احادیث كتاب جهاد النفس وسائل الشيعه

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
142 - عن ابى جعفر عليه السلام قال: وجدنا فى كتاب على عليه السلام ان رسول الله صلّى الله عليه وآله قال على منبره: و الذى لا اله الا هو ما اعطى مومن قط خير الدنيا و الاخره الا بحسن ظنه بالله و رجائه له و حسن خلقه و الكف عن اغتياب المومنين و الذى لا اله الا هو لا يعذب الله مومنا بعد التوبه و الاستغفار الا بسوء ظنه بالله و تقصير من رجائه له و سوء خلقه و اغتياب المومنين و الذى لا اله الا هو لايحسن ظن عبد مومن بالله الا كان الله عند ظن عبده المومن لان الله كريم بيده الخير يستحيى ان يكون عبده المومن قد احسن به الظن ثم يخلف ظنه و رجاء فاحسنوا بالله الظن و ارغبوا اليه.

[h=2]ترجمه:[/h]
142 - امام باقر عليه السلام فرمود: در كتاب على عليه السلام يافتيم كه رسول خدا صلّى الله عليه وآله بر فراز منبر فرمود: سوگند به آن خدايى كه جز او معبودى نيست به هيچ مومنين هرگز خير دنيا و آخرت عطا نشده است مگر به خاطر چند خصلت: گمان نيكو به خداوند و اميدوارى به عطا و بخشش خدا و خوش خلقى و باز ايستادن از غيبت مومنان و سوگند به خدايى كه جز او معبودى نيست خداوند هيچ مومنى را بعد از توبه و استغفار عذاب نمى كند مگر به سبب چند خصلت: بدگمانى اش به خداوند و كوتاهى نمودن در اميد داشتن به خدا و بد اخلاقى و غيبت نمودن از مومنين و سوگند به خدايى كه جز او معبودى نيست هيچ بنده مومنى گمان نيكو به خدا نمى كند مگر اينكه خداوند در نزد گمان نيكوى او حاضر است (و پاداش نيكو به او مىدهد) زيرا خداوند بخشنده است و تمامى خير در دست اوست و شرم دارد از اينكه بنده مومنش به او گمان نيكى داشته باشد و آن گمان و اميدوارى اش به خطا رود پس به خداوند گمان نيكو داشته باشيد و به سوى او ميل داشته باشيد و زارى كنيد.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
143 - عن سفيان بن عيينه قال سمعت ابا عبدالله عليه السلام يقول: حسن الظن بالله ان لاترجو الا الله و لاتخاف الا ذنبك.

[h=2]ترجمه:[/h]
143 - سفيان بن عيينه گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مىفرمودن گمان نيكو به خداوند داشتن اين است كه اميد به هيچكس جز او نداشته باشى و از هيچ چيز جز گناهت نترسى.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]

144 - عن سنان بن طريف قال: سمعت ابا عبدالله عليه السلام يقول: ينبغى للمومن ان يخاف الله خوفا كانه مشرف على النار و يرجوه رجاء كانه من اهل الجنه. ثم قال: ان الله تبارك و تعالى عند ظن عبده به ان خيرا فخيرا و ان شرا فشرا.


[h=2]ترجمه:[/h]
144 - سنان بن طريف گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مىفرمود: بر مومن سزاوار است كه چنان از خداوند بترسد كه گوئيا نزديك است كه به آتش افكنده شود و چنان به رحمت او اميدوار باشد كه گوئيا از اهل بهشت است. سپس فرمود: خداوند تبارك و تعالى در نزد گمان بنده اش به خود حاضر است اگر گمانش به او خير باشد خداوند هم خير برايش پيش مىآورد و اگر گمانش بد باشد خداوند هم بد برايش پيش مىآورد.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
145 - محمد به على بن الحسين عليه السلام باسناده الى وصيه على عليه السلام لمحمد بن الحنفيه قال: و لا يغلبن عليك سوء الظن بالله عزوجل فانه لن يدع بينك و بين خليلك صلحا.

[h=2]ترجمه:[/h]
145 - امام باقر عليه السلام فرمود: در وصيت على عليه السلام به فرزندش محمد بن حنفيه آمده است كه: مبادا بدگمانى به خداوند عزوجل بر تو غالب شود زيرا اين بدگمانى بين تو و دوستت كه خداوند است صلح و آشتى باقى نمى گذارد.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
146 - عن ابى عبدالله عليه السلام قال: ان آخر عبد يومر به الى النار فيلتفت فيقول الله جل جلاله: اعجلوه فاذا اتى به قال له: عبدى لم التفت فيقول: يا رب ما كان ظنى بك هذا فيقول الله جل جلاله: عبدى ما كان ظنك بى فيقول: يا رب كان ظنى بك ان تغفر لى خططئتى و تدخلنى جنتك قال: فيقول الله جل جلاله: ملائكتى و عزتى و جلالى و آلائى و ارتفاع مكانى ما ظن بى هذا ساعه من حياته خيرا قط و لو ظن بى ساعه من حياته خيرا وما روعته بالنار اجيزوا له كذبه و ادخلوه الجنه ثم قال ابوعبدالله عليه السلام: ما ظن عبد بالله خيرا الا كان له عند ظنه و ما ظن به سوءا الا كان الله عند ظنه به و ذلك قول الله عزوجل: (و ذلكم ظنكم الذى ظننتم بربكم ارداكم فاصبحتم من الخاسرين).


[h=2]ترجمه:[/h]
146 - امام صادق عليه السلام فرمود: همانا آخرين بنده اى كه در روز قيامت دستور داده مىشود كه به سوى آتش دوزخ رود به چپ و راست خود مىنگرد پس خداوند جل جلاله مىفرمايد: با شتاب بياوريدش. پس چون به محضر پروردگار آورده مىشود خداوند مىفرمايد: اى بنده من! چرا به چپ و راست خود مىنگرى عرض مىكند: اى پروردگار من! من چنين گمانى به تو نداشتم، خداوند جل و جلاله مىفرمايد: اى بنده من! چه گمانى به من داشتى عرض مىكند: اى پروردگار من! گمان من به تو اين بود كه از گناهم در مىگذرى و مرا به بهشت وارد مىكنى. خداوند جل جلاله مىفرمايد: اى فرشتگان من! سوگند به عزت و بزرگى و نعمتها و بلندى جايگاهم كه اين بنده در زندگى اش هرگز ساعتى چنين گمان خوبى به من نداشت و اگر در تمام زندگى اش ساعتى چنين گمان خيرى به من داشت او را با آتش نمى ترساندم و لرزه بر اندامش نمى افكندم حال كه چنين گفت اين دروغش را بر او روا داريد و او را به بهشت داخل كنيد. سپس امام صادق عليه السلام فرمود: هيچ بنده اى به خدا خوش گمان نبوده جز اينكه خداوند در نزد گمانش حاضر است (و با او به خوبى رفتار مىكند) و هيچ بنده اى به خداوند بدگمان نبوده جز اينكه خداوند در نزد گمان وى حاضر است (و او را به بدى كيفر مىدهد) و اين همان معناى گفتار خداوند عزوجل است كه مىفرمايد: «و اين گمان بدى بود كه به پروردگارتان داشتيد و همان موجب هلاك شما شد پس از زيانكاران گرديديد» (66)

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]

147 - عن ابى الحسن الرضا عليه السلام قال: قال لى احسن الظن بالله فان الله عزوجل يقول: انا عند ظن عبدى بى فلا يظن بى الا خيرا.


[h=2]ترجمه:[/h]
147 - راوى از امام رضا عليه السلام روايت كند كه حضرت به من فرمود: گمان نيكو به خداوند داشته باش زيرا خداى عزوجل مىفرمايد: من در نزد گمان بنده ام حاضرم پس بنده ام جز گمان خير به من نداشته باشد.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
148 - عن ابى رئاب قال سمعت ابا عبدالله عليه السلام يقول: يوتى بعبد يوم القيامه ظالم لنفسه فيقول الله: الم امرك بطاعتى الم انهك عن معصيتى فيقول: بلى يا رب و لكن غلبت على شهوتى فان تعذبنى فبذنبى لم تظلمنى فيامر الله به الى النار فيقول ما كان هذا ظنى بك فيقول ما كان ظنك بى قال: كان ظنى بك احسن الظن فيامر الله به الى الجنه فيقول الله تبارك و تعالى: لقد نفعك حسن ظنه بى الساعه.

[h=2]ترجمه:[/h]
148 - ابن رئاب گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه فرمود: در روز قيامت بنده اى كه به خويشتن ستم نموده آورده مىشود پس خداوند مىفرمايد: آيا تو را به طاعت و فرمانبردارى ام امر نكردم آيا تو را از نافرمانى ام نهى نكردم بنده گنهكار گويد: درست است اى پروردگار من! ولى شهوتم بر من چيره شد پس اگر مرا كيفر دهى به خاطر گناهى است كه مرتكب شده ام و به من ستم روا نداشته اى. پس خداوند دستور مىدهد كه او را به سوى آتش برند. بنده گنهكار مىگويد: اى خداى من! گمان من به تو چنين نبود. خداوند مىفرمايد: مگر چه گمانى به من داشتى؟ مىگويد: خدايا من به تو نيكوترين گمان را داشتم. پس خداوند امر مىكند كه او را به سوى بهشت برند و مىفرمايد: حقا كه گمان نيكوى تو به من امروز به تو سود بخشيد.

 

[Persia1]

17 - باب استحباب دم النفس و تاديبها و مقتها

17 - باب استحباب نكوهش نمودن نفس و ادب كردن و دشمن داشتن نفس
​

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
149 - عن الحسن بن الجهم قال سمعت اباالحسن عليه السلام يقول: ان رجلا فى بنى اسرائيل عبدالله اربعين سنه ثم قرب قربانا فلم يقبل منه فقال: لنفسه ما اتيت الا منك و ما الذنب الا لك قال: فاوحى الله عزوجل اليه ذمك لنفسك افضل من عبادتك اربعين سنه.

[h=2]ترجمه:[/h]
149 - حسن به جهم گويد: از امام رضا عليه السلام شنيدم كه مىفرمود: مردى از بنى اسرائيل خداوند را چهل سال عبادت كرد سپس قربانى اى به درگاه خدا نمود و قربانى او پذيرفته نشد پس با نفس خود چنين گفت: اى نفس! آنچه كه به من رسيده نيست مگر از جانب تو و گناهى نيست مگر از آن تو. پس خداوند عزوجل به سوى او وحى فرستاد كه: اين نكوهشى كه از نفس خود نمودى از عبادت چهل ساله ات برتر است.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
150 - عن اميرالمؤمنين عليه السلام انه قال: يا اسرى الرغبه اقصروا فان المعرج على الدنيا ما لا يروعه منها الا صريف انياب الحدثان ايها الناس تولوا من انفسكم تاديبها و اعدلوا بها عن ضراوه عاداتها.

[h=2]ترجمه:[/h]
150 - اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: اى اسيران خواهش نفسانى! ميل نفس را كوتاه كنيد زيرا كسى را كه به دنيا دل بسته است بجز صداى دندانهاى حوادث دنيا چيز ديگرى او را نمى ترساند، اى مردم از درون خود عهده دار ادب كردن نفس هاى خود شويد و نفس هاتان را از درنده خويى و حريص بودن بر عادات دنيا بازگردانيد.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
151 - قال رسول الله صلّى الله عليه وآله من مقت نفسه دون مقت الناس آمنه الله من فرع يوم القيامه.

[h=2]ترجمه:[/h]
151 - رسول خدا صلّى الله عليه وآله فرمود: كسى كه به جاى اينكه مردم را دشمن گيرد نفس خود را دشمن دارد خداوند او را از بى تابى روز قيامت ايمن دارد.

 

[Persia1]

18 - باب وجوب طاعة الله


18- باب وجوب فرمانبردارى از خداوند
​

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
152 - عن ابى جعفر عليه السلام قال: لا تذهب بكم المذاهب فو الله ما شيعتنا الا من اطاع الله عزوجل.

[h=2]ترجمه:[/h]
152 - امام باقر عليه السلام فرمود: راه و روشهاى مختلف شما را (از حق) دور نگرداند و با خود نبرد كه سوگند به خدا شيعه ما نيست مگر كسى كه خداى عزوجل را اطاعت كند.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
153 - عن ابى جعفر عليه السلام (فى حديث) ان رسول الله صلّى الله عليه وآله قال: انه لا يدرك ما عند الله الا بطاعته.

[h=2]ترجمه:[/h]
153 - امام باقر عليه السلام در حديثى فرمود: رسول خدا صلّى الله عليه وآله فرموده است كه: حقيقتا آنچه (از نعمتها و رضوان) كه در نزد خداوند است جز با طاعت و فرمانبردارى از او به دست نمى آيد.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
154 - عن جابر عن ابى جعفر عليه السلام قال: قال لى: يا جابر ايكتفى من ينتحل التشيع ان يقول بحبنا اهل البيت فو الله ما شيعتنا الا من اتقى الله و اطاعه و ما كانوا يعرفون يا جابر الا بالتواضع و التخشع و الامانه و كثره ذكر الله و الصوم و الصلاه و البر بالوالدين و التعاهد للجيران من الفقراء و اهل المسكنه و الغارمين و الايتام و صدق الحديث و تلاوه القرآن و كف الالسن عن الناس الا من خير و كانوا امناء عشائرهم فى الاشياء - الى ان قال: - احب العباد الى الله عزوجل الا بالطاعه و ما معنا براءه من النار و لا على الله لاحد من حجه من كان لله مطيعا فهو لنا ولى و من كان لله عاصيا فهو لنا عدو و ما تنال و لايتنا الا بالعمل و الورع.


[h=2]ترجمه:[/h]
154 - جابر از امام باقر عليه السلام روايت كند كه حضرت به من فرمود: اى جابر! آيا كسى كه نسبت شيعه بودن را به خود مىدهد همين كه قائل به دوستى ما اهل بيت باشد كفايتش مىكند؟ سوگند به خدا كه شيعه ما نيست مگر كسى كه تقواى الهى را پيشه سازد و خداى را اطاعت كند، و اى جابر! شيعيان ما شناخته نمى شوند مگر به فروتنى و خشوع و امانتدارى و كثرت ياد خدا و روزه و نماز و نيكى به پدر و مادر و رسيدگى به همسايگان تنگدست و رسيدگى به ناتوانان و قرض داران و يتيمان و راستگويى و تلاوت قرآن و نگهدارى زبان خود درباره مردم مگر در خيرگويى و شيعيان بايد در همه چيز امين قوم و قبيله خود باشند - تا آنجا كه فرمود: - دوست داشتنى ترين بندگان در نزد خداى عزوجل آنانند كه پرهيزكارتر و عمل كننده تر به طاعت خدايند. اى جابر! سوگند به خدا كه ما جز به وسيله طاعت و فرمانبردارى از خداوند عزوجل نمى توانيم به او نزديك شويم و جواز رهايى از آتش همراه ما نيست و هيچكس حجت و برهانى بر عليه خداوند ندارد، هر كس مطيع و فرمانبر خداوند باشد او دوست ماست و هر كس عصيان خدا را كند دشمن ماست و به ولايت و دوستى ما كسى نمى رسد مگر به وسيله عمل شايسته و پارسايى.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]

155 - عن ابى جعفر عليه السلام قال: فى حديث و الله ما معنا من الله براءه و لابيننا و بين الله قرابه و لا لنا على الله حجه و لانتقرب الى الله الا بالطاعه فمن كان منكم مطيعا لله تنفعه و لايتنا و من كان منكم عاصيا لله لم تنفعه و لايتنا و يحكم لاتغتروا و يحكم لاتغتروا.

[h=2]ترجمه:[/h]
155 - امام باقر عليه السلام در حديثى فرمود: سوگند به خداوند كه از جانب خداوند براى ما جواز رهايى از آتش نيست و بين ما و خداوند خويشاوندى برقرار نيست و ما حجت و برهانى بر خداوند نداريم و جز به وسيله طاعت و فرمانبردارى اش به او نزديك نمى شويم پس هر كدام از شما كه مطيع خداوند باشد ولايت و دوستى ما به او سود مىبخشد و هر كدام شما كه در برابر خداوند عصيان كند دوستى ما به او سودى نمى بخشد. واى بر شما مبادا فريب بخوريد، واى بر شما مبادا فريب بخوريد.

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
156 - عن الصادق عن آبائه عليه السلام قال: قال رسول الله صلّى الله عليه وآله: قال الله جل جلاله: يا ابن آدم اطعنى فيما امرتك و لاتعلمنى ما يصلحك.

[h=2]ترجمه:[/h]
156 - امام صادق عليه السلام از پدران بزرگوارش و آنان از رسول خدا صلّى الله عليه وآله روايت كنند كه فرمود: خداوند جل جلاله فرمود: اى فرزند آدم! در آنچه كه به تو دستور داده ام مرا اطاعت كن و آنچه را كه تو را به صلاح مىرساند به من نياموز (كه من خود مىدانم كه چه چيزى به صلاح توست).

 

[Persia1]

[h=2]حديث:[/h]
157 - عن ابى عبدالله عليه السلام عن آبانه عليه السلام عن رسول الله صلّى الله عليه وآله قال: قال الله عزوجل: ايما عبد اطاعنى لم اكله الى غيرى و ايما عبد عصانى و كلته الى نفسه ثم لم ابال فى اى واد هلك.

[h=2]ترجمه:[/h]
157 - امام صادق عليه السلام از پدران بزرگوارش و آنان از رسول خدا صلّى الله عليه وآله روايت كنند كه فرمود: خداوند عزوجل مىفرمايند: هر بنده اى كه مرا اطاعت كند او را به سوى غير خود وا نمى گذارم و هر بنده اى كه مرا نافرمانى كند او را به سوى خودش وا مىگذارم پس از آن ديگر باكى ندارم كه در چه راهى به هلاكت برسد.