آدم های صبور یه خصوصیت عجیب دارن
بی نهایت لبخند میزنن!
این لبخند شاید توو نگاه اول حس گذشت بده
اینکه " هر زخمی زدی، هرچیزی که گفتی فدای سرت، من فراموش میکنم."
ولی آدم های صبور هیچوقت هیچ چیزی رو فراموش نمیکنن، زخما رو می شمارن
حرفا رو مرور میکنن و هم چنان لبخند میزنن...
یه روز که صبوری دیگه...