| ||
| کنگره ملی برزیل، طراحی شده توسط معمار برزیلی، اسکار نیمایر، در قلب شهر برازیلیا و در خیابان اصلی شهر (Monumental Axis) واقع شده است. ساختمان های سه قدرت یعنی ساختمان کنگره ملی، دفتر رییس جمهور و دیوان عالی کشور، در یک میدان واقع شده اند که در این میان، ساختمان کنگره ملی که موقرترین آن ها نیز می باشد، بازتابی ست از تاثیر عمیق لوکوربوزیه، به همراه فرم های رمانتیک و پر از خیالی که مشخصه نیمایر در مدرنیسم برزیل می باشد. ایده کلی شکل گیری پایتخت به صورت از قبل طراحی شده در داخل کشور، به زمان استقلال برزیل از پرتغال به دنبال جنگ های ناپلئونی در قرن 19 شکل گرفت. اما این ایده میسر نشد مگر تا زمان کوبیتچک که در سال 1956 به ریاست جمهوری برزیل انتخاب شد. اسکار نیمایر تقریبا اختیار تام در مورد تصمیم گیری در طراحی بناهای اصلی شهر را به عهده داشت. اما برای ساکت کردن نقد هایی که به کوبیتچک با عنوان پیروی نکردن از قانون در برگزاری مسابقه برای طراحی ساختمان های عمومی می شد، طراحی پلان اصلی شهر برازیلیا به صورت یک مسابقه ملی برگزار شد. از آن جا که اسکار نیمایر خود جزو داوران این مسابقه بود، طرح لوسیو کوستا، مربی نیمایر، به عنوان برنده در سال 1957 اعلام شد. به عنوان بخشی از برنامه کوبیتچک با عنوان "پنجاه سال پیشرفت در پنج سال" پایتخت جدید با سرعت باورنکردنی طراحی و ساخته و در سال 1960 افتتاح شد. کنگره ملی برزیل بدون شک مهم ترین و مشهورترین نماد شهر برازیلیا به عنوان محل قانون گذاری دولتمردان است. در بالای سقف مسطح، دو گنبد، نشان دهنده دو مجلسی (سنا و نمایندگان) می باشد که قبلا در دو ساختمان جدا از هم در ریو د ژانیرو قرار داشتند. نیمایر این دو مجلس را در کنار هم قرار میدهد: مجلس سنا با گنبد سهموی کم عمق و در مقابل، ساختمان مجلس نمایندگان که بزرگتر نیز می باشد، با یک گنبد معکوس به شکل یک کاسه. یک رمپ طولانی فضای بیرون را به ساختمان هدایت می کند. این رمپ به دو بخش تقسیم می شود: یک بخش از رمپ به سمت ورودی ساختمان می رود و بخش دیگر به سمت عرشه سقف مرمرین. این عرشه که در اصل به عنوان یک میدان عمومی طرح ریزی شد، به دلایل امنیتی بسته شده است. در سمت شمال ساختمان های مجلس، دفاتر قانون گذاران و سایر فضاهای اداری در دو برج دوقلوی 27 طبقه قرار دارند. علی رغم ظاهر مستطیل شکل و ساده، این برج ها در واقع در پلان به صورت پنج وجهی هایی هستند که از دو طرف نما زاویه دارند و به نقطه ای به سمت فضای باریک بین برج ها همگرا می شوند. همچنین این دو برج توسط یک پل سه طبقه در طبقات چهاردهم تا شانزدهم به یکدیگر وصل می شوند. دفاتر و اتاق های جلسات در لبه های بیرونی برج ها قرار دارند، در حالی که آسانسورها و سایر فضاهای خدماتی رو به فضای باریک بین برج ها هستند. ظاهرا در این میدان که محل قرارگیری سه قدرت می باشد، ساختمان کنگره ملی پشت به دو ساختمان دیگر قرار دارد. رمپ بزرگ دسترسی به ورودی در سمت مخالف میدان است و یک استخر بزرگ ساختمان را از میدان جدا می کند. چهار سال پس از بازگشایی شهر برازیلیا، یک کودتای نظامی باعث برکناری حکومت و نظام دیکتاتوری بر آن حاکم شد. نیمایر بیشتر دوران دیکتاتوری را در تبعید خودخواسته در پاریس به دنبال اذیت و آزار از سوی دولت نظامی به سر برد. در سال 1987 برازیلیا به عنوان میراث جهانی یونسکو اعلام شد، و اهمیت بیش تری پیدا کرد چرا که اولین سایتی بود که کم تر از 100 سال قدمت داشت و اولین نمونه از جنبش مدرنیست که به این مهم دست می یابد. |
|
|
|
|
|
|
|
|
مـنـــــــبـع : www.archdaily.com |
