حسین کرد شبستری

سلام

یکی از عبارت هایی که ممکن است هر چند وقت یک بار شنیده شود "قصه ی حسین کرد شبستری" است.

می خواستم بدونم محتوای این داستان چیست؟
آیا واقعا داستان خیلی بلندی است؟
آیا کسی لینک دانلود آن را دارد؟

با تشکر

داستان حسين كرد شبستري

داستان حسين كرد شبستري

روزگار اگر خوش است و اگر ناخوش ، اوّل به نام آن خدائي كه هيجده هزار عالم در فرمان اوست ، دوم بنام حبيب او محمد (ص ) وسوم به نام علي ابن ابي طالب .عهد ، عهد شاه عباس جنت مكان است و دوره ، دوره ي لوطي گري . شاه عباس سيصد وبيست پهلوان دارد ويكي هم " مسيح تبريزي " است . قد چون چنار و سر چو گنبد دوّار .تا تييغ مي اندازد و مي گويد يا علي مدد ، سر تا جگر گاه به يك ضربت مي شكافد و اژدها صولتيست كه قرينه ندارد .اما چند كلمه بشنو از " بوداق خان بلخي " و " قره چه خان مشهدي " ، كه چاكران شاه عباس اند و اما به فكر توطئه . دو پهلوان دارند به نامهاي " ببراز خان " و " اختر خان " و هركدام را چهل حرامي ِ ازبك در يمين ويسار . آنها را مي فرستند به سر تراشي شاه عباس و مسيح تبريزي كه چنانكه كاري ازپيش بردند خود لشكر آرايند و به يغماي تاج و تخت بيايند .آنها راه مي افتند و در بياباني دو راه مي بينند . يكي به اصفهان مي رفت و ديگري به تبريز . اخترخان ويارانش مي روند اصفهان و ببراز خان و حرامي هايش به تبريز . ببراز خان مي رسد تبريز و مي بيند كه شهريست آراسته ودر چشم اندازش صد وبيست محله . تا اسبها را عرقگيري كرده و جايي براي خود دست وپاكنند مي فهمند كه مسيح تبريزي ، در اصفهان است . ببراز خان و يتيمانش لباس مبدل پوشيده و ومي روند چهار سوق بازار كه صداي چكش به گوششان خورده و شصتشان خبردار مي شود كه هيا هوي ضرابخانه است و سكه به نام شاه عباس مي زنند . شب مي شود و هفت نفر از حراميان با پوست گرگ ، كمر ببراز خان را مي بندند و او با خنجري مخفي و شمشيري آشكار و فولادين در كمر و تبر زيني به دوش ، مي رود ضرابخانه و كشيكچيان را سر بريده و گاو صندوق را چون خمير مايه اي نرم از هم مي درد و با كوله باري از زر و زيور ، مانند برق در ميرود . همان شب چهل حرامي ها هم به خانه ي اعيان دستبرد زده و ريش وسبيل مردان مي تراشند تا بلوايي عظيم در شهر به پا شود . صبح كه مأموران مي روند ضرابخانه مي بينند عجب قربانگاهيست و تا خبر به " مير ياشار " حاكم تبريز مي برند تاجران و تاجر زاده ها را نيز سر تراشيده مي بينند . درحال عريضه به خدمت شاه عباس فرستاده و خواستار پهلوان مسيح در تبريز مي شوند . قا صد، گر د آلوده ميرسد به اصفهان و مدح وثناي شاه عباس مي گويد و شاه ، مسيح را مي فرستد كه علاج ببراز خان كند .اختر خان كه با لباس عوضي قاطي نوچه هاي شاه تو بارگاه بود تا از آتش افروزي ببراز خان و عزيمت مسيح به تبريز باخبر مي شود ، او و حرامي ها نيز از آن شب به بعد ، همه روزه كارشان مي شود دستبرد و سر تراشي اشراف .پهلوان مسيح ميرسد به تبريز و به دستور او ، شبانه در چهار سوق طبل بر مي زنند كه ببراز خان خود را آفتابي كند كه آرام و راحت از مردم گرفته است . ببراز خان خوشحال مي شود و به حرامي ها مي گويد اگر امشب را توانستم مسيح تبريزي را به دَرَك واصل كنم و ده ناخن پايش را با تر كه بر زمين ريزم يكي ازشما ها خبر به " قره چه خان " و " بوداغ خان " ببرد كه لشكر آورده و چشمه ي خورشيد را تيره و تار كنند .ببراز خان خورجين اسلحه خرمن كرده و سر تا پا غرق آهن و فولاد ، مي رود تا قد نامردي عَلَم كرده و مسيح را درخون بغلطاند .مي رسد چهار سوق و با آجري كه از ديوار مي كَنَد مي زند به كاسه ي مشعل كه مشعل هزار مشعل شده و بالاي همد يگرفرو مي ريزند. پهلوان مسيح نعره مي زند كه :" كيستي و اگر حمام مي روي زود است و اگر راه گم كرده اي بيا تا راه برتو بنمايم . " ببراز خان گفت : " به مادرت بگو رخت عزايش را بپوشد كه ببراز خان ازبك آمده تاسرت را گوي ميدان كند ." گرم تيغ بازي شده و تا قبه بر قبه ي سپر يكديگر آشنا مي كنند مي بينند كه هر دو قَدَرَند و اما نهايت ، در دَمدَمه هاي سپيده فرقِ مسيح مي شكافد و با ناله اي در مي غلطد . چند اجل برگشته هم با ناله ي مسيح سر مي رسند كه مثل خيار تر دو نيم گشته و بر زمين مي ريزند . ببرازخان مثل برق لامع ، به نهانگاهش سرازير مي شود و مسيح ، زخمدار و رنجور پا شده و در سر راهش به بارگاه ، صداي شيون از صغير و كبير مي شنود كه مي گويند بلاي ديگري نازل شده و يك غول بي شاخ ودم چند نفري را شقه كرده و عده اي صاحب عزايند . به مسيح تبريزي مي گويند كه او سراغ تورا مي گيرد و اسمش حسين است و اهل شبستر و از طايفه ي كُرد . به دستور مسيح اورا به بارگاه مي آورند كه مي بيند چوپان خودش " حسين كرد سبستري " است و رنداني مي خواسته اند گوسفندانش را بدزدند كه زده به كله اش و دزدان را لت وپار كرده است .مسيح كه اين شجاعت را از اوشاهد مي شود خوشنود شده و با خود مي گويد : " تامن جاني بگيرم امشب او را به اَ حداثي در چهار سوق مي فرستم كه شايد از عهده ي ببراز خان برآيد . "شبانه در چهارسوق طبل مي زنند و تا ببراز خان صداي طبل به گوشش مي خورَد در عجب مي شود . حراميان خبر از زخمي شدن مسيح آورده بودند . ببراز خان به چهار سوق رفته و تا تيغي در كاسه ي مشعل مي زند و نعره ي حريف به گوشش مي خورد تازه مي فهمد كه اين مسيح نيست و چهار قد مسيح هيكل دارد . حسين كرد شبستري مي گويد : " شب به خير پهلوان ! بفرما قليان حاضره! " ببراز خان مي گويد : " شب وروزت به خير، اما نيامده ام كه قليان بكشم . آمده ام مادرت را به عزايت بنشانم . " حسين كرد شبستري تا اين ناسزا را شنيد دست برد به قبضه ي شمشير آبدار و سر وسينه به دم تيغ داد وتا ببراز خان به خود آيد تيغ از فرق و حلق و صندوق سينه ي ببراز خان گذشت و رسيد بر جگر گاهش و آخر سر او را مثل دو پاره كوه ازهم بدريد . چهل حرامي ها كه در خفا بودند ناگه مثل مور وملخ بر سر حسين كرد شبستري ريختند و اما با فرياد " يا علي آقا مدد " ، سي ونه نفر را كشت و يكنفر را سر تراشيده و گوش بريد و گفت : " برو كه به هركس مي خواهي خبر ببر !" مردم تبريز تا ديدند و شنيدند كه حسين كر د شبستري چنين دلاوري هايي كرده او را ديو سفيد آذربايجان لقب دادند و حاكم تبريز وپهلوان مسيح ، به پاداش اين پهلواني او را ، زر و زيور دادند و پنجه ي عياري و زره هيجده مني و تيغي كه صد و يكمن وزنش بود . اسبي نيز از ايلخي حاكم كه به" قره قيطاس " معروف بود .حالا چند كلمه از اصفهان بشنو كه ازبكان ، هرشب چند خانه را دستبرد مي زنند و اختر خان شبي نيست كه در چهار سوق پهلواني را بر زمين نغلتا ند . شاه عباس كم كم داشت به فكر يك تد بيرجدي مي افتاد كه قا صدي رسيد و از فيروزي مسيح گفت و تهمتن زمان و يكه تاز عرصه ي ميدان حسين كرد شبستري . شاه عباس از اين خبر شاد شد و قاصد راگفت : " برگرد وبه مسيح بگو اگر در دستت آب است نخور و سپند آسا خود را به اصفهان برسان كه اختر خان آتشي روشن كرده كه دودش خواب از چشم مردم گرفته است . "پهلوان مسيح در عزيمت اش به اصفهان ديد كه بايد حسين كرد شبستري را نيز همراه خود ببرد كه حتما اختر خان ، از ببراز خان نيز قوي پنجه تر است و اين آتش جز به دست تهمتن دوران خاموش نخواهد شد . آفتاب صبح ، عالم را به نور جمال خود زيور مي داد كه آنها مثل شير غرنده ، پا در ركاب اسبان خويش نهاده و با گرد وخاك راه در آميختند . رسيدند به اصفهان و پهلوان مسيح اورا در كاروانسراي شاه عبا سي جا و مكاني داد و از او خواست يكي از شبها كه صداي طبل برخاست ، با غرق در يكصد و چهار ده پار چه اسلحه ، خود را به چهار سوق بازار برسان كه نبردي سخت درپيش خواهد بود . روز بعد ش حسين كرد شبستري به قصد تفرج از حجره زد بيرون و ديد صداي تار وكمانچه مي آيد . سراغ به سراغ رفت و ديد كه ميكده و مهمانخانه اي است و مجلس طرب به پا . صا حبش زيبا رخي بود نامش " كا فر قيزي ". در رقص، پياله از شراب كرده و دل وايمان به يك غمزه مي ربود . " كافر قيزي رقاص " ديد كه عجب پهلوانيست . پهناي سينه و گره بازويش مانند ندارد و شير نريست كه ميان نوچه هاي شاه نيز ، همتايي براي او نيست . حسين كرد شبستري ، زر و سيم به قدم " كافر قيزي ر قاص " ريخت و دو سه شبي را رفع ملالي كرد و شب چهارم بود كه نهيب طبل به گوشش خورد و بي درنگ از جا جست و رفت به حجره و با زره فولادي و شمشير آبديده خود را مثل اجل معلق به با زار رساند . خود را نزديك چهار سوق به كنجي نهان كرد وديد كه پهلوان مسيح ، زير چهار سوق نشسته و مشعلها در سوز و گدازند و طبالان همچنان در نوازش طبل . نگو كه در گوشه اي تاريك ، شاه عباس و شيخ بهايي نيز در رخت درويشي نذر بندي كرده و به تماشايند .القصه اختر خان رسيده و با ضرب شمشير ، مشعل ها را درهم مي شكند و پهلوان مسيح مي گويد : " خوش آمدي لو طي ! " اختر خان مي گويد : " تو هم خوش آمدي پهلوان . اما كاش نمي آمدي كه تو را در آسمان مي جستم و در زمين گير م آمدي ." اختر خان و پهلوان مسيح ، گرم تيغ بازي شده و قو چ وار در هم آميخته بودند كه نا گه يكي چون سكه ي صاحبقران نقش زمين شد و حسين كرد شبستر ي ديد كه پهلوان مسيح است وشير وار پيش تاخت . شاه عباس و شيخ بهايي ديد ند كه يك اجل برگشته اي دارد پيش مي تازد و مي گويد : " به ذات پاك علي ولي الله قسم كه سر ِ تو از بدن جدا مي كنم . " از سپر ها خرمن خرمن آتش به صحن نيمه تاريك چهارسوق مي ريخت كه با ضربتي، سپر اختر خان شكافت و از خود ونيم خود و عرقچين گذشت و بر فرقش جا گرفت . اختر خان فريادي كشيده و تا بر زمين افتد ازبكان از هر گوشه اي سر بلند كردندو اما او ، شيري بود گرسنه كه در گله ي روباه افتاده و از كشته پشته مي ساخت و هركس را مي ديد چهار حصه اش مي كرد .داروغه ها جان مسيح را ازميدان بيرون مي كشيدند كه ديد او نفسي دارد و گفت : " اگر نداني بدان كه اختر خان و حرامي ها را به مالك دوزخ سپرده و خود مي روم به پابوس امام رضا كه مي گويند قلندرا ن و درويشان را در مشهد ، گوش و دماغ مي بُرّند ."شاه عباس و شيخ بهايي جلو آمده و خواستند ببينند كه اين تهمتن كيست و ديدند غريبه است و اما اژدها مانندي بي قرينه . گفتند : " تو كيستي و چرا بعد از اين جانفشاني ، به بارگاه شاه عباس نمي روي كه خلعت بگيري و جهان پهلوان دربار شوي ؟ " گفت : " اصلم از شبستر است و نامم حسين و از طايفه ي كرد . اما جهان پهلواني و قتي مرا سزاست كه بروم ريش و سبيل " قره چه خان مشهدي " و " بوداغ خان بلخي " را بتراشم و به پيشگاه قبله ي عالم بفرستم كه تا چاكر شاه عباسند فكر خيانت نكنند. از آنجا هم مي روم به هندو ستان كه خراج هفت ساله ي ايران را بگيرم و بياورم كه مسيح مي گفت " شاه جهان " قلدري كرده و از دادن ماليات سر پيچيده است . " آنها تا بجنبند ديد ند كه او كبوتر وار سرازير شد و با خود گفتند : " اگر در عالم كسي مرد است " حسين كردشبستري " است . " القصه حسين كرد كه تصميم داشت آوازه ي مردي اش در دنيا بپيچد سوار " قره قيطاس " راه بيابان مي گيرد و مي رسد به مشهد و مي بيند روضه ي شاه غريبان امام رضا (ع) پيداست و رو مي كند به گنبد و مي گويد : " آمده ام تا تقاص گوش و دماغ هاي بريده ي قلندران و درويشان را بگيرم كه محبان مولا علي در رنجند . "چند روزي در لباس تاجري ، به پا بوسي صحن مطهر شتافت و و قتي كه بلد يّتي به هم رساند و از حصار و باروي " قره چه خان مشهدي " كه هم قسم و يتيم " بوداغ خان بلخي " بود ، سر در آورد شبي راكمند برداشت و آن را مثل زلف عروسان جمع كرده و با پنجه ي عياري و شمشير دو دم مصري به سر تراشي " قره چه خان " رفت .كمند را انداخت بر حصار و تا ديد كه چهار قلاب كمند مثل افعي نر وماده بر آن بند شد ، پا گذاشت به ديوار و مثل مرغ سبكبال بالا رفت . شبي بود مانند قطران سياه كه در آن نه سياره پيدا بود و نه پروين و نه ماه . از بالاي برج گرفته تا داخل قصر هركه را مي ديد مي زد بر رگ خوابش كه بيهوش افتد و نگويند كه مظلو م كشي كرده است . " مي رسد بالا سر " قره چه خان" واورا كه در عالم خواب بود با پنجه ي عياري از هوش مي اندازد و مي برد به باغ قصر و در مقابل چشمان اهل حرم و كنيز كان ، ريش و سبيلش را تراشيده و باضرب تركه ده ناخنش را مي گيرد و نامه اي بالا سرش مي گذارد كه نوشته بود : " من حسين كرد شبستري ام و نوچه ي تهمتن مسيح پهلوان نامي شاه عباس. قاصد ي از دوزخ كه ازبكان و دو پهلوان شما اختر خان وببراز خان را به درك واصل كرده ام . از فردا حرمت درويشان و قلندران محفو ظ باشد و به " بوداغ خان " هم بگو تا از كشته پشته نساخته ام همچنان يتيمي شاه عباس را بكند و فكر خيانت و شيعه آزاري نباشد كه اگر جز اين باشد به صغير و كبير رحم نخواهم كرد . "قره چه خان به هوش آمد و ديد كه ميان سر و همسر سر تراشيده افتاده و تا حكايت حال شنيد و نامه را خواند فهميد كه دستش رو شده و چه خطا ها كه نكرده و حالا خوب است كه شاه عباس خود نيامده كه اين حكمداري را از او مي گرفت و اما حالا به شكلي مي شود آب رفته را به جوي باز گرداند . " بوداغ خان " نيز كه در مشهد بود و قضيه را شنيد همرا ه با " قره چه خان " مصلحت را در چاكري شاه عباس د يد ه و دستور داد ند كه جارچيان جار بزنند و بگويند : " هر درويش و قلندري كه بر او ظلم رفته به دادخواهي بيايد و اگر كسي از گل نازك تر به آنها چيزي گفت سرو كارش با حكومت است . همه موظفند كه بيش از پيش، حرمت درويشان كنند كه تعصب از دين است . " مدت مديدي را حسين كرد شبستري در مشهد ماند و چون ديد كه اوضاع بر وفق مراد است سوار قره قيطاس شده ومانند باد صر صر و برق لامع رفت و رسيد به جايي كه كشتي ها به هندوستان مي رفتند . همرا مَركب و خورجين اسلحه اش سوار كشتي شد و اما در ميان راه نهنگي روي آب آمده و كشتي را طوفاني كرد و نزديك بود كشتي غرق شود كه حسين كرد شبستري تير خدنگ بر چله ي كمان گذاشت و تا شصت از تير رها كرد ، تير بلند شده و غرش كنان بر چشم نهنگ جاگرفت . نهنگ دور شد ه و صداي احسنت از صغير و كبير برخاست و تاجران زر و زيور به قدمش ريختند. اماهمه را باز پس داد و در عوض خواست سه مرتبه سجده ي شكر خدا را بجاي آورند كه تقد ير آدمي ، دست اوست . رسيد به خشكي و پرسان پرسان رفت به " جهان آباد " كه از " جهان شاه " ، ماليات هفت ساله ي ايران را بگيرد .دشت و هامون به زير سُم هاي قره قيطاس در لرزه بود كه رسيد به دروازه ي شهر . " بهرام گليم گوش " كه نگهبان دروازه بود تا حسين كرد شبستري را غريب ديد و غرق اسلحه ، جلو دارش شد و تا خواست بند دست ا و را بگيرد حسين كرد شبستري بر آشفت و چنان بر سرش زد كه نفس كشيدن را پا ك فراموش كرد . اجل برگشته هايي نيز پيش آمدند كه هر كس را تيغ بر كتف زد از زير بغلش در رفت . سپس نعره اي بر كشيد و گفت : " به جهان شاه خبر ببريد كه حسين كرد شبستري آمده و خراج هفت ساله ي ايران را مي خواهد . " جهان شاه كه از قبل آوازه ي حسين كرد شبستري را شنيده بود و حا لا هم چون مي ديد كه يلي مثل " بهرام گليم گوش " را سر بريده است و از كشته پشته ساخته در هراس شد و " طالب فيل زور " را به حضور پذيرفت . گفت : " اوّل به نيرنگ وتدبير و ديديد كه نشد تيغ با تيغ هم آشنا كنيد كه حتما تو لقمه چپش كرده و قور تش مي دهي . " حسين كرد شبستري كه وارد شهر شده و با لباس عوضي در مهمانخانه اي خوش مي گذراند ، به دسيسه ي زيبا رخي " شيوا " نام كه خبر چين دربار بود ، لو رفته و روزي كه صبح اش به حمام مي رفت " سربازان " طالب فيل زور "، بر پشت بام حمام رفته و سقف بر سرش خراب مي كنند كه نگو دست علي بالا سرِاوست و هنگام ريزش ستونها ، زير زميني پيدا مي شود با راه پله هايي كه به يك معبدي مي رسيد ." طالب فيل زور " كه مي بيند زير اين آوار اگر فيل هم بود مي مرد مژده به " جهان شاه " مي بَرد . اما حسين كرد شبستري كه ديد بلايي آمده بود و به خير گذ شت رفت سراغ " شيوا " كه فهميده بود كار ، كار اوست و در حال ، دوشقه اش كرد و بعد به ميدان در آمده و حريف خواست . " جهان شاه " هم به رسم و عرف زمان ، ميدان جنگي آراسته و در حير ت اينكه چگونه جان سالم به در برده " طالب فيل زور " را شماتت كرد . طالب فيل زور هم كه از اين همه جان سختي حسين كرد ، كفري شده بود بايك فيل ديوانه به ميد ان رفت .حسين كرد شبستري روزي تما م با آنها جنگيد و دمدمه هاي غروب بود كه نا گه نهيب بر آورد و چنان دست در حلقوم فيل برد كه طالب فيل زور سخت بر زمين خورد ه و جان به جان آفرين داد . فيل را نيز چنا ن چرخي داد كه مغز از سرش سرازير شد . " جهان شاه " طبل صلح زد و با پيشكش بسيار و با دادن ماليات هفت ساله ي ايران ، حسين كرد شبستري را عزت فراوان كرد و بر بازوبند او مُهر ي زد و متعهد شد كه خراج ايران را سال به سال تقديم كند و تا او بر تخت است هيچ كدورتي پيش نيايد .حسين كرد شبستري كه قبلا به اصفهان قا صد فرستاده بود و مردم و دربار ، شهر را آيين كرده بودند تا از او استقبال كنند ، درميان جشن و سرور و با قطاري از كاروان كه همه باج و خراج " جهان شاه " بودوارد اصفهان مي شود . شاه عباس او را نوازش بسيار كرده و خلعت لايق مي دهد و تا فلك كج مدار ، آن برهم زننده ي لذات ، با او هم مثل هركس ، از سر لج بر نمي آيد ، با عيش و فخر تمام زندگي مي كند (عليرضا ذ يحق حماسه و محبت در ادبيات شفاهي آذربايجان

ولی اینجا نوشته تعداد صفحات کتاب 224 !؟

منم خودم چند وقت پیش این داستان برام سوال شد تو اینترنت سرچ کردم این داستان رو از یکی از وبلاگ ها ذخیره کرده بودم متاسفانه آدرس وبلاگ رو ذخیره نکرده بودم ولی فکر کنم این چکیده مطلب بود

اره e-art
این چکیدست
داستان حسین کرد شبستری هم یادم نیست قضیش چی بود
ولی فکر کنم دلیلش این بود که حسین کرد شبستری ماجراهای فراوونی براش پیش میومده!!
این یه لینک pdf برای اون
http://bookha.persiangig.ir/hoseein%20Kord.pdfhttp://iran-eng.com/showthread.php?t=49427