حلقه گمشده داروین پیدا شد؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟
جویندگان فسیل، بقایای آنچه را که احتمالا جد مستقیم انسان است و بیش از ۴ میلیون سال قبل می زیسته پیدا کرده اند. کشف بقایای این موجود کهن به دانشمندان کمک کرده است شکاف هایی بزرگ در مرحله ای مهم از تکامل انسان را پر کنند. پروفسور تیم وایت از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و همکارانش این گنجینه فسیلی را در منطقه اواش میانی در اتیوپی کشف کرده اند. آنها این یافته ها را که می گویند به گونه ای به نام «آسترالوپیتکوس آنامنسیس»(Australopithecus anamensis) تعلق دارند در نشریه نیچر تشریح کرده اند.
آسترالوپیتکوس یک نوع اصلی کهن از موجودات انسان نما یا همان هومینیدهاست. عموما تصور می شود که نوع ما انسانها، هومو، از این گروه تکامل یافته باشد. بنابراین رابطه آسترالوپیتکوس با هومینیدهای دو پای حتی قدیمی تر، برای درک سرمنشاء پیدایش ما انسان ها اهمیت اساسی دارد.
وقتی دانشمندان بقایای ۱/۴ میلیون ساله آنامنسیس را در کنار فسیل های یافته شده در همان ناحیه کلی از اتیوپی قرار می دهند، به این نتیجه می رسند که این نمونه ها ظاهرا سیر تکامل میان گونه های قدیمی تر و جدیدتر را کامل می کند. تیم وایت گفت: «نکته با اهمیت در مورد این سلسله اتیوپیایی این است که آنامنسیس بین هومینیدها قدیم تر و اخیرتر جای گرفته است.»
انسان میانیاین یافته شکاف میان یک گونه کهن تر به نام آردیپیتکوس رامیدوس با قدمت ۴/۴ میلیون سال و گونه های تازه تر موسوم به آسترالوپیتکوس آفارنسیس که در حدود ۴/۳ میلیون قبل در اواش میانی می زیستند را پر می کند. آسترالوپیتکوس آنامنسیس نقش واسطه را میان این دو بازی می کند؛ نه فقط از لحاظ ترتیب زمانی بلکه همچنین به لحاظ آناتومی. گونه آنامنسیس برای دانشمندان تازگی ندارد، اما محققان می گویند که این اولین بار است که نشان داده می شود این سه گونه به ترتیب زمانی و در یک مکان، یکی پس از دیگری ظاهر می شوند.
یک توضیح ممکن برای این کشف این است که یک گونه به سادگی به گونه دیگر تکامل یافته است. یک احتمال دیگر این است که آسترالوپیتکوس ابتدا به عنوان انشعاب فرعی آردیپیتکوس ظهور کرد. براساس این نظر، گونه مادر برای مدتی در کنار گونه دختر می زیسته تا اینکه منقرض شده است.اما هیچ نشانه ای مبنی بر اینکه این سه گونه همزمان در اتیوپی زیسته باشند یافت نشده است.
شکافی که هنوز باز است.تیم وایت توضیح داد: «فکر می کنم بتوان بدون اغراق استدلال کرد که شواهد ضمنی استوار بر جغرافیا و زیستگاه، نشانگر تکامل یکی از گونه ها به دیگری است و آنچه ما اینجا ناظر آن هستیم همانا شکل گرفتن مرحله دوم تکامل انسان یعنی پیدایش آسترالوپیتکوس است.»کشفیات تازه تا حدودی شکاف میان آردیپیتکوس و آسترالوپیتکوس را پر می کنند اما نه به طور کامل. پروفسور وایت گفت: «شکاف کاملا پر نمی شود؛
یک شکاف بزرگ پر شده اما دو شکاف کوچکتر ایجاد شده است. ما اکنون شکافی میان ۴/۴ میلیون سال قبل و ۱/۴ میلیون سال را پیش چشم داریم. این یعنی ۳۰۰ هزار سال؛ که با مقیاس های انسانی زمانی بس طولانی است، اما نه در مقیاس های زمین شناسی.»این فسیل ها متعلق به حداقل ۸ موجود بوده است و شامل بزرگترین دندان نیش متعلق به یک هومینید، قدیمی ترین استخوان ران شناخته شده از آسترالوپیتکوس و همچنین استخوان های دست و پا از این موجود است.
فسیل 47 میلیون ساله موجودی شبیه به میمون پوزه دار ماداگاسکار که به طرز خارق العاده ای سالم باقی مانده است در آمریکا رونمایی شده است.
این فسیل به قدری سالم مانده که می توان رد به جا مانده از پوستش بر سنگ را دید و حتی آثار آخرین غذایی که خورده پیداست.
ادعا می شود این فسیل که "آیدا" نامگذاری شده "حلقه گمشده" میان پستانداران عالی امروزی - میمون ها و انسان - و خویشاوندان دورتر آنهاست.
اما برخی کارشناسان مستقل به دیده تردید به این ادعا می نگرند و به علاوه به سر و صدای زیاد پیرامون معرفی آیدا انتقاد داشته اند.
این فسیل در موزه تاریخ طبیعی آمریکا در نیویورک و توسط شهردار این شهر رونمایی شد.
هرچند جزئیات فسیل به تازگی در یک نشریه علمی - PLoS One - چاپ شده است یک برنامه تلویزیونی و کتاب مرتبط با آن آماده انتشار است.
آیدا در دهه 1980 در گودالی به نام "مسل پیت" در نزدیکی شهر دارمستات در آلمان که یک گنجینه ارزشمند فسیلی توصیف می شود پیدا شد.
آیدا در دهه 1980 در گودالی به نام "مسل پیت" در نزدیکی شهر دارمستات در آلمان که یک گنجینه ارزشمند فسیلی توصیف می شود پیدا شد.
این فسیل در بخش اعظم زمانی که از کشف آن می گذرد جزو یک مجموعه خصوصی بوده است.
تحقیق درباره اهمیت این فسیل تحت سرپرستی یورن هوروم از موزه تاریخ طبیعی در اسلو پایتخت نروژ انجام شد.
وی گفت که این موجود فسیلی "نزدیک ترین چیزی است که می توان به یک جد مستقیم" پستانداران عالی پیدا کرد و کشف آن را "تحقق یک رؤیا" توصیف کرد.
این موجود ماده در دوره ای از تاریخ زمین موسوم به اییوسین که در شکل گیری پستانداران عالی اولیه نقش اساسی داشت زندگی می کرد و در نگاه اول شبیه یک لیمور (میمون پوزه دار ماداگاسکار) به نظر می رسد.
اما این موجود فاقد مشخصات بدوی مثل "شانه دندان" است؛ مشخصه ای که در آن دندان های پایینی بخش جلو مانند دندان برش و نیش کشیده و در هم و به طرف جلو منحرف هستند. این موجود همچنین فاقد یک پنجه مخصوص برای تمیز و مرتب کردن موهاست.
تیم محققان نتیجه گیری کرد که این موجود یک لیمور نبوده بلکه یک گونه دیگر است. آنها این موجود را به مناسبت دویستمین سالگرد تولد چارلز داروین و محل کشف، "داروینیوس ماسیلا" نامگذاری کرده اند.
دکتر ینز فرانزن متخصص فسیل های "مسل پیت" و عضو تیم تحقیق، آیدا را به دلیل کامل بودن اسکلت "مثل هشتمین شگفتی جهان" (اشاره به عجایب هفتگانه) توصیف کرد.
او به گروهی تعلق دارد که پستانداران عالی تر و انسان ها از آن تکامل یافتند اما برداشت من این است که روی خط مستقیم نیست
یک عضو تیم تحقیق
وی گفت این فسیلی است که "فسیل شناسان معمولا تنها می توانند خوابش را ببینند."
وی گفت به علاوه آیدا به خاطر داشتن ناخن به جای پنجه، دستی با قابلیت گرفتن و یک انگشت شست روبرویی - مثل انسان و برخی دیگر از پستانداران عالی - "شباهت نزدیکی به خود ما دارد." اما وی گفت که برخی جنبه های دندان نشان می دهد که جد مستقیم پستانداران عالی نیست و بیشتر مثل "عمه" است تا "مادربزرگ".
وی گفت: "او به گروهی تعلق دارد که پستانداران عالی تر و انسان ها از آن تکامل یافتند اما برداشت من این است که روی خط مستقیم نیست."
کارشناسان مستقل بی صبرانه منتظر دیدن این فسیل هستند اما به هرگونه ادعایی در مورد اینکه این یک "حلقه گمشده" است تا حدودی به دیده تردید می نگرند.
دکتر هنری جی از سردبیران مجله "نیچر" گفت که این اصطلاح گمراه کننده است و اینکه جامعه علمی باید اهمیت این یافته را ارزیابی کند.
وی گفت: "خیلی عالی است که یافته ای جدید داریم و خوب مورد مطالعه قرار خواهد گرفت."
اما وی افزود که بعید است این یافته در طراز کشفیات عمده ای چون "آدم فلورز" یا دایناسور پردار قرار گیرد.
نکنید!
