هر روز صبح توی مسیرم تا محل کار، پیرمرد بلیط فروش بی.آر.تی را می بینم. باجه ی بلیط فروشی اش نزدیک ایستگاهی است که من از ماشین پیاده می شوم. از مشتری های پر و پا قرص این پیرمرد بلیط فروشم.
همیشه فکر می کردم که پیرمرد چه شغل سختی دارد؛ غیر از اینکه باید همه ی روز در یک اتاقک فلزی یک نفره بنشیند و سرمای زمستان و گرمای تابستان را تحمل کند، باید ترافیک شهر را هم تماشا کند و به صدای آزاردهنده ی بوق ماشین ها هم گوش کند و با حوصله پاسخگوی سؤال های بی شمار مردم باشد و به آنها آدرس بدهد.
این دلیل ها برایم کافی است تا هر روز صبح به پیرمرد بلیط فروش لبخند بزنم تا با لبخند من به استقبال بوق و ترافیکی برود که من یکی طاقت چند لحظه اش را هم ندارم. شاید همین لبخند من تحمل لحظه های تنهایی اتاقک فلزی را برایش آسان تر کند.
دیروز که از اتوبوس پیاده شدم دیدم پیرمرد حواسش به من نیست. داشت یک عابر را راهنمایی می کرد. حدس زدم که باز آدرس می دهد. زیر لب خندیدم و آرام با خود گفتم: «امروز موج مثبت را از دست دادی!» به سرعت رفتم بالای پل عابر پیاده تا از خیابان رد شوم.
از روی پل به پایین نگاه کردم: پیرمرد از باجه ی بلیط فروشی بیرون آمد و بالا روی پل را نگاه کرد. ایستادم. پیرمرد دست راستش را بالا آورد و تکان داد و لبخند ی زد که از آن فاصله ی دور هم معلوم شد. خیلی تعجب کردم. برگشتم و اطرافم را نگاه کردم؛ تنها عابر روی پل من بودم. پیرمرد برای من دست تکان داده بود! به من خندیده بود! لبخندش را بی جواب نگذاشتم؛ با خوشحالی چنان لبخندی زدم که فکر کنم دندان های آسیام هم دیده شد.
دیروزم را با یک انرژی عالی و مثبت تمام کردم. تمام روز لبخند روی لبم بود. غیر از کارهای روزانه بعضی از کارهای عقب افتاده را هم انجام دادم و دست آخر هنوز انرژی زیادی برایم مانده بود.
دیشب مثل تمام شب های قبل، تمام روزم را مرور کردم و برای اولین بار به خودم بیست دادم. نمره ای که فقط از یک لبخند شروع شده بود و روزم را عوض کرده بود. زیر نمره ی بیستم نوشتم: لبخند را از هم دریغ نکنیم.
علیرضا تاجریانسه
سایت پنج روز
) خوش به حالت كه هر روز صب با اين آدما در ارتباطي منم خيلي دوست داشتم هر روز تو مسير سركارم انرژي مثبت بگيرم
