دانستنی های علمی:
آدانسونیا یا بائوباب هشت گونه شناخته شده دارد که شش گونه از این درخت در ماداگاسکار یکی بومی سرزمین اصلی آفریقاست، دو گونه دیگر یکی در عربستان و یکی در استرالیا رشد می کند. بطور کلی در دشت های آفریقا ،استرالیا ،ماداگاسکار و هند، عمدتا در اطراف خط استوا یافت می شود. این درخت یکی از عجایب خلقت می باشد و در آفریقا به نام پادشاه درختان معروف می باشد.
خصوصیات گیاهشناسی:
ارتفاع این درخت به ۱۸ متر می رسد. میوه بائوباب به نام "نان میمون" شهرت دارد و طول آن به ۴۰ سانتیمتر می رسد. بخش اسفنجی این میوه دارای ماده ای لعاب دار و خوراکی است و رنگی مایل به قرمز و طعمی ترش و شیرین دارد و از آن برای معطر کردن نوشابه ها استفاده می شود. تنه بلند و بشکه مانند آن قهوه ای رنگ است و قطر آن به ۹ تا ۱۲ متر می رسد.
بائوباب وقتی نهال است مانند درختان معمولی است. اما هنگامی که عمرش به ۳۰ یا ۴۰ سال می رسد اتفاق عجیبی می افتد به این ترتیب که تنه درخت شروع به بزرگ شدن می کند و شاخه های نازک و تقریبا بی برگ آن پائین می افتد. شاخه های آن بسیار ضخیم می باشد. درخت بائوباب یک درخت برگ ریز است که هنگام زمستان فصل برگ ریزان آن می باشد که منظره این درخت از دور مثل این است که ریشه های گیاه بالای درخت قرار گرفته و حتی برخی این درخت را "درخت وارونه" نیز نامیده اند. گل ها ظرف ۲۴ ساعت از درخت سقوط کرده و در این هنگام دارای بوی نا خوشایندی می شوند.
درخت بائوباب درفصل بارانی سال، تنه درخت برجسته و متورم می شود تا شانه های نرم و اسفنج شکل آن آب را جذب کنند. می تواند تا ۱۲۰هزار لیتر آب را در تنه خود ذخیره کند. سپس در طول فصل گرما، آنگاه که درخت رژیم گرفته باشد از آبی که در خود ذخیره کرده استفاده می کند.
میوه آن بزرگ، تخم مرغی شکل (اغلب بیش از 120 میلیمتر) و پوشیده از کرک های قهوه ای مایل به زرد است. میوه دارای پوسته سخت و خشک و بذرهای سیاه رنگ، سخت و لوبیایی شکل است. سطح پودری میوه غنی از آسکوربیک اسید می باشد. این گیاه کند رشد می باشد.
خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:
فیل های تشنه از خرطومشان برای سوراخ کردن تنه درخت استفاده می کنند و از چوب نرم و مرطوب آن را می جوند. حتی افرادی که در صحرا هستند، می توانند با جویدن چوب بائوباب و مکیدن آب درونی آن، زندگی شان را نجات دهند.
میوه ترش بائوباب نیز مفید است به طوری که می توان از پوسته سفت آن به جای ظرف استفاده کرد البته مصرف هسته آن نیز ایرادی ندارد و می توان آن را خرد کرد و برای خوشمزه شدن سوپ استفاده کرد، یا می توان آن را بوداده و در تهیه قهوه استفاده کرد. همچنین نوشیدنی مقوی که از این میوه بدست می آید موجب شده که بائوباب نام مستعار (درخت لیموناد) را بخود بگیرد البته آن را (نان میمون) نیز می نامند، چون میمون ها آن را دوست دارند و از خوردنش لذت می برند.
گاهی اوقات از درختان بائوبابی که پوک هستند به جای انبار یا پناهگاه استفاده می شود، همچنین از آنها به عنوان محل ملاقات – زندان و سرپناه استفاده شده است. مثلاً در زیمباوه از یکی از درختان به عنوان جایگاه ایستگاه اتوبوس استفاده می شد که گنجایش 30 نفر را داشت. در آفریقای جنوبی یکی از انها به عنوان دستشویی استفاده می شد.
تکثیر:
تکثیر بائوباب توسط کشت بذرهای آن صورت می گیرد.
: منابع
آدانسونیا یا بائوباب هشت گونه شناخته شده دارد که شش گونه از این درخت در ماداگاسکار یکی بومی سرزمین اصلی آفریقاست، دو گونه دیگر یکی در عربستان و یکی در استرالیا رشد می کند. بطور کلی در دشت های آفریقا ،استرالیا ،ماداگاسکار و هند، عمدتا در اطراف خط استوا یافت می شود. این درخت یکی از عجایب خلقت می باشد و در آفریقا به نام پادشاه درختان معروف می باشد.
خصوصیات گیاهشناسی:
ارتفاع این درخت به ۱۸ متر می رسد. میوه بائوباب به نام "نان میمون" شهرت دارد و طول آن به ۴۰ سانتیمتر می رسد. بخش اسفنجی این میوه دارای ماده ای لعاب دار و خوراکی است و رنگی مایل به قرمز و طعمی ترش و شیرین دارد و از آن برای معطر کردن نوشابه ها استفاده می شود. تنه بلند و بشکه مانند آن قهوه ای رنگ است و قطر آن به ۹ تا ۱۲ متر می رسد.
بائوباب وقتی نهال است مانند درختان معمولی است. اما هنگامی که عمرش به ۳۰ یا ۴۰ سال می رسد اتفاق عجیبی می افتد به این ترتیب که تنه درخت شروع به بزرگ شدن می کند و شاخه های نازک و تقریبا بی برگ آن پائین می افتد. شاخه های آن بسیار ضخیم می باشد. درخت بائوباب یک درخت برگ ریز است که هنگام زمستان فصل برگ ریزان آن می باشد که منظره این درخت از دور مثل این است که ریشه های گیاه بالای درخت قرار گرفته و حتی برخی این درخت را "درخت وارونه" نیز نامیده اند. گل ها ظرف ۲۴ ساعت از درخت سقوط کرده و در این هنگام دارای بوی نا خوشایندی می شوند.
درخت بائوباب درفصل بارانی سال، تنه درخت برجسته و متورم می شود تا شانه های نرم و اسفنج شکل آن آب را جذب کنند. می تواند تا ۱۲۰هزار لیتر آب را در تنه خود ذخیره کند. سپس در طول فصل گرما، آنگاه که درخت رژیم گرفته باشد از آبی که در خود ذخیره کرده استفاده می کند.
میوه آن بزرگ، تخم مرغی شکل (اغلب بیش از 120 میلیمتر) و پوشیده از کرک های قهوه ای مایل به زرد است. میوه دارای پوسته سخت و خشک و بذرهای سیاه رنگ، سخت و لوبیایی شکل است. سطح پودری میوه غنی از آسکوربیک اسید می باشد. این گیاه کند رشد می باشد.
خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:
فیل های تشنه از خرطومشان برای سوراخ کردن تنه درخت استفاده می کنند و از چوب نرم و مرطوب آن را می جوند. حتی افرادی که در صحرا هستند، می توانند با جویدن چوب بائوباب و مکیدن آب درونی آن، زندگی شان را نجات دهند.
میوه ترش بائوباب نیز مفید است به طوری که می توان از پوسته سفت آن به جای ظرف استفاده کرد البته مصرف هسته آن نیز ایرادی ندارد و می توان آن را خرد کرد و برای خوشمزه شدن سوپ استفاده کرد، یا می توان آن را بوداده و در تهیه قهوه استفاده کرد. همچنین نوشیدنی مقوی که از این میوه بدست می آید موجب شده که بائوباب نام مستعار (درخت لیموناد) را بخود بگیرد البته آن را (نان میمون) نیز می نامند، چون میمون ها آن را دوست دارند و از خوردنش لذت می برند.
گاهی اوقات از درختان بائوبابی که پوک هستند به جای انبار یا پناهگاه استفاده می شود، همچنین از آنها به عنوان محل ملاقات – زندان و سرپناه استفاده شده است. مثلاً در زیمباوه از یکی از درختان به عنوان جایگاه ایستگاه اتوبوس استفاده می شد که گنجایش 30 نفر را داشت. در آفریقای جنوبی یکی از انها به عنوان دستشویی استفاده می شد.
تکثیر:
تکثیر بائوباب توسط کشت بذرهای آن صورت می گیرد.
: منابع