hnfati
عضو جدید
| ||
| | مرکز فدرال شیکاگو، طراحی میس ون دروهه، در سال 1974 تکمیل شد و درواقع از سه ساختمان تشکیل شده بود که نزدیک به هم قرار داشتند و میدان فدرال شیکاگو را تعریف می کردند . در ضلع شرقی خیابان سوت دِربون، ساختمان سی طبقه ی دادگستری اِوِرت مَکینلی دِرکسن ایالات متحده آمریکا و در ضلع غربی هم ساختمان 42 طبقه جان کلوزیسنکی قرار داشته و ساختمان پست یک طبقه ای هم میدان را تعریف می کنند . کل این مجموعه، در سال 1974، پنج سال بعد از مرگ میس ون دروهه تکمیل شد . این پروژه دو زمینه فکری متفاوت را به همان شکلی عینیت می بخشد که خود میس در جریان زندگی حرفه ایش بارها به کار برده بود: دو بلوک ساختمانی بلند مرتبه که ایده های پیشنهادی اش در ساختمان سیگرام نیویورک را عینیت بخشید و فضای باز و بزرگ ساختمان اداره پست که شبیه به پروژه های یک طبقه اش همچون تالار اِس آر کرون طراحی شد . پایه های این پروژه را در سال ها 1950، دولت ایالت متحده آمریکا به منظور به روز رسانی امکانات فدرال در سرتاسر کشور آغاز کرد و سفارش طراحی پروژه را میس در سال 1959 دریافت کرد . از شرایط طراحی آن بود که ساختمان قدیمی فدرال شیکاگو ـ در همان بلوکی قرار داشت که اکنون ساختمان جان کلوزیسنکی و اداره پست قرار گرفته اند ـ باید همچنان در حال استفاده باقی بماند تا زمانی که دادگستری بتواند در ساختمان جدید رو به روی همان خیابانش مستقر شود . فضای قابل دسترس برای دادگستری جدید با فضای در نظر گرفته شده، به شکلی موثر، دادگستری دِرکسن را در 30 طبقه جای داد و همچنینی سازه ای قرمز رنگ با ارتفاع 28 فوت را ایجاد کرد که میس در میان هر سه ساختمانش جای داد . اگرچه، میس برای دیگر بخش های مجموعه ، تعدادی طراحی خوب دیگر هم ارائه کرده بود ـ شامل طرحی که ساختمان فدرال و اداره پست در یک ساختمان ترکیب شدند و همچنین طرحی که ساختمان فدرال 30 طبقه ای رو به روی ساختمان دادگستری بنا شود و اداره پست هم در میانشان قرار گیرد ـ قبل از آن که این جای گذاری برگزیده شود . در کتاب شیکاگو : در و پیرامون این لوپ جرالد وولف مرکز فدرال را " آخرین بیان دومین مدرسه معماری شیکاگو " می نامد . این سبک یکی از موضوعاتی بود که میس ون دروهه سعی کرد تا به منظور به رسمیت شناختتش در جریان این بیست سال در جایگاه ریاست دومین مدرسه معماری شیکاگو به انجام رساند . این سبک کاربرد هندسه مستقیم الخطِ محکم و مشخص، دیتیل کردن مینیمالیسم پروژه و ارتفاع دو برابر طبقات همکف را به همراه داشت که تلاش می کند تا موانع میان بیرون و درون ساختمان را بکاهد . تیر آهن های عمودی و آی شکل جرزهای پنجره ها، تکنیک مشهور میس بود که در ساختمان سیگرام به کار گرفته شد و با رنگ مشکی و برنز دیوارهای شیشه ای ترکیب شده بود و در غالب عناصر کلیدی پرمعنی هم به کار برده شد . در کتاب راهنمای اِی آی اِی برای شیکاگو، فرانس اسچولز می نویسد که مرکز فدرال شیکاگو از جهت خوانش پروژه " در غالب انتزاعی و غیر کنایه ای و نه درغالب معماریِ نمایشی " همواره مورد نقد قرار می گیرد . در حقیقت این ساختمان عظمتی را نمایش نمی دهد که در ساختمان های دولتی معمولا دیده می شود و در عوض هنرهای زیبای ساختمان را به عینیت رسانده است . نویسنده در ادامه، به دفاع از اثر می نویسد " دفاع بی چون و چرای میس از اصولش، به همراه حساسیت خود نمایانه اش به تناسبات و دیتیل های اجرایی و در این پروژه مقیاسی سازمان دهی شده با هم ترکیب شدند و به مجموعه، نمود شهری منیومنتالی عطا کردند " . البته این انتقادهای سبکی انقدر پایدار باقی نمی ماند که بتواند با این شاهکار میس واقعا برابر ی کند، در این اثر دو ویژگی ساختار فکری مدرنیسم، شکوه و سمبلیسم دیگر ساختمان های دولتی به نظر غیر ضروری آمده و با طراحی قابل ستایش و قابل ارجاع بسیار ساده ای جایگزین شده است . این مجموعه تکمیل پرداخت نهایی اش را در سال 1974 با مجسمه " فلامینگو " اثر الکساندر کالدر به دست آورد که در میدان فدرال نمود پیدا کرد . این مجسمه ی قرمز نارنجی و منحنی با 53 فوت ارتفاع، تضاد زیبایی را با ساختمان های صامت و خطی میس فراهم کرد . اکنون، مرکز فدرال شیکاگو، فضای دولتی محکم و قاطعی در شهر محسوب می شود؛ اگرچه، این اثر تنها یک نمونه از میراث معماری بی همتایی است که میس ون دروهه در شهر شیکاگو از خود به جای گذاشته است . | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
