آرامش...
- شروع کننده موضوع MEMOL...
- تاریخ شروع
باد می آید
و نسیم
ابرها را به هیاهو وا میدارد ...
من نشسته ام
پر از خیال باران
پر از احساس نیاز
به آزادی ...
به آزادگی...
به تنفس ...
در هوایی ناب !
به نوشیدن آبی خنک
از چشمه ای بکر ...
من پرم از احساس نیاز
به پرواز
به ارتفاعی برای پریدن از آن
حتی اگر
از نیمه ی راه دچار بشوم
به سقوطی سخت !
من پرم از طنین زندگی ...
اما چیزی ...
به سکون میکشاندم گاهی ...
خیالِ گذشته ها ...!
و نسیم
ابرها را به هیاهو وا میدارد ...
من نشسته ام
پر از خیال باران
پر از احساس نیاز
به آزادی ...
به آزادگی...
به تنفس ...
در هوایی ناب !
به نوشیدن آبی خنک
از چشمه ای بکر ...
من پرم از احساس نیاز
به پرواز
به ارتفاعی برای پریدن از آن
حتی اگر
از نیمه ی راه دچار بشوم
به سقوطی سخت !
من پرم از طنین زندگی ...
اما چیزی ...
به سکون میکشاندم گاهی ...
خیالِ گذشته ها ...!
فقط زمانی میتونیم تو این دنیا آرامش داشته باشیم که خدا خداییش رو بکنه و بنده بندگیشو ولی ما بنده ها همش دوست داریم تو کار خدا دخالت کنیم این حرف من نیست حرف کسیه که این موضوع رو واقعا درک کرده
اگه اتفاق دردناکی برامون بیفته و کاری از دستمون بر نیاد چرا باید از خدا شکایت کنیم؟! نباید خودمون رو قول بزنیم
به نظر من اگه چنین طرز فکری داشته باشیم همیشه در آرامشیم
اگه اتفاق دردناکی برامون بیفته و کاری از دستمون بر نیاد چرا باید از خدا شکایت کنیم؟! نباید خودمون رو قول بزنیم
به نظر من اگه چنین طرز فکری داشته باشیم همیشه در آرامشیم
روزی که میمیرم
نگران من نباش !
که میان ابرها گم نمی شوم ...
و اشک مریز !
که نمیتوانم
حتی بغض کنم ...
حتی صدایم مکن ...
که من دیگر درون تورا حس می کنم ...
وقتی مردم
میان آسمان مرا بجوی ...
نه زیر سنگی که نام من کشیده به روی !
من
همیشه تورا از فراز ابرها ...
تماشا می کنم ...!
نگران من نباش !
که میان ابرها گم نمی شوم ...
و اشک مریز !
که نمیتوانم
حتی بغض کنم ...
حتی صدایم مکن ...
که من دیگر درون تورا حس می کنم ...
وقتی مردم
میان آسمان مرا بجوی ...
نه زیر سنگی که نام من کشیده به روی !
من
همیشه تورا از فراز ابرها ...
تماشا می کنم ...!
مثل اسفنج مثل مرجان مثل دريا مي موني
اينقدر عزيزي كه هميشه تنها مي موني
پشت چشم نازك نكن اينقدر واسه پروانه هات
آخرش از كاروان پروانه هات جا مي موني
پاسخ تو رو محاله كس ديگه بدونه
حلتو من بلدم مثل معما مي موني
چشم تو يه عالمه شعر قديم و نو داره
چشم تو يه عالمه شعر قديم و نو داره
مثل حافظ مثل سهراب مثل نيما مي موني
مثل نيما مي موني مثل مجنون نمي گم
مجنون كه طفلي ناز نداشت
تو يه دنيا ناز داري پس مثل ليلي مي موني
مثل شاعري كه پرسيد پريا چشون شده
مثل همصحبت شعراش مثل ايدا مي موني
سارا اسمش واسه وفاداريش افسانه شده
اگه با وفا بموني مثل سارا مي موني
اينقدر عزيزي كه هميشه تنها مي موني
پشت چشم نازك نكن اينقدر واسه پروانه هات
آخرش از كاروان پروانه هات جا مي موني
پاسخ تو رو محاله كس ديگه بدونه
حلتو من بلدم مثل معما مي موني
چشم تو يه عالمه شعر قديم و نو داره
چشم تو يه عالمه شعر قديم و نو داره
مثل حافظ مثل سهراب مثل نيما مي موني
مثل نيما مي موني مثل مجنون نمي گم
مجنون كه طفلي ناز نداشت
تو يه دنيا ناز داري پس مثل ليلي مي موني
مثل شاعري كه پرسيد پريا چشون شده
مثل همصحبت شعراش مثل ايدا مي موني
سارا اسمش واسه وفاداريش افسانه شده
اگه با وفا بموني مثل سارا مي موني
باز این ترانه ها را عشق است،
رخش سرخ باد پا را عشق است،
عشق درگیر غروب درد است،
باز هم طلوع ما را عشق است،
آی از خانه ی زخم و گریه ،
غربت بغض گشا را عشق است ،
آی از آب و هوای بی عشق
بادبان ناخدا را عشق است،
اهل بی مرزترین دریا باش
آی، اهل همه جا را عشق است ،
از غزل باختگان می ترسم
شعرهای بی هوا را عشق است،
ای قشنگ سازها ، آوازها
روزهای بی عزا را عشق است ...
رخش سرخ باد پا را عشق است،
عشق درگیر غروب درد است،
باز هم طلوع ما را عشق است،
آی از خانه ی زخم و گریه ،
غربت بغض گشا را عشق است ،
آی از آب و هوای بی عشق
بادبان ناخدا را عشق است،
اهل بی مرزترین دریا باش
آی، اهل همه جا را عشق است ،
از غزل باختگان می ترسم
شعرهای بی هوا را عشق است،
ای قشنگ سازها ، آوازها
روزهای بی عزا را عشق است ...
آبي دريا ، قدغن
شوق تماشا ، قدغن
عشق دو ماهي ، قدغن
با هم و تنها ، قدغن
براي عشق تازه ،
اجازه بي اجازه...
پچ پچ و نجوا ، قدغن
رقص سايه ها ، قدغن
كشف بوسه ي بي هوا
به وقت رويا ، قدغن
براي خواب تازه ،
اجازه بي اجازه...
در اين غربت خانگي
بگو هرچي بايد بگي
غزل بگو به سادگي
بگو ، زنده باد زندگي
براي شعر تازه ،
اجازه بي اجازه...
از تو نوشتن ، قدغن
گلايه كردن ، قدغن
عطر خوش زن ، قدغن
تو قدغن ، من قدغن
براي روز تازه ،
اجازه بي اجازه...
شوق تماشا ، قدغن
عشق دو ماهي ، قدغن
با هم و تنها ، قدغن
براي عشق تازه ،
اجازه بي اجازه...
پچ پچ و نجوا ، قدغن
رقص سايه ها ، قدغن
كشف بوسه ي بي هوا
به وقت رويا ، قدغن
براي خواب تازه ،
اجازه بي اجازه...
در اين غربت خانگي
بگو هرچي بايد بگي
غزل بگو به سادگي
بگو ، زنده باد زندگي
براي شعر تازه ،
اجازه بي اجازه...
از تو نوشتن ، قدغن
گلايه كردن ، قدغن
عطر خوش زن ، قدغن
تو قدغن ، من قدغن
براي روز تازه ،
اجازه بي اجازه...
حجم ِ قيرين ِ نه‌درکجايي،
نادَرکجايي و بي‌درزماني.
و آن‌گاه
احساس ِ سرانگشتان ِ نياز ِ کسي را جُستن
در زمان و مکان
به مهرباني:
«ــ من هم اين‌جا هستم!»
پچپچه‌يي که غلتاغلت تکرار مي‌شود
تا دوردست‌های لامکاني.
□
کشف ِ سحابي مرموز ِ هم‌داستاني
در تلنگر ِ زودگذر ِ شهابي انساني.
نادَرکجايي و بي‌درزماني.
و آن‌گاه
احساس ِ سرانگشتان ِ نياز ِ کسي را جُستن
در زمان و مکان
به مهرباني:
«ــ من هم اين‌جا هستم!»
پچپچه‌يي که غلتاغلت تکرار مي‌شود
تا دوردست‌های لامکاني.
□
کشف ِ سحابي مرموز ِ هم‌داستاني
در تلنگر ِ زودگذر ِ شهابي انساني.
جادوی تراشی چربدستانه
خاطره پا در گریز عشقی کامیاب را
که کجا بود و چه وقت،
به بودن و ماندن
اصرار می کند:
بر آبگینه این جام فاخر
که در آن
ماهی سرخ
به فراغت
گامهای فرصت کوتاهش را
نان چون جرعه زهری کشتیار
نشخوار
می کند.
***
از پنجره
من
در بهار می نگرم
که عروس سبز را
از طلسم خواب چوبینش
بیدار می کند.
من و جام خاطره را،و بهار را
و ماهی سرخ را
که چونان « نقطه پایانی » رنگین و ’مذ ّ هب
فرجام بی حصل تبار تزئینی خود را
اصرار می کند.
خاطره پا در گریز عشقی کامیاب را
که کجا بود و چه وقت،
به بودن و ماندن
اصرار می کند:
بر آبگینه این جام فاخر
که در آن
ماهی سرخ
به فراغت
گامهای فرصت کوتاهش را
نان چون جرعه زهری کشتیار
نشخوار
می کند.
***
از پنجره
من
در بهار می نگرم
که عروس سبز را
از طلسم خواب چوبینش
بیدار می کند.
من و جام خاطره را،و بهار را
و ماهی سرخ را
که چونان « نقطه پایانی » رنگین و ’مذ ّ هب
فرجام بی حصل تبار تزئینی خود را
اصرار می کند.
[FONT=times new roman, times, serif]
دلم هواي بارون كرده
پنجره باز
فضاي اتاقم پر از عطر بارون
تار استاد فرهنگ شريف
ديوان حضرت حافظ
آرامش
آرامش
بازم آرامش...
[/FONT]
عشقی که خواستی بچشانی به من
ایا همین صراحی زهرست ؟
این لطف بی ریای شماست
من هم به آن چه لطف کنی شکرم
اینک نسیم از بن زلف تو می وزد
از عطر شیشه مخمور
و چشم های تو
همرنگ زهر ، زیبا ، با حسن نیمرنگ
در بوسه های تو مزه ی اخلاص
از مایه ی خلاص شدن
انگشت ها
انگشت های گرم پرستاری
که از سر ترحم
بیمار را خلاص کند
و پیکرت
تنگ بلور در شب گندم گون
شاید به اشتباه به من زهر می دهی
شاید جز این دوای کهن
چیزی به خاطرت نیست
شاید که عشق را
با پرسش چهارجوابی شناختی
جایی که آشیانه ی عشاق
شکل اتاق تمشیت بازپرس شد
پس آن امید دیدار
معنای تا قیامت داشت
یه شیشه ی کبود
همان جام وصل بود
با این همه ، بدون تلافی
قلب یتیم توست که می سوزد
قلبی شبیه مجمر آتش
رخساره ی مرا گلگونه می زند
حتی برای مرگ
جبران زردرویی در کوی عاشقان
ایا همین صراحی زهرست ؟
این لطف بی ریای شماست
من هم به آن چه لطف کنی شکرم
اینک نسیم از بن زلف تو می وزد
از عطر شیشه مخمور
و چشم های تو
همرنگ زهر ، زیبا ، با حسن نیمرنگ
در بوسه های تو مزه ی اخلاص
از مایه ی خلاص شدن
انگشت ها
انگشت های گرم پرستاری
که از سر ترحم
بیمار را خلاص کند
و پیکرت
تنگ بلور در شب گندم گون
شاید به اشتباه به من زهر می دهی
شاید جز این دوای کهن
چیزی به خاطرت نیست
شاید که عشق را
با پرسش چهارجوابی شناختی
جایی که آشیانه ی عشاق
شکل اتاق تمشیت بازپرس شد
پس آن امید دیدار
معنای تا قیامت داشت
یه شیشه ی کبود
همان جام وصل بود
با این همه ، بدون تلافی
قلب یتیم توست که می سوزد
قلبی شبیه مجمر آتش
رخساره ی مرا گلگونه می زند
حتی برای مرگ
جبران زردرویی در کوی عاشقان