ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ..
ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﺮﺕ
ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﯽِ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭﻩ ﻭﻗﺖ..
ﻭ ﭘﻨﺠﺮﮤ ﺩﻝ ﺭﺍ
ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣُﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺍﻧﺰﻭﺍﯾﯽ ﮐﻪ
ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺁﻏﻮﺷﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ...
شبیه کلاغی که
دل از مترسک بریده
به لانه بر میگردم.. تا
در محیطِ هاشور خوردۀ بی کسی هایم
خـودم را قـانع کنم که
بالاتر از سـیاهی
رنگِ تنهایی است.. که
در امـــتدادِ یأسِ یک غروبِ جمعه
بر چهار دیواریِ نمورِ خیالم، پاشیده است..