افســــوس که این عمــــــر گران مــــــایه گذشــــت چون وقـــت زوالــــی اســــت که از ســــایه گذشــــتهمــــــچون گل زیبـــــا بـــــه خران ســــوق نـــمــــــوده پژمــــــرده و فرســــوده ز پیرایه گذشــــتانـــدام دل ارام و همــــــان صـــــورت زیبـــــا دل بـــــرده ز عاشــــق که چه بـــــی مــــــایه گذشــــت هی هات که عمــــــری بـــــه بـــــطالــــت ســــپری شــــدبـــــا دســــت تهی در ره ســــرمــــــایه گذشــــتهر روز نـــدایی رســــد ای خفته بـــــپا خیزبـــــین غافلــــه رفتنـــد که همــــــســــایه گذشــــتدر بـــــدرقـــه همــــــســــفران عازم ره بـــــاش دیری نـــشــــود بـــــر تو همــــــین پایه گذشــــتاز بـــــهر تلــــافی رقـــی از صـــــدق و صـــــفا گیردر صـــــدق و عمــــــل انـــچه که دیر ایه گذشــــتان کار مــــــکن زان که پشــــیمــــــان شــــوی اخرمــــــهری که ز مــــــادر بـــــشــــود دایه گذشــــتای یاســــین زن دســــت بـــــه دامــــــان ولــــایش ران مــــــلــــخ از مــــــور بـــــود هدیه گذشــــت