و بعضی ادم ها
چقدرررررر
از خود خوب
خوبترند.
کمیاب اند
نایاب اند
نازنین اند
مثل برف همین روزهای پایانی پاییز
لطیف وخنک و کوتاه اند.
تکبری ندارند
اما در رفتارشان سنگین اند.
درشتی نمیکنند
و نیک سخن میگویند
باری بر روی شانه ات نمی شوند.
بغضی درون گلویت نمی کارند.
سینه ات را سنگین نمیکنند.
برعکس
هرگاه که حوالیشان باشی
عجیب
حال گرفته ات
را خوب میکنند.
دلت می خواهد همیشه
تکه ایی از ان ها را همراهت داشته باشی
و هرجا سرگردانی
و ندانم کاری
و تنهایی
امانت را برید
چشمانت را ببندی
ان تکه را روی سینه ات بگذاری
نفسی عمیق بکشی
و ارام بگیری.
می ترسی به بودنشان
به خوبی هایشان
به مهر واقعی اشان
عادت کنی.
پس سعی میکنی
سکوت کنی
زیاد نمانی
و اذیتشان نکنی
سعی میکنی
خوبی هایشان را بفهمی
و درسینه ات بنشانی
و مثل انها
کمیاب اما بابرکت باشی.
اهاای ادم های کم یاب و دوست داشتنی
جانتان همیشه سلامت.