mani24
پسندها
36,383

ارسال های پروفایل آخرین فعالیت ارسال ها درباره

  • به مجنون گفت روزي عيب جوئي - كه پيدا كن به از ليلي نكوئي- كه ليلي گر چه در چشم تو حوريست -به هر جزوي ز حسن وي قصوريست -ز حرف عيب جو مجنون بر آشفت -در آن آشفتگي خندان شد و گفت- اگر در ديده ي مجنون نشيني -به غير از خوبي ليلي نبيني - تو كي داني كه چون نكوئيست؟- كز و چشمت همين بر زلف و روئيست - تو قد بيني و مجنون جلوه ي ناز- تو چشم و او نگاه ناوك انداز- تو مو بيني و مجنون پيچش مو - تو ابرو او اشارت هاي ابرو - دل مجنون ز شكر خنده خونست - تو لب مي بيني و دندان كه چونست - کسی کاو را تو لیلی کرده‌ای نام نه آن لیلی‌ست کز من برده آرام -اگر می‌بود لیلی بد نمی‌بود
    صدا زد سر زده سر داد دادی؟

    سر پر باد خود بر باد دادی

    صدا زد سر زدی بر بام عشاق

    برفتی با صلابت سوی آفاق

    نوا سر دادی که ای عالم همینم

    که با عشقم به آخر من عجینم

    تو فریادی ز مستی سر دادی

    به عشق دنیوی تو پر دادی

    بگفتی تا قیامت من همینم

    برای عشق او هم چون زمینم

    که گر با تیشه ی حرفی بکوبد

    زمین از عشق برایش گل بروید

    من او را همچون ابری دوست دارم

    که عشق را بر دل سنگش ببارم

    من او را مثل باغی می پرستم

    برایش هر دمی بادی فرستم

    ولکن از خودم چیزی ندارم

    ز عجز خود همیشه بیم دارم

    که یا رب عشق من نفرت نگردد

    به یارم زین سبب خفت نگردد

    نگوید عشق من او را چه لایق؟

    مگس را با عقاب ناید علایق

    بداند عشق من او را بخواهد

    تواند درد عالم را بکاهد

    بداند من همین هستم که هستم
    که تا هستم من او را می پرستم

    بداند نیمی از عمر گرانم

    برایش تا ابد تحفه گذارم

    بداند هر چه زهر در کام من ریخت

    هر آنچه از دلم با سختی آمیخت

    برایم هم چو شهد شیرین و زیباست

    برای عاشقان تلخی یه رویاست

    برایم عشق مجنون یک معماست

    که با یادش همیشه عشق سر پاست

    که لیلی هم چون او، من را نخواهد

    برای عشق من ارزش نداند

    ولی من نیز مثال سمبل عشق

    که مجنون است برایم غایت عشق

    بگویم گر نبودش هیچ میلی

    چرا قلب مرا بشکست لیلی

    برایم عزم فرهاد یک سوال است

    سوالم تا قیامت بی جواب است

    که با یک تیشه ای کز جان خود ساخت

    چنین دنیایی بی مهر هم به او باخت

    که با هر ضربه ای بر بیستون زد

    زمین با بی توانی ناله ها زد

    ولی شیرین نا کس بی وفا شد

    دمی از عشق فرهادش جدا شد

    ز بی مهری برایش پیک فرستاد

    برایش متنی از مرگش فرستاد

    بگفتش بیستون را نیک کندی

    برای عشق ز دنیا دل بکندی
    ولی شیرین ز دنیا رخت بر بست

    تو هم عشقش به مرگی دادی از دست

    همه گفتند که فرهاد می تواند

    که عشقش را به خاموشی سپارد

    ولی فرهاد ما عشقش الهی است

    برایش جان معشوقش بها نیست

    ز شیرین او فقط عشقش ملاک ست

    برایش جسم و جان او بهانست

    چنین کذبی که با نیرینگ دیرین

    چنین کرد مرگ را بر مرد شیرین

    که فرهاد آنچنین چشم از جهان بست

    که تا هست این جهان فریاد او هست

    به ناگه مرد عاشق جان خود باخت

    ولی دنیای بی رحم هم به او باخت

    که عشقش بازی عشق تورا برد

    برای اسم عاشق عزت آورد

    منم مجنون این دور زمونه

    همون فرهاد که بی شیرین می مونه

    تویی بازی که با تیغ سر انگشت
    تمام هستی ام را یک به یک کشت

    ولی از عشق خود چیزی نخواهم

    سراسر هستی ات را دوست دارم

    ولی این خواسته ام را تو ادا کن

    برای لحظه ای قلبم جلا کن

    که شاید آخرین شخصی تو باشی

    که بر زخمهای من مرحم بپاشی

    اگر روزی شنیدی دیگه نیستم

    نبودم تا سر عشقت بایستم

    برای آنچه من از عشق نشاندم

    برای عشق تو اشکها فشاندم

    برای لحظه ای بر من نظر کن

    قطره ای از اشک نثار روح من کن

    تو این آتش برایم سرد تر کن

    و الا هر چه خواهی با دلم کن!
    به چه می‌خندی تو ؟

    به مفهوم غم‌انگیز جدایی،به چه چیز ؟

    به شکست دل من، یا به پیروزی خویش ؟

    به چه می‌خندی تو ؟

    به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد.

    یا به افسونگری چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد.

    به چه می‌خندی تو ؟
    من دلم تنگ می شود
    برای تو
    برای هرآنچه که تکانم می دهد
    تـــــا تــامل خـــویش
    بـــــــرای خاطراتمان
    چیزهایی که تو، توهم می خوانیشان
    دلــم کــه تنـــگ می شــود
    پای لحظه های خالی از تو
    بــساط اشک پهن می کــنم
    گوش خیالم را به گذشته می چسبانم
    صدایت را از امواج پراکندهی زمان جمع می کنم
    پژواک صدایت بر دیوار ذهن می کوبد
    پر از آواز می شوم از تو
    مگرغیر از این است
    که توهم هم وجود دارد؟
    باشد ...
    به خودم دروغ نمی گویم!
    اما به حقیقت دقایق پریشان عاشقی سوگند
    دلم برای این توهم تنگ می شود
    ...
    زودتر بيامن زير باران نشسته ام و انتظار تو را می‌کشم چتری روی سرم نيست می‌خواهم قدم‌هايت را، با تعداد قطره‌های باران شماره کنم تو قبل از پايان بارانمی‌رسی يا باران قبل از آمدن تو به پايان می‌رسد؟ مرا که ملالی نيست حتی اگر صدسال هم زيرباران بدون چتر بمانم نه از بوی ياس باران‌خورده خسته می‌شوم نه از خاکی که بارانغبار را از آن ربوده است. هروقت چلچله برايت نغمه‌ی دلتنگی خواندو خواستی ديوار را از ميان ديدارهايمان برداری بيامن تا آخرين فصلباران منتظرت می‌مانم
    دخترك تنهاي تنها

    دخترک تنهای تنها در کنار جوی آب
    با خودش يا با ترازويش سخن ها داشت باز
    قصه زيبای تکراری بی پايان او
    « روزی از نو » بود و شب های دراز

    شخصیت های درون قصه اش
    آدمک هایی عجیب و بس غریب
    خنده هاشان گریه دار و ظاهری
    درد هاشان بی فراز و بی نشیب

    آدمک هایی به سرعت در گذر
    گرد و خاک کقششان بر جان من
    من همانم دختری در رهگذار
    این ترازو قصه ایمان من

    صبح های زود از بعد نماز
    خواب دیگر از دو چشمم می پرد
    کوچه تاریک است و مملو از خدا
    قصه امروز را می پرورد

    کم کمک از وزن های مختلف
    آدمک هایی هویدا می شود
    کوچه روشن تر شده٬‌ کو پس خدا؟
    کوچه بی تو ای خدایا٬ می شود؟‌

    مردی از ره می رسد با وزن کم
    عينکی تاريک بر چشمان او
    چشم او تاريک و مملو از خدا
    پس خدا اينجاست٬ در ايمان او

    مرد بينا جنسش از جنس خداست
    صاف و پاک و ناطق و ساکت ضمير
    نيک می بيند در اين دنيای پاک
    کور آدم های در پيله اسير

    مرد را٬ هر روز٬ وزنش می کنم
    وزن او کمتر و کمتر می شود
    خود به من گفته است فردا ديگر او
    با خدا وزنش برابر می شود
    گاهي كه دلم به اندازه ي تمام غروبها مي گيردچشمهايم را فراموش مي كنم اما دريغ كه گريه ي دستانم نيز مرا به تو نمي رساندمن از تراكم سياه ابرها مي ترسم و هيچ كس مهربانتر از گنجشكهاي كوچك كوچه هاي كودكي ام نيست و كسي دلهره هاي بزرگ قلب كوچكم را نمي شناسدو يا كابوسهاي شبانه ام را نمي داندبا اين همه ، اين تمام واقعه نيست از دل هر كوه كوره راهي مي گذردو هر اقيانوس به ساحلي مي رسدو شبي نيست كه طلوع سپيده اي در پايانش نباشداز چهل فصل دست كم يكي كه بهار است من هنــوز تورا دارم.
    ...

    جاده اسم منو فریاد میزنه

    می گه امروز روز دل بریدنه

    کوله باری که پر از خاطره هاست

    روی شونه های لرزون منه

    ...

    پشت سر گذاشتن خاطره ها

    با همه ی دلبستگی ها

    خیلی سخته ولی چاره ندارم

    جاده فریاد می زنه بیا

    ...

    جاده آغوششو وا کرده برام

    منتظر مونده که من باهاش بیام

    قصه ی تلخ خداحافظی رو

    می خونم با اینکه بسته س لبام...
    گفتمش: دل مي‏خري؟! پرسيد چند؟! گفتمش: دل مال تو، تنها بخند. خنده كرد و دل ز دستانم ربود تا به خود باز آمدم او رفته بود دل ز دستش روي خاك افتاده بود جاي پايش روي دل جا مانده بود
    باغ من.
    آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

    ابر ، با آن پوستین سرد نمناکش.

    باغ بی برگی، روز و شب تنهاست،

    با سکوت پاک غمناکش.



    ساز او باران ، سرودش باد.

    جامه اش شولای عریانی ست.

    ور جز اینش جامه ای باید،

    بافته بس شعله ی زر تار پودش باد.

    گو بروید ، یا نروید ، هر چه در هر جا که خواهد یا نمی خواهد.

    باغبان و رهگذاری نیست.

    باغ نومیدان ،

    چشم در راه بهاری نیست.



    گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد،

    ور به رویش برگ لبخندی نمی روید،

    باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست ؟

    داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید



    باغ بی برگی

    خنده اش خونیست اشک آمیز.

    جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

    پادشاه فصلها،پاییز.
    دخترک خندید و
    پسرک ماتش برد !
    که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
    باغبان از پی او تند دوید
    به خیالش می خواست،
    حرمت باغچه و دختر کم سالش را
    از پسر پس گیرد !
    غضب آلود به او غیظی کرد !
    این وسط من بودم،
    سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
    من که پیغمبر عشقی معصوم،
    بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
    و لب و دندان
    تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
    و به خاک افتادم
    چون رسولی ناکام !
    هر دو را بغض ربود...
    دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
    " او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! "
    پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
    " مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! "
    سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !
    عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !
    جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،
    همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
    این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت
    من به تو خنديدم
    چون كه مي دانستم
    تو به چه دلهره از باغچه ی همسايه سيب را دزديدي
    پدرم از پي تو تند دويد
    و نمي دانستي باغبان باغچه همسايه
    پدر پير من است
    من به تو خنديدم
    تا كه با خنده خود پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
    بغض چشمان تو ليك
    لرزه انداخت به دستان من و
    سيب دندان زده از دست من افتاد به خاك
    دل من گفت: برو
    چون نمي خواست به خاطر بسپارد
    گريه تلخ تو را
    و من رفتم و هنوز
    سالهاست كه در ذهن من آرام آرام
    حيرت و بغض تو تكرار كنان
    مي دهد آزارم
    و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
    كه چه مي شد اگر باغچه خانه ما سيب نداشت
    تو به من خنديدي و نمي دانستي
    من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
    باغبان از پي من تند دويد
    سيب را دست تو ديد
    غضب آلود به من كرد نگاه
    سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
    و تو رفتي و هنوز،
    سالهاست كه در گوش من آرام آرام
    خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
    و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
    كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت
  • بارگذاری...
  • بارگذاری...
  • بارگذاری...
بالا