نتایح جستجو

وه که جدا نمی شود نقش تو از خیال من / تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من ناله زیر و زار من زارتر است هر زمان / بس که به هجر می دهد عشق تو گوشمال من

از کوی مغان نیم شبی ناله نی خاست / زاهد به خرابات مغان آمد و می خواست من کعبه و بتخانه نمی دانم و دانم / هر جا که تویی قبله ارباب دل آنجاست

ای صبر پای دار که پیمان شکست یار / کارم ز دست رفت و نیامد به دست یار برخاست آهم از دل و در خون نشست چشم / یا رب ز من چه خاست که بی من نشست یار

قربانت:)

برنامه شماره 421 یک شاخه گل رو گوش می کنم فوق العادست...با صدای استاد محمودی خوانساری

درود بر آبی دلان

ماه چنین کس ندید خوش سخن و کش خرام ماه مبارک طلوع سرو قیامت قیام سرو درآید ز پای گر تو بجنبی ز جای ماه بیفتد به زیر گر تو برآیی به بام

از خودم . . . یک بارِ دیگر تلاش کردم و قلم را عریان به حجله ی دفتر فرستادم فایده ای ندارد نطفه ی کلمات منعقد نخواهد شد تنهایم گذاشته اند واژه ها و حالا مثلِ تشدید که جایی ندارد میانِ الفبا وصله ای ناجور شده ام برای زندگی

از خودم . . . ننگ بر مدرسه! غلط بود هر چه آموختم الفبا تو بودی ادبیات معنایِ شعرِ چشمهایِ تو تاریخ با تولد تو آغاز می شود جغرافیا، پهنه ی لبانت و ریاضیات مساحتِ اتصالِ من و توست فراموش کن جاذبه را ما فقط به دور هم می چرخیم

از خودم . . . یک شب که خیالِ خواب رویا شده بود / خورشید میانِ کوچه پیدا شده بود رد می شد و لحظه ها برایم صدبار / دلگیرتر از غروب دریا شده بود

با ازدواج نکردن

ی رباعی از خودم . . . نقاش ازل چو می کشیده است مرا / از شادی و خرّمی بریده است مرا از هستی ما به نیستی رفته و باز / منت بنهد که آفریده است مرا

شعری از خودم . . . . چندی است که در خانه قرنطینه شدیم / حساس به پبچ و تابِ در سینه شدیم بر پیکرمان ز بس که صابون زده ایم / چون نرم تنان شبیه نرمینه شدیم

شعری نویی از خودم . . . . هیچ از خاطرم آن روز نرفته است هنوز در خیابان دیدم کودکی بود نه بیش از ده سال که کنار پدرش پسته ها را به من و ما می داد پسته هایش خندان پدر از شدت فریاد و هوار رنگ رخساره ی خود باخته بود پسته دارم پســـــــته کودک اما انگار بغض را بازدم و دم می کرد مدتی محو تماشای پسر و...

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست / مست از می و می خوران از نرگس مستش مست در نعل سمند او شکل مه نو پیدا / وز قد بلند او بالای صنوبر پست

با محمود فکری ای که بیشتر بدرد امام جماعت مسجد محل میخوره بعیده چیزی بشیم امسال، حداقل از لحاظ کیفیت بازی

این پیام (به گفته باشگاه) 1 ژانویه 1970 برای من ارسال شده، یعنی 3 سال پس از فوت دکتر مصدق! دارم میگردم شاید از درباره غزنوی هم پیامی بود...

در رهگذار گمشدگانِ غبارها / بر بادها نوشته بسی یادگارها کز این گذر گذشته فراوان سوار و اسب / نه از اسب خبری آمدست نه سوارها رفتند و گمشدند و از آنان فسانه ای / بر جای مانده در نفسِ روزگارها . . یاد باد هر چه ز ما ماند در این دِیرِ خراب . . دلتنگ همه دوستان شاد باشید و آبی...

موش تو سوراخ نمیرفت جارو به دمش میبست

قصه های وحشی فووووووووق العاده بود