اي آتش مرا درياب! كه در آتشي دائمي ميسوزم!
با اشك به خويش سكون ميبخشم، ولي ديده گانم نيز ديگر رمقي ندارند...
خدايا به تو پناه ميبرم، مهر خود را آنچنان در وجودم جايگزين كن، تا جايي براي عشق ديگران نماند...
سراپاي وجودم را چنان مسخر اراده خويش نما كه به ديگري نيانديشم
«شهيد چمران»