تولد و مرگ اجتناب ناپذیرند ،فاصله این دو را زندگی كنیم.

[kazemmaghoul]

 

[Erfan_K]

"درست است كه انسانها بي اختيار زاده ميشوند و بي اختيار ميميرند، ولي قبول كن كه تنها مفهوم تولد بيرون آمدن از رحم مادر و تنها مفهوم مرگ بيحركتي قلب نيست. تولد و مرگ مفاهيم ديگري هم ميتوانند داشته باشد.
در مفهموم اول اگر ما براي تولد خود قادر به تصميم گيري نبوديم، براي فرزندانمان كه ميتوانيم، نيازي به بازگوئي اين نكته نيست كه فرزندان من و تو بدون تصميم ما متولد نمي شوند. درست است كه من و تو قادر نيستيم كه نميريم ولي ميتوانيم آنرا به تاخير بياندازيم. امروز عالم عامل تحميل اراده بشر در مسائل و موارد بسياري است كه چندي قبل فكرش را هم نميكرديم. فردا بي شك مرگ را هم در چنگال علم خواهيم داشت. بعلاوه برداشتي كه ما از تولد و مرگ داريم، ممكن است متفاوت باشد. من فكر ميكنم انسان زماني در حقيقت متولد ميشود كه به شناختي واقعي و روشن از محيط خود وافرادش دست ميابد. و آن هنگام كه قادر به درك واقعيات و مبارزه اي انسان نباشد و از زندگي بهراسد مرده است.
زندگي با جوشش انديشه آغاز و با خاموشي آن تمام ميشود. بر اين مبنا حد فاصل بين اين جوشش و خاموشي زندگي است. زندگي هيچ گاه ملال آور نيست. بلكه ايمان به بيهودگي زندگي ارتجاعي است. چون اولين نتيجه منطقي چنين عقيده اي عدم تحرك و خواب آلودگي و تن آسائي خواهد بود، در حاليكه دنياي من و تو بايد دنياي تحرك و سازندگي باشد. ما حق نداريم به دست آويز اينكه سر انجام خواهيم مرد، درويش وار به كنجي بخزيم و در عين اينكه نفس ميكشيم مرده اي بيش نباشيم. دنيا تنها از آن من و تو نيست كه تصميم به آباد نكردنش بگيريم و آنچه بر ما كردند بر ديگران بكنيم. دنيا مال انسانهاست، انسانهايي كه هستند و آنها كه بعد ها خواهند بود. ما سربازان رزم زندگي هستيم، درفشمان هم زندگي ساز است،‌نه زندگي بر انداز. قدرتمان ناشي از قدرت انسانها خواهد بود، همان سان كه زبونيمان معلول خودمان است. ميخواهم باور داري كه زندگي بي فايده نيست. حتي زندگي آنان كه فاقد جوشش انديشه اند. چون زماني خواهد رسيد كه همه براي نبردهاي تازه تري از نو زائيده شويم.
زندگي نبرد انسانهاست، در اين نبرد خواستهاي فراواني پيش رو داريم. خواست ما چيزي نيست كه بتوان از آن چشم پوشيد، چون آنچه ما ميخواهيم خواست همه انسانهاست. "