[ابنیه سنتی ایران] آرامگاه ها و مقابر

[mpb]

تصاویر مدارک مقابر

تصاویر مدارک مقابر

 

[mpb]

مقبره سیف الدوله

مقبره سیف الدوله


ملایر یکی از شهرستانهای همدان و سی و پنجمین شهرستان پرجمعیت ایران است. این شهرستان یک پنجم جمعیت استان همدان را به خود اختصاص داده. وسعت شهرستان ملایر 3210 کیلومتر مربع است که نسبت به شهرستانهای مجاور خود بسیار بیشتر است و از لحاظ وسعت، وسیعترین شهرستان در غرب کشور می باشد.
نشانه های تاریخی به دست آمده از برخی آثار و تپه های باستانی اطراف ملایر، قدمت سکونت بشر در این منطقه را دست کم بیش از 8000 سال پیش نشان می دهد. ملایر به شهر کریمخان زند، شهر تاکستانهای زرخیز، نگین انگشتری غرب کشور، شهر واقفین خیر اندیش، شهر مردمان با فرهنگ و سرزمین زند نیز معروف است. از جمله آثار دیدنی این شهر می توان به مجموعه باغ و مقبره سیف الدوله اشاره کرد که تحت عنوان باغ ایرانی در تاریخ 1384/05/22 به شماره 13358 در فهرست آثار تاریخی و ملی ایران به ثبت رسیده است. باغ تاریخی سیف الدوله در سال 1276 هجری قمری توسط مرحوم حاج میرزا ملقب به سیف الدوله از نوادگان فتحعلی شاه به منظور تفرجگاه و تفریحگاه مردم وقف شد و بعدها به منظور تجلیل از واقف سیفیه نامیده شد. این مجموعه سالهای متمادی است بعنوان تفرجگاه و تفریحگاه مردم ملایر و شهرستان اطراف و مسافران مورد بهره برداری قرار می گیرد و از سال 1354 حفظ و حراست و نگهداری از این مجموعه تاریخی بی نظیر برعهده شهرداری ملایر قرار گرفته. این باغ یكی از قدیمی ترین بوستانهای طبیعی غرب كشور است كه در شمال شرقی ملایر در دامنه كوه گرمه قرار گرفته و در مساحتی در حدود 10 هكتار بنا شده است.

از جمله علل بوجود آمدن این بوستان قدیمی، می توان به موارد روبرو اشاره نمود: 1- در زمان قاجاریه شهرستان ملایر شهر جدید التاسیسی محسوب می شد و فاقد امكانات رفاهی لازم بود. بنابراین حاج سیف الدوله تصمیم به احداث این پارك تفریحی گرفت. 2- دلیل دیگر اینكه آب و هوای گرم موجب شد كه سیف الدوله زمینی خریداری و از مهندسین ایتالیایی برای احداث باغ و البته با موافقت ناصرالدین شاه كمك گرفت، این پارك دارای درختان چنار كهنسال برای ایجاد سایه، حوضچه ها و آبنما و جنگل مصنوعی بر روی تپه ها می باشد. این بوستان دارای دو استخر است و دارای مسجدی است كه توسط سیف الدوله احداث شده و ساختمانی كه ظاهراً محل سكونت بانی آن بوده. از آنجایی كه مهندسین آن ایتالیایی بوده اند این پارك به شكلهای صلیبی و بیضی ساخته شده است و آب مورد نیاز آن از طریق احداث قناتی در 8 كیلومتری زرك توسط مقنیان یزدی از كوههای اطراف به محوطه پارك انتقال یافت.

چار چوب کلی باغ تحت عوامل داخلی است و احتمالا این باغ به تقلید از شیوه باغ سازی دوره صفوی اصفهان ساخته شده. به عبارتی چهار باغ اصفهان را الگو قرار داده اند، چون سیف الدوله مدتی در اصفهان زندگی می کرد، این عامل را در باغ سازی به این روش که در معماری قبل از دوره صفوی و قاجار نیز معمول بوده است را، بی ثمر نمی توان دانست. مصالح به کار گرفته شده در مجموعه باغ سیف الدوله به تناسب نیازهای قسمت های مختلف بنا عبارتند از: سنگ، گل، چوب، آجر، خشت، ساروج، کاشی و ملاط گچ می باشد و در رایجترین اندازه خشتها و آجر ها 5*20*20 سانتی متر می باشد.

در این مجموعه مقبره سیف الدوله سلطان محمد نیز قرار دارد که از نوع مقابر غیر مذهبی است. در این مقبره علاوه بر قبر سیف الدوله قبر امیر المؤید و نوه سیف الدوله و هفت قبر دیگر نیز قرار دارد. این آرامگاه در محوطه پارك ملایر كه در گذشته محل سكونت اختصاصی حاج سیف الدوله بود، واقع شده است و بوسیله امیر مؤید (نوه سیف الدوله) كه در واقع مالك اصلی پارك و اراضی اطراف آن بود، بنا شده است. این مقبره دارای پلان چهار ضلعی می باشد که این چهار ضلعی گنبد دار، دارای پیشینه دو گانه ای است. یک عنصر همان معیار آتشکده ساسانی یا چهار طاق است که چهار روزنه محور یک طرح مربع شکل را شکافته و گنبدی بر فراز آن قرار گرفته که شاهد تحول بنا از دوره پیش از اسلام به بنای اسلامی با ادامه کاربرد مداوم و بی وقفه آن و دیگری دوره قاجار و حتی بعد از آن می باشد. این مقبره در روی تپه مناجات در منطقه پارک ملایر واقع شده. مرکز ایوان ورودی این مقبره دارای پوششی طاقی است که طول ایوان 4 متر و عرض آن 5/1 متر و دو ورودی کوچکتر به طول 5/1 متر که با اتاق های کوچک واقع در چهار گوش گنبد خانه راه پیدا می کند. فقط در ضلع جنوبی شاهد یک ورودی بزرگ در مرکز ایوان و دو پنجره در طرفین آن می باشیم و باعث وجه تمایز آن از دیگر اضلاع شده طول اضلاع مقبره مربعی شکل هر کدام 45/15 سانتی متر است.

در داخل مقبره علاوه بر اتاق بزرگی در وسط با پوشش گنبدی شکل، 4 اتاق کوچک مربع شکل به ضلع 4 متر با پوشش نیم گنبدی نیز بنا شده که هر کدام با 2 ورودی به بیرون راه پیدا می کنند و با دو 2 ورودی به داخل مقبره ارتباط پیدا می نماید. در داخل مقبره تابلویی بزرگ که بر روی آن آیاتی از قران نگاشته شده چشم نوازی می کند و نیز چند عکس از سیف الدوله، امیر الموید و افراد خانواده وی مشاهده می شود.

منبع:arthut.co
​

 

[mpb]

مقبره بابا افضل

مقبره بابا افضل


مقبره بابا افضل در روستای مرق، در 30 کیلومتری شهر کاشان استان اصفهان قرار دارد و اساس آن را متعلق به دوره مغولان می دانند. این اثر در تاریخ 2 اسفند 1327 با شماره ثبت 373 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
کتیبه صندوق چوبی مرقد مورخ 912 و قدیمی ترین تاریخ ثبت شده در بناست. ماده تاریخ کتیبه منظوم در بقعه تاریخ 1101 را نشان می دهد و کتیبه ای بر دیوار غربی گنبدخانه تاریخ 1269 دارد. این بنا مقبره افضل الدین محمد بن حسین مرقی کاشانی معروف به "بابا افضل" است. او از علما و عرفای قرن هفتم هجری قمری بوده و از او تألیفات و تصنیفات زیادی به نظم و نثر و عربی و فارسی به یادگار مانده است. در تاریخ وفات وی، اختلاف نظر هست و به احتمال قوی، در سال 667 بوده است. معروف است که خواجه نصیرالدین طوسی خواهرزاده بابا افضل بوده؛ و حکایت کرده اند که در سال 662، مسئله ای از علم کواکب را برای خواجه نصیرالدین طوسی حل کرده است. مزار دیگری در جوار مرقد باباافضل وجود دارد که به یکی از سلاطین زنگبار نسبت می دهند و می گویند که پس از ملاقات با باباافضل، از سطلنت کناره گرفت و به خدمت او در آمد. دو مزار دیگر در مقبره منسوب به پسران باباافضل است. معروف است که صندوق چوبی روی مرقد باباافضل را پادشاه زنگبار وقف کرده است. کتیبه روی صندوق به خط محمود بن حبیب الله و کتیبه دیوار بقعه به خط ابوتراب حسینی است. محراب گچ بری زیبایی در این بقعه وجود دارد که کتیبه هایی به خط کوفی دارد و با گل و بوته های برجسته تزیین یافته و آن را متعلق به قرن هفتم هجری قمری می دانند. با توجه به کتیبه های موجود، در دوره صفویان، کارهای مهمی در مقبره صورت گرفته و صندوق روی مرقد در این دوره ساخته شده است. این بنا در طی زمان چندین بار مرمت شده و هم اکنون گنبد آن در دست بازسازی است.

اما در خصوص قدمت روستای مرق، اقوال گوناگونی وجود دارد که هر یک حکایت از سابقه طولانی سکونت در این روستا دارد. عده ای قدمت روستا را به زمان اسکندر مقدونی نسبت می دهند و دلیل آن را سکه های طلای مکشوفه از قبرستان متروکه محله دروازه می دانند. وجود مدفن شاعر صاحب نام و پر آوازه قرن هشتم هجری، حکیم افضل الدین مرقی معروف به (بابا افضل) در این روستا از دیگر دلایل قدمت روستاست. همچنین وجود درخت سرو کهنسال در حیات مسجد جامع که سابقه آن را به پیش از دوران زندگی بابا‌ افضل بر می گردد، گواه دیگری بر قدمت این روستاست. اعتقاد بر این است که درهای مقبره باباافضل را از چوب های این درخت ساخته اند. روستای مرق به لحاظ موقعیت طبیعی خود نیز دارای جاذبه ها و ظرفیت های متنوع گردشگری است، مسیرهای کوهنوردی، ییلاق مرق و چشم اندازهای بسیار زیبای آن، وجود فضاهای اقامتی مناسب در حاشیه رودخانه، پوشش گیاهی روستا و چشم اندازهای عمومی روستا و اعتدال هوا و... از جمله جاذبه های طبیعت گردی این روستا است که موجب شده گردشگران این روستا را به عنوان مقصدی برای گذران اوقات فراغت خود به ویژه در فصل بهار و تابستان انتحاب کنند.

منبع:arthut.co

 

[mpb]

مقبره خواجه ربیع

مقبره خواجه ربیع


مقبره خواجه ربیع در میدان امام حسین، خیابان خواجه ربیع شهر مشهد، استان خراسان رضوی قرار گرفته است. این بنا مقبره ربیع بن خثیم، از زهاد هشت گانه صدر اسلام است.
ربیع بن خثیم از تابعین بوده و به گفته بعضی مورخان، در زمان خلافت حضرت امام علی(ع)، در نواحی ری ریاست داشته و فرماندار قزوین بوده است. تاریخ وفات او را سالهای 61 و 63 گفته اند. این بنا به دستور شاه عباس اول صفوی و به کوشش الغ رضوی خادم احداث شده و کتیبه های صفوی آن به خط علیرضا عباسی است. رو به روی ورودی باغ خواجه ربیع، آب انباری وجود دارد که ساخت آن به ام کلثوم خانم و به کوشش میرزا صدرالدین و به دوره شاه سلیمان صفوی نسبت داده شده است. آقا محمد صادق، مستاجر موقوفه بقعه خواجه ربیع، آن را از مال خود تعمیر کرده است. این بنا که از آثار نیمه اول قرن یازدهم هجری قمری و از بناهای مهم دوره شاه عباس صفوی در خراسان است، در میان باغی وسیع قرار دارد که در گذشته وسعت بیشتری داشته است. گنبد کاشی کاری بقعه را در سال 1347 شمسی سازمان ملی حفاظت آثار باستانی مرمت کرده است. این اثر در تاریخ 15 دی 1310 با شماره ثبت 142 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. این بنا به توصیه شیخ بهایی توسط شاه عباس صفوی در نیمه اول قرن هجری ساخته شد.

شاه عباس صفوی در اوایل سده یازده قمری با توصیه و مشورت شیخ بهایی دستور احداث مقبره ای باشکوه برای خواجه را صادر کرد. اساس بنای فعلی مقبره خواجه ربیع همان است که در سال های 1026 تا 1031 ه.ق به امر شاه عباس و با سرپرستی یکی از سادات رضوی مشهد به نام "میرزا افلغ" احداث شده است. آرامگاه خواجه ربیع یکی از ابنیه زیبا، دیدنی و متبرک است که به همین علل همه وقت مورد توجه و مراجعه اهالی مشهد و زائران و مسافرانی است که به مشهد مشرف می شوند. با توجه به زمان درگذشت خواجه، وی از زمره قدیمی ترین رجال مدفون در پیرامون شهر کنونی مشهد است. مدفن او طی چهارده قرن گذشته همواره محلی محترم و زیارتگاه عموم مسلمانان بوده است. روستایی که باغ آرامگاه خواجه در آن واقع شده «حسین آباد خواجه ربیع» نام دارد و از جمله موقوفات مزار خواجه می‌باشد. اداره باغ و مزار خواجه ربیع در قرن اخیر بر عهده آستان قدس رضوی است، در حالی که پیش از آن متولی خاص داشته است. در وقفنامه قابل تأملی که از مدرسه پریزاد مشهد با تاریخ 823 ه.ق باقی است، بانی آن مدرسه (پریزاد خانم) از اعقاب خواجه ربیع معرفی کرده است. باغ خواجه ربیع یکی از قبرستان های مهم شهر مشهد نیز می باشد. جد قاجارها (فتحعلی خان) نیز که در سال 1139 ه.ق توسط نادرقلی افشار در همان باغ کشته شده در زیر گنبد مقبره خواجه مدفون است. طرح آرامگاه در نمای بیرونی هشت ضلعی و در درون چهار ایوانی است. از انتهای ایوان های اضلاع بزرگ راهروهایی به درون باز شده اند. بر فراز بنا گنبد فیروزه ای رنگ قرار گرفته است که ارتفاع گنبد تا کف 18 متر می باشد. گنبد بنا دو پوششه و پوشیده از کاشی های زیبای فیروزه ای و درون بنا هم مزین به نقاشی های طلایی رنگ است. از میان ديوار و پشت ايوان هاى چهارگانه اصلى، چهار ورودى وجود دارد که به شاهنشين ها راه دارند و ورودى اصلى از يک ايوان بلند تشکیل گردیده است که در دو طاق نما در پايين و بالا ايجاد شده و در میان طاق نماها، در ورودى و پنجره مستطيل شکلى جاسازى گشته. همچنین نماى خارجى بنا نیز، از تزئينات جالب و چشمگيرى برخوردار است که عمده تزئينات آن به صورت معقلى انجام شده و تزئينات کاشی کارى در زیر ایوان نیز، به مجموعه بنا جلوه خاصى بخشیده.

بقعه خواجه ربیع از نظر هنری نیز جایگاه والایی دارد؛ زیرا کاربرد کاشی های الوان در نمای خارجی، نقاشی های طلایی رنگ بر رویه دیواره داخلی و نیز دو کتیبه به خط علیرضا عباسی -خوشنویس بزرگ عهد صفوی- جلوه خاصی به آن بخشیده. این دو کتیبه زیبا در داخل گنبد و ساقه خارجی آن سال های احداث و تزیین بنا را می نمایاند. کاشی کاری بنا از نوع یک رنگ و معرق و زیر رنگی است که نقش های زیبای هنری و گیاهی و کتیبه ها را شکل داده اند.

منبع:arthut.co

 

[mpb]

شاه چراغ

شاه چراغ





شاه چراغ آرامگاهی است در شیراز استان فارس که بنا بر اعتقاد شیعیان احمد بن موسی کاظم، پسر ارشد امام موسی کاظم و برادر امام رضا، در آن به خاک سپرده شده است.
ایشان در راه پیوستن به برادر خود امام رضا (ع) به سوی خراسان سفر نمود ولی در راه توسط افراد مأمون خلیفه عباسی در شهر شیراز به شهادت رسیدند. این آرامگاه در کنار میدانی به نام احمدی در شهر شیراز قرار دارد. آرامگاه سید میر محمد برادر سید میر احمد نیز در نزدیکی شاه چراغ قرار دارد. بانی نخستین گنبد مرقد شاه چراغ، امیر مقرب الدین مسعود بن بدرالدین از وزرای اتابک ابوبکر بوده و در همین زمان، اتابک ابوبکر رواقی بر آن افزوده است. در نیمه اول قرن هشتم هجری قمری، ملکه تاشی خاتون، مادرشاه شیخ ابواسحاق اینجوی، گنبد دیگری بر این مرقد بنا کرد. بعد از آن، گنبد بارها مرمت و نوسازی شد. همچنین نادرشاه افشار، علاوه بر کمک نقدی به تعمیرات بنا، قندیلی از طلا به این آستانه هدیه کرد. بانیان دو در نقره پوش این بارگاه؛ شاه زاده مسعود میرزا ظل السلطان و میرزا حسنعلی خان نصیرالملک بوده اند. واقف در عسکرخانی کلانتر ایل باصری در زمان معتمدالدوله فرهاد میرزا بوده است. فتحعلی شاه قاجار و محمد شاه قاجار هریک ضریحی از نقره برای این امام زاده تدارک دیده اند. بانی ضریح فعلی شاه چراغ، سید حسین شریفی و خطاط کتیبه های آن حبیب الله فضائلی بوده است. این ضریح در میناسازی رضازنگنه در شهر اصفهان ساخته شده است. نام خطاط کتیبه آینه کاری گنبد، "محمد" بوده که متاسفانه ادامه نام او ناخواناست. بقعه شاه چراغ شامل گنبدخانه ای با قاعده مربع و چهار شاه نشین وسیع در چهارسوی آن است که از آنها شکلی چلیپایی پدید آمده است. در این بقعه برخلاف اکثر زیارتگاه ها، مرقد در میانه گنبدخانه قرار ندارد، بلکه در شاه نشین غربی است. مشابه چنین حالتی در دو امام زاده دیگر شهر شیراز، یعنی بقاع سید میر محمد و علاء الدین حسین، نیز دیده می شود. بقعه شاه چراغ از سه ضلع شمال و شرق و جنوب به صحن پیرامون خود رو کرده است که ضلع شرقی مهم ترین آنها محسوب می شود. در دو سوی ضلع شرقی بقعه، دومناره کوتاه قرار دارد.

در دوره اخیر، ایوانی ستون دار در جلو این ضلع بنا احداث کرده اند. همچنین در این دوره، صحن بقعه از اطراف توسعه یافته و با تخریب بازاچه بین صحن شاه چراغ و صحن امام زاده میر محمد، این دو صحن به یکدیگر ملحق شده است. در دهه های اخیر، سردر جدیدی به قرینه سردر قدیم در سوی دیگر ضلع غربی صحن احداث و کاشی کاری گنبد و مناره ها و تزیینات آنها و ایوان ضلع شرقی بقعه و نمای اطراف صحن را بازسازی و مرمت کرده اند.

​

این بنا در دوره اتابکان فارس در سده ششم هجری قمری ساخته شده است و گنبد و بارگاه آن دارای کاشی کاری های زیبایی است. درون حرم را با به کار بردن آئینه های ریز رنگین، به سبکی هنرمندانه، آئینه کاری کرده و انواع خط های زیبای فارسی و عربی، تزیین کننده نمای اطراف آینه ها و کاشی ها است. بنای حرم، مشتمل بر ایوانی در جلو و حرمی گسترده در پشت ایوان است که در چهار جانب حرم، چهار شاه نشین قرار گرفته و مسجدی نیز در پشت حرم (سمت غرب) ساخته شده است. ضریح آن در شاه نشین زیر گنبد قرار دارد و از نقره ساخته شده است. حیاط شاه چراغ دارای دو در اصلی ورودی است که در سمت جنوب و شمال حرم از زیر دو سر در بزرگ کاشی کاری شده گذشته و وارد حیاط وسیع حرم می شویم. در میان حیاط، حوض بزرگ فواره داری ساخته شده و در اطراف حوض درختکاری شده است. حرم شاه چراغ در سمت غرب حیاط و حرم سید میر محمد (برادر شاه چراغ) در سمت شمال شرقی حیاط قرار دارد. غیر از دو در اصلی، دو در فرعی دیگر نیز وجود دارد که یکی به بازار حاجی و دیگر به مسجد جامع عتیق می رود درگاه مانندی نیز از ضلع شمال حیاط وارد بازار شاه چراغ می شود. در دور تا دور حیاط، اتاق هایی دو طبقه ساخته شده که در پیشانی و جرزهای جلو آنها کاشی کاری شده است. ستون های آهنی ایوان حرم به وسیله چوب های نفیس پوشش داده شده و در سقف مسطح آن نیز چوب منبت کاری شده به کار رفته است. امکانات وسیعی مثل پاسگاه انتظامی، دفتر پست و مخابرات، کتابخانه و موزه در این حیاط وسیع برای رفاه مردم ایجاد شده است. ابن بطوطه جهانگرد مراکشی که در سال 748 (ه.ق) برای بار دوم به شیراز سفر کرده، در سفرنامه خود در توصیف آرامگاه، چنین نوشته است: این آرامگاه در نظر شیرازی ها احترام تمام دارد و مردم برای تبرک و توسل به زیارتش می روند. تاشی خاتون، مادر شاه ابواسحاق، در جوار این بقعه بزرگ، مدرسه و زاویه ای ساخته است که در آن به اطعام مسافران می پردازند و عده ای از قاریان پیوسته بر سر تربت امامزاده، قرآن می خوانند شب های دوشنبه، خاتون به زیارت آرامگاه می آید و در آن شب قضات و فقها و سادات شیراز نیز حاضر می شوند. این جمعیت در بقعه جمع می شوند و با آهنگ خوش به قرائت قرآن مشغول می گردند. خوراک و میوه به مردم داده می شود و پس از صرف طعام، واعظ، بالای منبر می رود و تمام این کارها در بین نماز عصر و شام انجام می گیرد. در آخر هم (به احترام این بقعه) همانند سرای پادشاهان طبل و شیپور و بوق می نوازند.

از نخستین سال‌های پس از انقلاب اسلامی، تاکنون کارهای زیر انجام گرفته است:

1- توسعه مجموعه فرهنگی مذهبی حرم در زمینی به مساحت 100 هزار متر مربع.
2- ایجاد 162 حجره در دور تا دور حیاط در دو طبقه که پیشانی و تاق نمای این حجره‌ها تماماً کاشی کاری شده است.
3- نصب سنگ مرمر در کف حرم و دیوارهای اطراف.
4- سنگ فرش کردن حیاط وسیع آرامگاه. 5- ساخت سر در جنوبی که اسکلت این در، بتون آرمه است و قسمتی از وصیت نامه امام بر روی کاشی معرق به خط نستعلیق زینت بخش فضای درونی آن است. دو لنگه در وروردی آن از چوب ساج تهیه شده و به وسیله ورق و قبه های هشت پر برنزی آراسته شده است.
6- در غرب حرم، سالنی زیبا ساخته شده که کف آن و دیوارهای اطراف تا ارتفاع 1.5 متر سنگ مرمر شده و اسامی الهی با خط زیبا و به رنگ طلایی بر سطح آن نوشته شده است. پنجره‌های مشبک چوبی و شیشه‌های رنگی در شکل مختلف، زیبایی آن را دو چندان کرده است. آینه کاری و گچ بری آن به سبک سنتی انجام گرفته است.
7- ساخت گلدسته جنوبی، این گلدسته شبیه و قرینه گلدسته شمالی است. کاشی کاری آن دارای رنگ طبیعی است. اگر چه بدنه آن و نوشته هایش شبیه گلدسته شمالی است اما سطح گلدسته شمالی به نام های خداوند مزین شده و حال آن که بر بدنه این گلدسته، نام های امامان و لقب های آنها با هنرمندی خاصی نوشته شده است.
8- در سقف ایوان، چوب ساج به کار رفته و اسامی الهی و ائمه اطهار با چوب نارج و افرا بر آن نوشته شده است.
9- حوض بزرگی در میان حیاط با الهام از سبک مذهبی ساخته شده است. سنگ های بزرگ این حوض از جنس چینی است و از معادن نی ریز فارس تهیه شده است.
10- در دور تا دور آرامگاه، خارج از محوطه، بازارهایی دو طبقه ساخته شده اند. ساختمان این بازارها اگر چه با مصالح نوین ساخته شده، اما در ساخت آن، شیوه سنتی و معماری اصیل ایرانی محفوظ مانده است. در سال 1386 شورای فرهنگ عمومی استان فارس نامگذاری یک روز به نام بزرگداشت شاه چراغ مطرح شد و متولیان امر تصمیم گرفتند که روز تولد آن حضرت را به عنوان مراسم بزرگداشت انتخاب کنند. لذا برای مشخص شدن روز دقیق تولد، مورخان و محققان تحقیقات خود را آغاز کردند اما پس از بررسی های به عمل آمده کارشناسان به این نتیجه رسیدند که روز تولد شاه چراغ بدرستی مشخص نیست و در این خصوص نقلهای متفاوتی وجود دارد. از این رو تصمیم بر این شد که در دهه کرامت یعنی حد فاصل تولد حضرت معصومه و امام رضا (ع) یک روز به عنوان روز بزرگداشت حضرت احمد بن موسی "شاهچراغ" تعیین شود. شورای عالي انقلاب فرهنگي در تاریخ 24 شهریور 1388 روز ششم ذيقعده یعنی پنجمین روز از دهه کرامت را به نام روز بزرگداشت احمدبن موسي شاهچراغ جهت ثبت در تقويم مناسبت هاي ملي- اسلامي كشور تصويب کرد.

منبع: arthut.co