و 1936 قهرمان رقابت های باشگاهی اسپانیا شد.






زیکو(برزیل)


تولد:سوم مارس 1953
محل تولد:ریودوژانیرو - برزیل
باشگاهها:فلامینگو، اودینزه (ایتالیا)، کاشیما انتلرز (ژاپن)
مهمترین افتخارات:مقام سوم جهانی 1978، قهرمان جام باشگاههای آمریکای جنوبی 1981، قهرمان جام باشگاههای جهان 1981، مرد سال فوتبال آمریکای جنوبی 1977، 1981 و 1982، مرد سال فوتبال جهان 1983، قهرمان جام ملتهای آسیا 2004 (به عنوان سرمربی ژاپن)
تیم ملی برزیل:71 بازی، 48 گل


زیکو ابتدا در 13 سالگی به علت مهارت فوق العاده‌اش در فوتبال سالنی، ورزشی که آن روزها در ریو دوژانیرو رواج بسیاری داشت، صاحب اعتبار شد.
پزشک تیم فلامینگو که سخت تحت تأثیر مهارت زیکو قرار گرفته بود، مدیران باشگاه را متقاعد به بستن قرارداد با وی کرد.
هرچند زیکو از نظر بدنی نوجوانی بسیار ضعیف بود ولی با یک برنامه وزنه برداری و تزریق داروهای مقوی اندامی متناسب و قوی پیدا نمود.
زیکو استاد ضربه های آزاد، جادوگر بازی با توپ و منبع تمام ناشدنی‌ پاس‌های دقیقی بود که هر دفاعی را بر هم می ریخت.
اما مصدومیتهای پیاپی بطور تأسف‌باری در دوران فوتبال او اثر نامطلوب گذاشت.
با اینکه او در جام جهانی 1982 در اسپانیا بطور اعجاب انگیزی خوش درخشید ولی جام جهانی قبل از این در آرژانتین بطور عمیقی برایش ناامید کننده نشان داد و بدتر از همه درگیری او با مدیر تیم ملی برزیل بود.
مصدومیت‌های شدید حضور او در جام جهانی 1986 را به تأخیر انداخت و ناکامی بزرگ او در به ثمر رساندن ضربه پنالتی، که به محض ورود به زمین به عنوان بازیکن جانشین در برابر فرانسه به او محول شد، تقریباً به قیمت حذف برزیل و عدم راهیابی به مرحله نیمه نهایی جام جهانی تمام گردید.
زیکو 20 سال داشت که در تیم اصلی فلامینگو صاحب مکانی دائمی شد.
تمرین های بی وقفه او سرانجام تکنیکی بی نظیر برای او به ارمغان آورد. در 1976 او در 70 مسابقه 63 بار برای فلامینگو گلزنی کرد.
سال بعد نیز در 56 مسابقه 48 گل به ثمر رساند. او در سال 1983 به طور غیرمنتظره‌ای تصمیم به ترک برزیل گرفت و با قراردادی چشمگیر به تیم اودینزه پیوست (تیمی که مشخصاً از باشگاههای پایین ایتالیا بود).
سرمایه‌گذاری اودینزه بازدهی وسیعی داشت.
حضور زیکو و بازی درخشان او در فصل 84-1983 باعث شد که مسابقه به مسابقه تماشاگر بیشتری به ورزشگاه این تیم رو آورد و در این فصل حتی یارگیری شدید فوتبال سری A ایتالیا هم نتوانست او را از به ثمر رساندن 19 گل در 24 مسابقه باز دارد.
با این وجود، فصل بعد مصدومیت و مشکلات موجود با قوانین مالیات کشور ایتالیا او را وادار به بازگشت به برزیل و پیوستن دوباره به فلامینگو کرد.
چندی بعد در جریان دیدار فلامینگو با رقیب دیرینه‌اش فلومینس او هفتصدمین گل دوران حرفه‌ای‌اش را به ثمر رساند.
در اوایل دهه نود زیکو به ژاپن رفت و مدتی در لیگ حرفه‌ای این کشور بازی کرد، سپس به مربیگری روی آورد و با هدایت او ژاپن در سال 2004 قهرمان جام ملتهای آسیا شد و در سال بعد به جام جهانی راه یافت.در حال حاضر هدايت تيم فنرباغچه تركيه رو بر عهده دارد






استانلی ماتیوس(انگلستان)


تولد:اول فوریه 1915 ،وفات : 2000
محل تولد:هانلی - انگلستان
باشگاهها:استوک سیتی، بلاکپول، استوک سیتی
مهمترین افتخارات:مرد سال فوتبال اروپا 1956، قهرمان جام حذفی انگلیس 1953
تیم ملی انگلستان:84 بازی


چهره خستگی ناپذیر تاریخ فوتبال در نخستین روز ماه فوریه 1915 به دنیا آمد . در سال 1932 با استوک سیتی به عنوان بازیکن حرفه‌ای قرارداد بست و اولین بازی‌اش را در شرایطی که تنها هفده سال داشت انجام داد.
سال بعد او به همراه استوک سیتی به مقام قهرمانی لیگ دسته دوم انگلیس دست یافت و به دسته اول صعود نمود.
ماتیوس دو سال بعد در حالیکه تنها بیست سال داشت اولین بازی ملی خود را طی پیروزی 4 بر 3 انگلیس بر ولز انجام داد.
یک سال پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1946 با قراردادی به ارزش 11500 پوند راهی بلاکپول شد.
در این سالها او یکی از بازیکنن کلیدی تیم ملی بود که بازیهای بسیار درخشانی در عرصه ملی انجام داد.
در سال 1953 و در دیدار نهایی جام حذفی، ماتیوس در حالیکه بلاکپول سه بر دو از بولتون عقب بود و تنها سه دقیقه تا پایان دیدار وقت باقی بود، با زدن دو گل جام حذفی را برای تیمش به ارمغان آورد.
در سال 1956 او اولین انتخاب روزنامه‌نگاران اروپا به عنوان مرد سال این قاره بود.
برای آخرین بار در سال 1957 و در سن چهل و یک سالگی او پیراهن تیم ملی را برابر دانمارک در جریان رقابت‌های مقدماتی جام جهانی به تن کرد.
ماتیوس علی‌رغم بالارفتن سنش همچنان در رده باشگاهی فعال بود و در سال 1961 با رقم 2800 پوند به استوک سیتی بازگشت و این تیم را از دسته دوم به دسته اول آورد.
استانلی ماتیوس در سال 1965 در سن پنجاه سالگی آخرین بازی‌اش را در لیگ دسته اول انگلیس انجام داد تا مسن‌ترین بازیکنی باشد که به این مهم دست می‌یابد.
در این سال او برای هیشه کفش‌هایش را آویخت و به خاطر یک عمر تلاش بی‌وقفه به عنوان «سر» مفتخر شد.






جیاسینتو فاچتی


تولد:هجدهم جولای 1942،وفات:2006
محل تولد:برگامو - ایتالیا
باشگاهها:اینتر
مهمترین افتخارات:قهرمان جام ملت های اروپا 1968، نایب قهرمان جام جهانی 1970، قهرمان لیگ ایتالیا 1963، 1965، 1966 و 1971، قهرمان جام باشگاه های اروپا 1964 و 1965، قهرمان جام بین قاره ای 1964 و 1965
تیم ملی ایتالیا:94 بازی ، 3 گل


یکی ازاسطوره های فوتبال ایتالیا جیاسینتو فاچتی مدافع چپ پای دهه ی شصت و هفتاد تیم اینتر است که در سال 1942 در برگامو متولد شد.
این مدافع قدرتمند در سال 1960 به باشگاه بزرگ شهر میلان پیوست و هجده سال برای این تیم به میدان رفت و 476 بازی در سری A انجام داد.
فاچتی در حالی که یک مدافع بود ولی درگلزنی هم بسیار موفق بود به طوریکه 59 گل برای اینتر در طی این بازی ها به ثمر رساند.
او در دهه 60 تحت مربیگری هررا به همراه اینتر سال های موفقی را پشت سر گذاشت که علاوه بر فتح چهار اسکودتو قهرمانی در دو دوره پیاپی جام باشگاه های اروپا را شامل می شود.
فاچتی در سال 1963 به تیم ملی ایتالیا دعوت شد و پس از جام جهانی ناموفق 1966 به عنوان کاپیتان تیم ملی برگزیده شد و در جام ملت های اروپا در سال 1968 با رهبری او تیم ایتالیا به مقام قهرمانی رسید.
در سال 1970 در جام جهانی مکزیک تیم ایتالیا با ترکیبی از بهترین های دوران طلایی خود به دنبال فتح سومین جام ژول ریمه و تصاحب همیشگی آن بود ولی علی رغم درخشش بازیکنانش در دیدار پایانی مغلوب تیم رویایی برزیل شد و به مقام دوم رسید.
فاچتی پس از انجام 94 بازی ملی از تیم ملی خداحافظی کرد و در سال 1978 برای همیشه فوتبال را کنار گذاشت.
او به علت وفاداری قابل تحسینش از سوی مدیران باشگاه اینتر به کادر رهبری این باشگاه دعوت شد و پس ازسالها حضور در سال 2006 در سمت رییس باشگاه اینتر به طور ناگهانی درگذشت.






ساندور کوچیس


تولد:بیست و سوم سپتامبر 1929،وفات :1979
محل تولد:بوداپست - مجارستان
باشگاهها:فرانس واروش بوداپست، ادوژ بوداپست، هونود بوداپست، یانگ فلوز زوریخ، بارسلونا
مهمترین افتخارات:قهرمان بازی های المپیک 1952، نایب قهرمان جام جهانی 1954، آقای گل جام جهانی 1954 (11 گل)، آقای گل لیگ مجارستان 1951، 1952 و 1954
تیم ملی مجارستان: 68 بازی ، 75 گل
حضور در جام جهانی:یک دوره (1954) - 5 بازی، 11 گل


آقای گل جام جهانی 1954 یکی از برترین مهاجمان تاریخ فوتبال جهان بود که در دوران بازی خود به علت گل های فراوانی که با ضربه سر به ثمر رسانده بود مشهور به "سر طلایی" شد.
ساندور کوچیس در سال 1929 در بوداپست متولد شد و فوتبال خود را در سال 1949 با باشگاه فرانس واروش آغاز کرد و خیلی زود به تیم ملی راه یافت و در کنار پوشکاش، ژیبور، هیده گوتی و ... تیم جادویی ها را در دهه پنجاه تشکیل دادند که عصر طلایی فوتبال مجارستان را رقم زدند.
تیم ملی مجارستان با گلزنی های او و پوشکاش به مدال طلای المپیک 1952 رسید و انگلستان را در سال 1953 در استادیوم ویمبلی با نتیجه 6-3 خرد کرد.
درجام جهانی 1954، کوچیس در طی 4 بازی 11 گل به ثمر رساند از جمله 4 گلی که به آلمان غربی در مرحله اول زد و سه گلی که در درون دروازه برزیل در مرحله یک چهارم نهایی قرار داد.


در دیدار پایانی جام، کوچیس موفق به گلزنی نشد و تیم مجارستان 3-2 بازی را واگذارو رقابت ها را با مقام نایب قهرمانی ترک کرد.
کوچیس پس از طی دوره ای ده ساله که با موفقیت همراه بود مجارستان را ترک کرد و به تیم بارسلونا اسپانیا پیوست و پس از هشت سال بازی برای این تیم در سال 1966 کفش های خود را آویخت.
مهاجم خارق العاده مجارها که 75 گل در طی 68 بازی برای تیم ملی مجارستان به ثمررساند در سال 1979 در بارسلونا درگذشت








یوهان نیسکنز


تولد:پانزدهم سپتامبر 1951
محل تولد:همشتاد- هلند
باشگاهها:RCH، آژاکس آمستردام، بارسلونا، کاسموس نیویورک
مهمترین افتخارات:نایب قهرمان جام جهانی 1974 و 1978، قهرمان جام باشگاههای اروپا 1971، 1972 و 1973، قهرمان جام باشگاههای جهان 1972، قهرمان جام برندگان جام اروپا 1979
تیم ملی هلند :49 بازی ، 17 گل


یوهان نیسکنز در اوج خود یک ورزشکار تمام عیار بود که زمانی در بیس بال چهره کرد.
او در نظر تئوریسین‌های فوتبال یک هافبک کامل می نمود که با قدرت بدنی، سرعت و نفس تمام نشدنی‌اش می توانست یک مهاجم کوبنده هم باشد.
او با قامت بلندش گاهی در نقش یک هافبک متمایل به گوش نیز بازی می کرد و حتی در بازی آژاکس با پاناتینا یکوس در فینال جام باشگاههای اروپا به سال 1971 که به پیروزی آژاکس انجامید، او در خط دفاع بازی کرد.
در جام جهانی 1974 او در کنار یوهان کرایف بازی‌های فوق‌العاده‌ای از خود به نمایش گذاشت و در برابر برزیل یک گل استثنایی زد.
نیسکنز در دیدار نهایی در برابر آلمان تک گل تیم هلند را از نقطه پنالتی به ثمر رساند تا جمع گل های خود در این جام را به عدد 5 برساند.
چهار سال بعد در جام جهانی 1978 در غیاب کرایف از ارزشمندترین بازیکنان تیم ملی هلند بود.
در این رقابت ها او در مرحله نیمه پایانی در برابر ایتالیا، 45 دقیقه اول مسابقه را به عنوان مدافع میانی بازی کرد و در نیمه دوم در خط میانی پایه‌گذار پیروزی هلند شد هرچند در دیدار نهایی با شکست در برابر آرژانتین در وقت اضافی او جام را از دست داد.
نیسکنز به همراه بارسلونا فاتح جام برندگان جام اروپا در سال 1979 شد. سپس در اثر اختلافاتی که با باشگاه پیدا نمود همانند کرایف به ایالات متحده رفت و چند سالی هم در آنجا فوتبال بازی کرد و در نهایت در سال 1986 برای همیشه با فوتبال خداحافظی نمود.



​خیلی زیاد بود خودم میدونم ، خیلی خسته ام شدم اما خواستم کامل باشه

 

[meysam_7]

خوب بود ولی چرا درباره دیوید بکام نوشتی ؟