هیچ کس با ذهن سالم هرگز فردی که شبیه والدین زخم زننده اش، دارای صفات منفی باشد، را برای ازدواج انتخاب نمی کند.
آیا کسی آگاهانه به دنبال فردی افسرده، غیر قابل دسترس، منزوی و انتقادی برای شریک زندگی است؟
گویی مجبور بودن به یافتن راهی برای ارتباط و متعهد شدن به شخصی که نهایتاً به طور دردآوری در حوزه های بسیار خاص با ما ناهماهنگ و ناسازگار باشد، جزء طبیعت ما است. طبیعت، عشق رمانتیک را به عنوان یک راه حل به وجود می آورد. این عشق، به طور موقتی برای ما دارو و درمان است، و مانع از آگاهی ما از ویژگی های منفی می شود. در ما این انتظار ایجاد می شود که نیازهای درونی ما رفع شود و از زخم های کهنه التیام یابیم. ما در این حالت باقی می مانیم تا اینکه به کسی وابسته می شویم و امیدوارانه ازدواج می کنیم و متعهد می شویم .
در واقع اینجاست که « ازدواج ناخودآگاه » رخ می دهد . در اینجا انبار نیازهای ارضا نشده ای است که از کودکی با خود به همراه داریم. این نیازهای برآورده نشده که از ما حمایت و مراقبت می کنند و به ما اجازه می دهند بدون مزاحمت راه خود را به سوی تکامل و بلوغ طی کنیم. سپس بعد ازنامزدی ( یا همینکه مدت زمانی با هم بودیم ) دارو و درمان بودن این ارتباط کم کم تحلیل می رود ، نوارهای زخم بسته باز می شود و ما شریک خود را همانگونه که واقعاً هست، می بینیم ؛ افسرده، انتقادی، غیر قابل دسترس، غیر قابل اعتماد، کاملاً غرغرو، که به طور قابل ملاحظه ای صفاتی شبیه صفات والدین ما دارند. در اینجا اکثر مردم ضمانت وتعهد را کنار می گذارند. اشتباهاً اینگونه نتیجه گیری می کنند که در انتخاب همسر یک خطای عمدی مرتکب شده اند. نمی توانند ببینید که این در واقع بخشی از طرح طبیعت برای التیام بوده است.
در مرحله تنازع قدرت، تقریباً نیمی ازافراد طلاق می گیرند . آنها اینگونه قضاوت می کنند که انتخاب بدی داشته اند و لذا به سوی ارتباط دیگری می روند ودوباره همین چرخه را شروع می کنند البته عامل دیگری در فرآیند انتخاب همسر وجود دارد که طرح طبیعت را برجسته تر می کند. ما نه تنها با افرادی در ارتباط هستیم که برای ما التیام بخش باشند، بلکه همچنین با افرادی رابطه برقرار می کنیم که برای رشد در زمینه هایی به ما نیاز داشته باشند، بدین ترتیب می توانیم برای آنها التیام بخش باشیم .
منبع:
هندریکس، هارویل. بازگشت به عشق (راهنمایی برای زوج ها). ترجمه هادی ابراهیمی. انتشارات نسل نواندیش
آیا کسی آگاهانه به دنبال فردی افسرده، غیر قابل دسترس، منزوی و انتقادی برای شریک زندگی است؟
گویی مجبور بودن به یافتن راهی برای ارتباط و متعهد شدن به شخصی که نهایتاً به طور دردآوری در حوزه های بسیار خاص با ما ناهماهنگ و ناسازگار باشد، جزء طبیعت ما است. طبیعت، عشق رمانتیک را به عنوان یک راه حل به وجود می آورد. این عشق، به طور موقتی برای ما دارو و درمان است، و مانع از آگاهی ما از ویژگی های منفی می شود. در ما این انتظار ایجاد می شود که نیازهای درونی ما رفع شود و از زخم های کهنه التیام یابیم. ما در این حالت باقی می مانیم تا اینکه به کسی وابسته می شویم و امیدوارانه ازدواج می کنیم و متعهد می شویم .
در واقع اینجاست که « ازدواج ناخودآگاه » رخ می دهد . در اینجا انبار نیازهای ارضا نشده ای است که از کودکی با خود به همراه داریم. این نیازهای برآورده نشده که از ما حمایت و مراقبت می کنند و به ما اجازه می دهند بدون مزاحمت راه خود را به سوی تکامل و بلوغ طی کنیم. سپس بعد ازنامزدی ( یا همینکه مدت زمانی با هم بودیم ) دارو و درمان بودن این ارتباط کم کم تحلیل می رود ، نوارهای زخم بسته باز می شود و ما شریک خود را همانگونه که واقعاً هست، می بینیم ؛ افسرده، انتقادی، غیر قابل دسترس، غیر قابل اعتماد، کاملاً غرغرو، که به طور قابل ملاحظه ای صفاتی شبیه صفات والدین ما دارند. در اینجا اکثر مردم ضمانت وتعهد را کنار می گذارند. اشتباهاً اینگونه نتیجه گیری می کنند که در انتخاب همسر یک خطای عمدی مرتکب شده اند. نمی توانند ببینید که این در واقع بخشی از طرح طبیعت برای التیام بوده است.
در مرحله تنازع قدرت، تقریباً نیمی ازافراد طلاق می گیرند . آنها اینگونه قضاوت می کنند که انتخاب بدی داشته اند و لذا به سوی ارتباط دیگری می روند ودوباره همین چرخه را شروع می کنند البته عامل دیگری در فرآیند انتخاب همسر وجود دارد که طرح طبیعت را برجسته تر می کند. ما نه تنها با افرادی در ارتباط هستیم که برای ما التیام بخش باشند، بلکه همچنین با افرادی رابطه برقرار می کنیم که برای رشد در زمینه هایی به ما نیاز داشته باشند، بدین ترتیب می توانیم برای آنها التیام بخش باشیم .
منبع:
هندریکس، هارویل. بازگشت به عشق (راهنمایی برای زوج ها). ترجمه هادی ابراهیمی. انتشارات نسل نواندیش
